Το γράμμα της Πηνελόπης

Δύσκολη η θυσία μου εσέ να ανειμένω

Με πίστη μπόλικη Θεού εσέ να περιμένω.

Σαν τρέχω μες στην Εκκλησιά

Πολλοί είν’ οι μνηστήρες

Γεροξεκούτιαναν, το παίζουνε φωστήρες.

Θέλουνε κουβεντολόι και το βασίλειο σου,

Όμως κεντώντας ποιήματα σώζω το δικό σου.

Αύριο θα βγω να τα πουλήσω

Κι έτσι γλύτωσα με αυτούς να σμίξω.

Μέχρι με ζήτησαν να βγω έξω από την πόρτα,

Άλλοι απ’ το παράθυρο ζήτησαν την ρότα

Προς την μοναχική κρεβατοκάμαρά μου,

Μιας και δεν είσαι τώρα εδώ

Σιμά μου.

Κι άλλοι σε κατηγόρησαν, μ’ απάντηση δεν πήραν

Μόνο τους είπα σιωπηλά πως θα’ ρθεις το’ χει η μοίρα.

Αυτοί όμως δεν με πίστεψαν

Συνέχισαν τον εμπαιγμό

Για τον δικό σου γυρισμό.

Άλλοι εκεί που βρίσκεσαι σου κάνουνε κηδεία

Μα τι ακηδεία και αηδεία κι αλητεία

Ελπίζω να νικήσεις τους εχθρούς μας,

Να μην σαλέψει ο νους μας,

Μην χαθούμε και οι δύο

Και πούμε το πικρό αντίο.

Ελπίζω το θηρίο να ξυπνήσει

Και αυτούς να πνίξει, να απωθήσει

Και η αλεξιφάρμακος αγάπη σου αυτούς να σβήσει.

Αιμιλία Μιχαηλίδου

ΠΥΘΕΑΣ

 

Το αιώνιο πρόβλημά μου

Είναι ότι δεν είσαι σιμά μου

ΤΑ ΜΑΓΕΙΑ

 

Τα μάγεια που κανες για μένα,

ξέρεις αυτά με τα σίδερα και με τους συνδετήρες,

ΠΟΝΟΣ

 

Η ζωή με άρρωστο

Κρύβει πολύ πόνο.

ΟΙ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

 

Ανταλλάξαμε δύο κουβέντες

Για να σταματήσουν οι βεντέτες.

ΕΡΩΣ

«Για ένα φουστάνι

Τόσος πόθος φτάνει.

Πάρε την αδελφή μου,

Μην τα βάζεις πια μαζί μου.

Θα σε απειλήσω,

Θα σε πολεμήσω»

Η ζωή του Τάσου Τούση. Πρώτου νεκρού του Μάη του ’36

της Ρούλας Γκόλιου*

Ο Τάσος Τούσης γεννήθηκε στο Ασβεστοχώρι το 1906, ανήμερα πρωτοχρονιά. O παππούς του, ο γερο Τούσης είχε μαζέψει από βραδίς στο πατρικό το σπίτι, όπως συνήθιζε να κάνει κάθε χρόνο, τα 6 παιδιά του, τις νύφες του, τους γαμπρούς του και τα εγγόνια του για να γιορτάσουν μαζί τον ερχομό του καινούργιου χρόνου. Σαν ήρθε ο καινούργιος χρόνος έκοψαν τη βασιλόπιτα κι ο γέρο Τούσης μοίρασε τα κομμάτια σε όλους για να δουν σε ποιον θα πέσει το φλουρί. Η Κατίνα, η νύφη του, γυναίκα του Γιώργου, δεν πρόλαβε να ψάξει για το φλουρί. Την έπιασαν οι πόνοι της γέννας. «Απόψε θα γεννήσω», είπε στον άνδρα της κι εκείνος την πήρε, την πήγε στο δωμάτιό τους κι έτρεξε να φωνάξει τη μαμή. Ως το πρωί η Κατίνα γέννησε ένα όμορφο και υγιές αγοράκι.
Το πρωί της πρωτοχρονιάς, μετά τη λειτουργία, το Τουσέικο γέμισε κόσμο. Ο παππούς συνήθιζε να καλεί εκείνη τη μέρα για κεράσματα κι ευχές τον παπά του χωριού, τους ψάλτες, τον καντηλανάφτη, όλη τη δημογεροντία, φίλους και συγγενείς. Την ώρα που τσούγκριζαν τα ποτήρια κι εύχονταν ο ένας τον άλλο «καλή χρονιά» μπαίνει ο Γιώργος στο δωμάτιο, ξαναμμένος και χαρούμενος. «Η Κατίνα γέννησε! Γέννησε αγοράκι!» φώναξε. Παππούς και γιαγιά παράτησαν τους καλεσμένους κι έτρεξαν να δουν το νεογέννητο. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας αλλά το πρώτο αγόρι. Ο παππούς κρέμασε με καμάρι στα φασκιά του μωρού ένα μαλαματένιο σταυρό και στη νύφη του, την Κατίνα, έδωσε μια χρυσή λίρα. Η γιαγιά η Τούσαινα κρέμασε στο μωρό ένα φλουρί κωσταντινάτο. Το μωρό αυτό θα είναι πολύ τυχερό, είπαν όλοι. Αφού γεννήθηκε ανήμερα πρωτοχρονιά, χώμα θα πιάνει και μάλαμα θα γίνεται…

The Second Coming-1919

By Yeats

Turning and turning in the widening gyre
The falcon cannot hear the falconer;
Things fall apart; the centre cannot hold;
Mere anarchy is loosed upon the world,
The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.

Surely some revelation is at hand;
Surely the Second Coming is at hand.
The Second Coming! Hardly are those words out
When a vast image out of Spiritus Mundi
Troubles my sight: somewhere in sands of the desert
A shape with lion body and the head of a man,
A gaze blank and pitiless as the sun,
Is moving its slow thighs, while all about it
Reel shadows of the indignant desert birds.
The darkness drops again; but now I know
That twenty centuries of stony sleep
Were vexed to nightmare by a rocking cradle,
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?

O Εθνικός Ρώσος ποιητής Aleksandr Sergeyevich Pushkin, (1799-1837)

Πορτραίτο του Αλέξανδρου Πούσκιν από τον Βασίλι Αντρέγιεβιτς Τροπίνιν

Μια ποιητική φλόγα που έπεσε από τον ουρανό

«Ο Πούσκιν ήταν για όλους τους ποιητές σαν μια ποιητική φλόγα που έπεσε απ’ τα ουράνια και από την οποία σαν κεράκια άναψαν άλλοι αυτοφυείς ποιητές. Γύρω του διαμορφώθηκε ολόκληρος αστερισμός» είπε ο διάσημος Ρώσος συγγραφέας Nikolai Gogol για τον Αλεξάντρ Πούσκιν, τον ποιητή ο οποίος μέσα στη σύντομη ζωή του δημιούργησε έργα που άλλαξαν δραματικά την πορεία της ρωσικής λογοτεχνίας.

O  Aleksandr Sergeyevich Pushkin, στα ρωσικά: Александр Сергеевич Пушкин, ήταν γόνος παλαιότατης αριστοκρατικής οικογένειας, γεννήθηκε στη Μόσχα στις 6 Ιουνίου του 1799. Από μικρός επέδειξε ισχυρή κλίση προς τη λογοτεχνία, πιάνοντας την πένα από παιδί, ενώ γνωρίζεται με σπουδαίες προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων στο σπίτι του, το οποίο αποτελεί εστία συγκέντρωσης προσωπικοτήτων της εποχής.

Ελπίς Πατρίδος

Ωδή του Ανδρέα Κάλβου (1792-1869), το πρώτο έργο του σπουδαίου ζακυνθινού ποιητή στα ελληνικά, όπως άλλωστε λέει και ο ίδιος στην πρώτη της στροφή: «Ευλαβώς τρέμω/ρίπτω πρώτην βολάν τα δάκτυλα/επί την αργυρόχορδον/πάτριον κιθάρα».

Γράφτηκε το 1819 στο Λονδίνο, όπου ζούσε τότε ο Κάλβος και είναι αφιερωμένη στον κόμητα Γκίλφορδ, ιδρυτή της Ιονίου Ακαδημίας, με ημερομηνία 20 Νοεμβρίου 1819 και υπογραφή Α. Κάλβος Ιωαννίδης. Το ποίημα παρέμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια έως ότου το ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης ο κύπριος φιλόλογος και ερευνητής Λεύκιος Ζαφειρίου στις 11 Ιουλίου του 2003. Μέχρι τότε ήταν γνωστό μόνο ένα μικρό απόσπασμα, που το είχε δημοσιεύσει ο Ιταλός ελληνιστής Μάριο Βίτι το 1960.

Ιππολύτου Εκκρεμότητα

Αθανάσιος Αλεξανδρής

Ανασαίνει. Ο αγέρας έχει ακόμη

αυτή την χωική, την γήινη ευωδία

θαρρείς γης και ουρανού

η ερωτική η αχνότη είναι:

ΑΓΑΠΗ ΡΕ…

Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις διαρκώς, ή καλύτερα, η διαδικασία του να μετανιώνεις να σε θλίβει και να αναρωτιέσαι όσα έχασες διαλέγοντας κάτι από κάτι άλλο, να αναρωτιέσαι για όσα δεν έκανες σωστά, για όσα δεν έκανες για να πετύχεις το σωστό, για όσα δε μπόρεσες να αντιληφθείς εκείνη τη στιγμή κι ύστερα σου φαίνονται τόσο αυτονόητα ώστε να αισθάνεσαι ηλίθιος που δεν τα είδες.
Ηλίθιο είναι το να λες ότι δε μετανιώνεις για τίποτα,
ηλίθιο είναι και να μετανιώνεις διαρκώς.
Ηλίθιο είναι να νομίζεις ότι έχασες τον χρόνο σου ενώ θα μπορούσες να τον εκμεταλλευτείς καλύτερα. Δεν έχασες τον χρόνο σου. Η ζωή η ίδια είναι ένα χάσιμο χρόνου. Κάθε μέρα είναι μία μέρα λιγότερη, μία μέρα που χάνεις και δε θα τη ξαναβρείς.
Τίποτα καλύτερο δε θα μπορούσες να κάνεις από αυτά που έκανες,
αν το μπορούσες, δε θα ήσουν εσύ,
μα είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε πάντοτε εμείς, έτσι θα κάνουμε τα λάθη και τα  σωστά που είναι γραμμένα να κάνουμε, γραμμένα όχι από μία Μεταφυσική Μοίρα, γραμμένα από τις δυνατότητες του εαυτού μας, γιατί ο εαυτός μας είναι το Πεπρωμένο μας.

Τάσος Κόρφης 1929 – 1994

Πολύπλευρη προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων (ποιητής, διηγηματογράφος, μεταφραστής, μελετητής της ελληνικής λογοτεχνίας, εκδότης) και της τέχνης του πολέμου (ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού).

Ο Τάσος Κόρφης, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Αναστασίου Ρομποτή, γεννήθηκε το 1929 στην Κέρκυρα, στους κόλπους μιας καλλιτεχνικής οικογένειας, καθώς τόσο ο παππούς του, όσο και ο πατέρας του Γεράσιμος Ρομποτής, ήταν μουσικοσυνθέτες. Πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στην Πάτρα, όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές.

ΜΝΗΜΗ ΛΟΡΕΝΤΖΟΥ ΜΑΒΙΛΗ…

Ο Λορέντζος Μαβίλης πέφτει νεκρός στη μάχη

Σήμερα 28 Νοεμβρίου, τιμούμε τη μνήμη του Λορέντζου Μαβίλη, του ποιητή, του εθελοντή των μαχών της Κρήτης, που έπεσε μαχόμενος σε ηλικία 53 ετών, ως εθελοντής λοχαγός των Γαριβαλδινών ερυθροχιτώνων, στο Δρίσκο Ιωαννίνων, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, το 1912.

Ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός του Μαβίλη στην Κρήτη, εν μέσω της εκστρατείας του 1897, δεν τον απέτρεψε, όταν τον χρειάστηκε η πατρίδα, να δώσει ξανά το παρόν και να θυσιάσει τη ζωή του για την Ελλάδα. Τα τελευταία του λόγια, λίγο πριν αποβιώσει μετά το θανάσιμο τραυματισμό του, αναδεικνύουν μεγαλείο ψυχής: «Επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου».

Κική Δημουλά: Η αντισυμβατική ποιήτρια και τα αποφθέγματα έρωτα, μνήμης και προδοσίας

Κική Δημουλά. 83 έτη ζωής, 64 χρόνια ενεργής πορείας στον κόσμο της ποίησης και δεκάδες αποφθέγματα ζωής, έρωτα και προδοσίας που μοιράστηκε με το κοινό της, κατάφεραν να την καθιερώσουν ως μία από τις πιο επιτυχημένες γυναίκες ποιήτριες και ακαδημαϊκούς που γέννησε ποτέ η Ελλάδα.

Της Όλγας Παρθενέα-Γεωργάτσου

Δεν επιδιώκει τις φιλοφρονήσεις. Θεωρεί πως δεν την βοηθούν να εξελιχθεί. «Στην ποίηση το μεγαλύτερό μου προσόν είναι ότι φοβάμαι πως απέτυχα», παραδέχεται σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της. Τοποθετεί τον επιτυχημένο ποιητή μακριά από τη δημοφιλία και υποστηρίζει πως η υστεροφημία την αφήνει παγερά αδιάφορη. «Δε με ενδιαφέρει τι θα γίνουν τα ποιήματά μου όταν πεθάνω. Δε με ενδιαφέρει τι θα συμβεί όταν δεν θα ζω. Ο θάνατος είναι απόλυτος. Άμα τελειώνουμε, να τελειώνουμε. Τελεία και παύλα. Όχι αποσιωπητικά. Τα αποσιωπητικά φτάνουν όσο ζούμε. Αν αυτό λέγεται εγωπάθεια, το δέχομαι προθύμως».

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑ ΦΩΤΙΑ…

Xθες βραδυ
οι φλογες λυτρωναν τη σκεψη,
χθες βραδυ
οι φλογες μοχθουσαν για ασυλια.
Ονειρευτηκα τη Φωτια.
Κι ενας ηλιος χωρεσε μεσα στη παλαμη μου.
Οι μνημες αναζωπυρωνονται
λες και δε περασε ουτε λεπτο,
στα ματια σου Προνομιο,
στα χερια μου Απορια,
ποιος ξεκινησε και τι σημαινει αυτη
η παραξενη Ιστορια;

Οδυσσέας Ελύτης: «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας»

ΑΠΌ ΒLACKΜEDITERRANEANPIRATE

http://wp.me/pPn6Y-jRZ

Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού

Νέα Ελληνική Λογοτεχνία & Πολιτισμός

[…] Χειμώνας μπαίνει ώς το μυαλό. Κάτι κακό
Θ’ ανάψει. Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου
 
Tα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού. […]

[…] Η εμπειρία του ελληνοϊταλικού πολέμου σηματοδοτεί μια καθοριστική αλλαγή για τον Οδυσσέα Ελύτη, που συμμετείχε στον πόλεμο αυτό ως ανθυπολοχαγός και γνώρισε από κοντά την απάνθρωπη σκληρότητα του πολέμου και τον ανείπωτο πόνο που γεννά.

Ο Ελύτης περνά μέσα από τα τραγικά αυτά βιώματα στην περίοδο της ωριμότητας, και προσφέρει μερικές από τις συγκλονιστικότερες σελίδες της νεοελληνικής λογοτεχνίας για ό,τι συνιστά έναν πόνο τόσο βαθύ που μόνο η τυφλή μοίρα των πολεμικών συρράξεων μπορεί να προκαλέσει∙ ένας νέος ανθυπολοχαγός γεμάτος ζωή, που όμως δεν πρόλαβε να ζήσει, βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Ένα ποίημα ηρωικό, μα πέρα ως πέρα αντιπολεμικό, που εστιάζει στην απώλεια και το θρήνο του ενός, για να αναδείξει όσο γίνεται πληρέστερα τον αντίκτυπο αυτού και κάθε άλλου πολέμου. […] Κωνσταντίνου Μάντη  / latistor.blogspot.com >>>

Οδυσσέας Ελύτης: Ο ποιητής που «χάιδευε» την ψυχή του καταρρακωμένου ελληνικού λαού

Το ανήσυχο πνεύμα του τον έκανε επαναστάτη, αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε για να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα με τον δικό του τρόπο και κατάφερνε να βλέπει τα πράγματα «βαθιά». Αυτός ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης, ένας άνθρωπος που άφησε πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά και είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.  

Επιμέλεια Ζώη-Τήλα Ελένη

Γεννημένος τον Νοέμβριο του 1911, ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης ήταν από μικρός ένα ανήσυχο πνεύμα. Σε ηλικία τριών ετών η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τα σχολικά του χρόνια κύλησαν γεμάτα από νεανικές ανησυχίες, σαν αυτές που όλοι έχουν περάσει αλλά κάποια στιγμή σταματούν.

Για τον Οδυσσέα αυτό δεν ίσχυε.  Ιδεαλιστής και ανυπόταχτος από τα εφηβικά του χρόνια ακόμη, αρνήθηκε την υποδούλωση της πόλης των Αθηνών, γυρίζοντας όλα τα γύρω βουνά της Αττικής. Ενώ είχε γραφτεί στη Νομική Σχολή Αθηνών, δεν ακολούθησε την καριέρα του δικηγόρου, καθώς προτίμησε να πολεμήσει ως ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό Μέτωπο.

Andre Rieu ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

http://www.anixneuseis.com

Oh, je voudais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu’aujourd’hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n’ai pas oublié
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.

Et le vent du Nord les emporte,
Dans la nuit froide de l’oubli.
Tu vois je n’ai pas oublié,
La chanson que tu me chantais…

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi,
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie.

Je t’aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t’oublie?
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu’aujourd’hui.

Tu étais ma plus douce amie
Mais je n’ai que faire des regrets.
Et la chanson que tu chantais,
Toujours, toujours je l’entendrai.

❤
C’est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m’aimais, moi je t’aimais
Et nous vivions, tous deux ensemble,
Toi qui m’aimais, moi qui t’aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s’aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.

C’est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m’aimais et je t’aimais
Et nous vivions tous deux ensemble,
Toi qui m’aimais, moi qui t’aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s’aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis

Κι αλλάξαμε ζωή…

μνήμη Γιώργου Σεφέρη

Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 1949. Ήμουν μαθητής, δεκατεσσάρων χρονών. Πρώτη επαφή με το Σεφέρη: η «Άρνηση». Τη βρήκα σε μια ανθολογία στη βιβλιοθήκη του σχολείου. Την ξεσήκωσα σ’ ένα χαρτί –κάνοντας λάθος και στη στίξη (που άλλου; στην περίφημη άνω τελεία). Το έχω ακόμα αυτό το χαρτί.

Στα είκοσι πέντε χρόνια που πέρασαν (γράφω το 1974), λίγες ήταν οι μέρες στη ζωή μου χωρίς Σεφέρη. Με ξενάγησε στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην ιστορία. Με συντροφεύει παντού. Ο τελευταίος στίχος της «Άρνησης», έγινε για μένα πραγματικός. Άλλαξα –από τότε– ζωή.

Θα είχε ίσως ενδιαφέρον για το μελετητή του Σεφερικού (και κάθε ποιητικού) έργου ένα «ημερολόγιο επικοινωνίας» με τον ποιητή, που θα άρχιζε από τα πρώτα εφηβικά χρόνια του αναγνώστη και θα ιστορούσε με λεπτομέρειες τις εξερευνήσεις, τις πρώτες επαφές, τις πρώτες χαρές και τις πρώτες παρεξηγήσεις. Που θα σημείωνε τα ποιήματα που έμειναν για χρόνια ερμητικά κλεισμένα και αποκρυπτογραφήθηκαν με κόπο ή ανοίχτηκαν ξαφνικά. Τα ποιήματα που για χρόνια φορούσαν μια λαθεμένη ερμηνεία –που ακόμα δυσκολεύει την πρόσβαση. Στη δική μου περίπτωση, θα ήταν περίεργος –ιστορικά– ο δρόμος που θα οδηγούσε από τη «Στροφή» μπροστά στο «Ημερολόγιο καταστρώματος Α΄», πίσω στο «Μυθιστόρημα», πάλι μπροστά στη «Γυμνοπαιδιά», το «Τετράδιο Γυμνασμάτων» και το «Ημερολόγιο Β΄», πάλι πίσω στη «Στροφή», για να καταλήξει μετά πολλά χρόνια και μέσα από την «Κίχλη» και τα «Κρυφά ποιήματα», πίσω στη «Στέρνα» και στον «Ερωτικό Λόγο». (Τόσο με είχε από την πρώτη στιγμή σαγηνεύσει η μουσική του «Ερωτικού Λόγου», που για χρόνια τον διάβαζα σαν να ήταν γραμμένος σε ξένη, άγνωστη γλώσσα. Σχεδόν δεν ήθελα να τον «καταλάβω»). Αλλά δε θα είχε τέλος η επίπονη διήγηση ενός διαλόγου που κρατάει, στη δική μου περίπτωση, είκοσι πέντε χρόνια και σίγουρα θα συνεχιστεί –πέρα και μετά το δικό μου θάνατο– από τον ένα, αιώνιο και τους πολλούς εφήμερους συνομιλητές. Ήθελα όμως να γιορτάσω αυτή τη μικρή, μα σημαντική –για μένα– επέτειο, μιλώντας λίγο για την «Άρνηση». Που μ’ αυτή γνώρισα το Σεφέρη. Και που μ’ αυτή τον αποχαιρέτησα, τραγουδώντας με άλλους πολλούς, εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα του Σεπτεμβρίου.

Σίγουρα η «Άρνηση» δεν είναι από τα σημαντικά έργα του ποιητή. Δίπλα στο «αγγελικό και μαύρο φως» της Κίχλης, είναι μονάχα μια ποιητική στιγμή. «Στιγμή, σπυρί της άμμου», θα ’λεγα με τον τρόπο του Γ.Σ. (Όσο αν και στο σπυρί της άμμου είναι κλεισμένη η Δημιουργία).

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή την αγκάλιασε και την αγάπησε ο λαός –πριν ακόμα γίνει τραγούδι. Πολύ περισσότερο αφού έγινε. Για πολύ κόσμο ο Σεφέρης είναι ο ποιητής της «Άρνησης». Και δεν είναι απίθανο για τους πολλούς –αυτούς που δύσκολα θα άντεχαν στο όραμα της «Έγκωμης», στο «αγγελικό και μαύρο φως» της «Κίχλης» ή στο «Εκατόφυλλο Ρόδο»– η «Άρνηση» να γίνει ο Σεφέρης, όπως ο «Ύμνος» είναι ο Σολωμός.

Έχουν τη μοίρα τους τα ποιήματα –σαν τα βιβλία. Οι φίλοι του ποιητή ίσως θα γνωρίζουν πώς αντιδρούσε ο ίδιος στο γεγονός αυτό. Μα όπως κι αν αντιδρούσε, τούτο το ποίημά του ξέφυγε από το χώρο (τον αυστηρό) του ποιητή και πήρε δικό του δρόμο. Ανήκει στο λαό. Μίλησε στον κόσμο. Κι όμως δεν είναι εύκολο ούτε ευχάριστο ποίημα. Γιατί τότε αυτό και όχι άλλο;

Με την πρώτη ματιά, η «Άρνηση» είναι ποίημα απαισιόδοξο, δεμένο με το κλίμα της εποχής του, που φέρνει παράλληλα νέους τρόπους: την πυκνότητα της έκφρασης και τη λιτή σαφήνεια της εικόνας –χαρακτηριστικά ολόκληρης της πρώτης συλλογής του ποιητή. (Οι κριτικοί μίλησαν για επιδράσεις Βαλερύ και Μαλλαρμέ). Σαν «περιεχόμενο» δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Η άρνηση της φύσης να ικανοποιήσει τη δίψα μας, η άρνηση του χρόνου να διατηρήσει τον ερωτά μας είναι συχνά και πάντα αγαπητά θεματικά στοιχεία της λυρικής και ιδιαίτερα της ρομαντικής ποίησης. Στις πρώτες δύο στροφές η μοίρα του ανθρώπου δίνεται με ειρωνεία που θυμίζει Καρυωτάκη («ωραία που φύσηξεν ο μπάτης»). Η εκφραστική δύναμη του ποιητή φαίνεται στην ελλειπτικότητα και την τόλμη της λεκτικής εικόνας («στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι») –αυτή που κάνει κι άλλα ποιήματα της «Στροφής» (τη «Λυπημένη», τη «Στροφή», τα «Σχόλια») να είναι υποδείγματα πυκνού και καθαρού ποιητικού λόγου. Αλλά οι δύο πρώτες στροφές –παρά την εκφραστική τους ζωντάνια και το τραγικό θέμα– δε θα αρκούσαν να εξηγήσουν την έλξη που εξασκεί το ποίημα. Το μυστικό της δύναμής του πρέπει να βρίσκεται στο κλείσιμό του –στις τρεις απότομες μεταβάσεις της τελευταίας στροφής:

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
Τι πόνους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας·

Εδώ η ανάσχεση της άνω τελείας και η κοφτή, σκληρή λέξη με το θαυμαστικό:

λάθος!

Και ο γρήγορος, ξερός, τελευταίος στίχος: Κι αλλάξαμε ζωή.

Οι πρώτοι τρεις στίχοι, μια μεγάλη ανάσα, ένα ξεκίνημα, ένα πέταγμα και μετά χτύπημα –λάθος! Και μετά:

αλλάξαμε ζωή.

Μια διαδοχή σκληρή, κινηματογραφική, από καταστάσεις. Αυτό δεν είναι λυρικό «ποίημα», είναι δράμα, ανοιχτή σύγκρουση ζωής, μέσα σε ένα (φαινομενικά) παραδοσιακό πλαίσιο ρίμας και μέτρου. Σήμερα τέτοια μοντάζ φαίνονται πιο συνηθισμένα· τότε ήταν μια λεκτική επανάσταση, που ακόμα κρατάει τη δύναμή της. Πώς να μην αιχμαλωτίσει; Τίποτα, άλλωστε, δεν είναι πιο δυνατό από ένα γνωστό αίσθημα, σε μια νέα, πιο ζωντανή μορφή.

Όταν για πρώτη φορά διάβασα το ποίημα –σχεδόν παιδί– δε στάθηκα πολύ στο τέλος του τετράστιχου. Τότε βρήκα τη δύναμη κρυμμένη στην παύση και στη σκληρή λέξη «λάθος». Σήμερα με προβληματίζει περισσότερο ο τελευταίος στίχος: «Κι αλλάξαμε ζωή».

Άλλα πώς αλλάζει κανείς ζωή;

«Έτσι πού τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες» /

λέει ο σοφός γέρος της Αλεξάνδρειας.

Αλήθεια, πώς αλλάζει κανείς ζωή; Έτσι απλά, σ’ ένα στίχο; Μα το «λάθος» δεν είναι του κόσμου. Είναι δικό μας. Και θα ξαναγίνει. Γιατί η τραγωδία δε βρίσκεται στην άρνηση του κόσμου να ικανοποιήσει τη δίψα μας, αλλά στη δική μας άρνηση (ή αδυναμία) να πάψουμε να διψάμε.

Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν o ποιητής με το στίχο αυτό ειρωνεύεται –ή ανοίγει (έστω και βεβιασμένα) την πόρτα της ελπίδας. Να το πίστευε πως είναι βολετό ν’ αλλάξουμε; Σίγουρα θα ήξερε καλά ο Σεφέρης πόσο δύσκολο είναι ν’ αλλάξει κανείς ζωή…

Αλλά για τον κόσμο που το διάβασε, που το τραγουδάει, ίσως αυτό το τέλος, μετά το κοφτό «λάθος» να είναι τέλος μαζί και ξεκίνημα. Όσο κι αν ίσως διαισθάνεται πως η νέα ζωή θα καταλήξει πάλι σ’ ένα λάθος.

Γι’ αυτούς που δεν τους δόθηκε η χάρη να δούνε «ένα πρόσωπο το φως ν’ ανηφορίζει», να ζήσουν τη λύτρωση του ποιητή –γι’ αυτούς ίσως η ελπίδα μιας άλλης, διαφορετικής ζωής…

Άλλα είναι ελπίδα; Κάπου διαβλέπω μια σαρκαστική ειρωνεία.

Σπάνια πικρό ποίημα να αγαπηθεί τόσο όσο η «Άρνηση». Ίσως γιατί η απελπισία της γράφεται σε χώρο μεσογειακό και θαλασσινό. Ίσως γιατί ο μπάτης που σβήνει, πάντα μαζί και ζωογονεί. Ίσως γιατί με το λάθος η ζωή δεν τελειώνει. Λέει πως αλλάζει. Αλλάζει;

Τελικά, μόνο η ποίηση αλλάζει –έστω και για στιγμές– τη ζωή μας.

---

   Νίκος Δήμου

   http://lexilogia.gr/

Από: http://antikleidi.com/2014/09/23/alaxame-zoi/#more-79248

78 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΟΡΚΑ ΑΠΟ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΟ…

 EMMANOUHL ARKAS

Τη νύχτα της 18ης Αυγούστου 1936, έξω από τη Γρανάδα μέλη της τοπικής φάλαγγας του φασίστα δικτάτορα Φράνκο πήραν τον 38χρονοκομμουνιστή ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.Ο Λόρκα είχε ταχθείανοιχτά κατά του φασισμού και των πραξικοπηματικών σχεδίων της Φάλαγγας. Το πρωί της 19ης τουφεκίστηκε στο Βιθνάρ. Έτσι έκλεισε ο σύντομος κύκλος της ζωής ενός εκ των μεγαλύτερων ποιητών του αιώνα μας.

“Με τη δική του ματιά μάθαμε να «κοιτάζουμε» την Ισπανία. Μοναχικός καβαλάρης της ποίησης, του θεάτρου και της μουσικής, ταξίδευε, ολοένα ταξίδευε, για την Κόρδοβα. Πισωκάπουλα στο μαύρο άλογό του, γυμνόστηθη Τσιγγάνα με το όπλο στο χέρι, η δημοκρατική Ισπανία, του «Νο Πασαράν».

Ο Λόρκα είχε προειδοποιηθεί από τους φίλους και τους συντρόφους του από τον Ιούλιο του 1936, όταν ήταν ήδη γνωστό ότι ο Φράνκο ετοίμαζε τα στρατεύματά του στο ισπανικό Μαρόκο και θα ξεσπούσε ο εμφύλιος πόλεμος, να μην πάει στην Ανδαλουσία. Απέρριψε μάλιστα προτάσεις να ταξιδέψει στην Κολομβία και στο Μεξικό. Ο εμφύλιος επισήμως ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου ενώ δύο ημέρες μετά, ο Λόρκα έφτασε στη Γρανάδα. Η περιοχή ήταν η πρώτη που κατελήφθη από τους φρανκιστές, ο γαμπρός του Λόρκα και δήμαρχος της Γρανάδα συνελήφθη στις 16 Αυγούστου και την επομένη εκτελέστηκε. Την ίδια ημέρα συνελήφθη και ο Λόρκα.

Το φασιστικό καθεστώς δεν δίστασε να εκτελέσει έναν διάσημο ποιητή.Πρόκειται για το ίδιο καθεστώς που εκείνη τη χρονιά μόνο στην περιοχή γύρω από την Αλάμπρα η φάλαγγα εκτέλεσε 30.000 άτομα, αφού ο Φράνκο είχε διακηρύξει ότι θα «προστάτευε» την Ισπανία από «τη διεθνή κομμουνιστική, εβραϊκή και μασονική συνωμοσία».

 

Για τα μάτια σου μόνο…

 

Γιατί αφού οπλίσαμε πρώτα την καρδιά μας,

έπρεπε ύστερα να στοχεύσουμε τον ουρανό.

Να ρίξουμε προς τον άνεμο που

φυσούσε πάντα κόντρα.

 

Γ. Ρίτσος – Ετοιμότητα

ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ Δὲν τὸν ἀφήνω —λέει— αὐτὸν τὸν ἴσκιο νὰ γεμίσει τὸ σπίτι˙ ἀνάβω τοὺς πολυελαίους, ἀνάβω τὶς λάμπες πετρελαίου˙ σὲ κάθε κάμαρα ἔχω πρόχειρα σπίρτα, λυχνάρια, παλιά καὶ καινούργια σπαρματσέτα. Δυὸ κηροπήγια στὶς δυὸ πλευρὲς τῆς σκάλας. Χτυπάω τὸ ραβδί μου στὸν τοῖχο, — αὐτό ᾽ναι τὸ ραβδί μου, λέω, αὐτὸς ὁ τοῖχος˙ προσδιορίζω, ταξινομῶ, ὀνομάζω˙ προετοιμάζω ἀπαντήσεις˙ καρφώνω τὶς ἀποδείξεις πληρωμῆς στὸ σύρμα˙ πάνω ἀπ᾽ὅλα, στὶς τέσσερις γωνιὲς τοῦ κρεβατιοῦ, ἔχω ἕτοιμες —νά τες— τὶς τέσσερις ὄρθιες λαμπάδες καὶ τὴν ἄσπρη ταινία γιὰ τὰ χέρια.  3.ΙΙ.69 Από την τριπλή συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα Αθανάσιος Αλεξανδρής anaghrapho.blogspot.com

 

Πέθανε η αμερικανίδα ποιήτρια Μάγια Αγγέλου

 

Σε ηλικία 86 ετών

Βόρεια Καρολίνα

 

Η Μάγια Αγγέλου, η σπουδαία ποιήτρια και συγγραφέας, πέθανε την Τετάρτη στο σπίτι της στη Βόρειο Καρολίνα σε ηλικία 86 ετών. 

Τον θάνατό της επιβεβαίωσε ο δήμαρχος του Γουίνστον – Σάλεμ.

Το Μάγια Αγγέλου αποτελεί ψευδώνυμο. Η Μαργκερίτ Αν Τζόνσον -όπως ήταν το πραγματικό της όνομα -γεννήθηκε το 1928 στο Σεντ Λούις.

Η Αγγέλου έγραψε για τον βιασμό της από τον σύντροφο της μητέρας της όταν ήταν μόλις 8 ετών. Όταν είπε στην οικογένειά της τι συνέβη, ο άνδρας βρέθηκε νεκρός.

«Πίστεψα ότι η φωνή μου τον σκότωσε, επομένως σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να μη μιλάω. Και έτσι σταμάτησα να μιλάω» είπε. Μίλησε ξανά μετά από πέντε χρόνια.
 

Έρωτας, Επανάσταση και ένα μικρό αστέρι στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη…

 

Του Χρήστου Αβραμίδη

Ο Τάσος Λειβαδίτης μαζί με τον Γιάννη Ρίτσο στην εξορία

Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι νεκρός και όμως 25 xρόνια μετά τον θάνατό του είναι στη μόδα ίσως περισσότερο από ποτέ. Ο νέος μπορεί να γυρίσει το βράδυ, να βγάλει την μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα που μόλις αγόρασε και να κοινοποιήσει στο facebook κάποιο στίχο του Τάσου Λειβαδίτη. Συνήθως έναν στίχο όμορφο, αλλά και γεμάτο μοναξιά. Στίχο Κατακερματισμένο και φοβισμένο που τον κλέψαμε από μια ηρωική εποχή και ένα ολόκληρο έργο για να τον αφήσουμε μόνο του στο χρονολόγιο του προφίλ μας.

 

Είναι πολλοί αυτοί που δημοσιεύουν Λειβαδίτη καθημερινά, και ακόμα περισσότεροι αυτοί που τον διαβάζουν. Οι κοινοποιήσεις τον κάνουν όλο και πιο γνωστό και αυτό συμβαίνει με έναν τρόπο που τα ερωτικά του ποιήματα γίνονται διαρκώς δημοφιλέστερα ενώ τα επαναστατικά του δείχνουν όλο και περισσότερο σαν δημιουργήματα μιας ξύλινης νεανικής τρέλας. Είναι όμως έτσι, το έργο του ποιητή, είναι τόσο μακρινός ο έρωτας και η επανάσταση στο έργο του;

Καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα ταμεία: η παρωδία του Καρχαρία Παπαφαταούλα

του Νίκου Σαραντάκου

Tο άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε χτες στα Ενθέματα της κυριακάτικης Αυγής σε μια έκτακτη συνεργασία μου. Επειδή έχει θέμα φιλολογικό θα μπορούσα να το αφήσω για την επόμενη Κυριακή, αλλά τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω σήμερα. Με την ευκαιρία της εδώ δημοσίευσης προσθέτω μερικά πράγματα που δεν χώρεσαν στο έντυπο άρθρο (που έχει, αναπόφευκτα, περιορισμό λέξεων, ενώ στο Διαδίκτυο μπορούμε να φλυαρούμε όσο τραβάει η καρδιά μας αφού τα ηλεδάση του Καναδά εξαντλούνται πολύ δυσκολότερα). Tο πορτρέτο του Παπαντωνίου, έργο του Γ. Μαυροϊδή, το πήρα από το ιστολόγιο των Ενθεμάτων.

Μια ειδική κατηγορία της σατιρικής ποίησης είναι η παρωδία, η σατιρική μίμηση του ύφους ενός ποιητή ή ενός συγκεκριμένου ποιήματός του, είτε για να επικριθεί ο ποιητής είτε, συχνότερα, για να σχολιαστεί σατιρικά η επικαιρότητα. Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, που η (έμμετρη) ποίηση είχε μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας, η Αυγή φιλοξενούσε καθημερινά ένα στιχούργημα στην πρώτη σελίδα της, το οποίο κάποτε παρωδούσε κάποιο γνωστό ποίημα, του Καβάφη, ας πούμε, ή του Βάρναλη, για να σατιρίσει γεγονότα της επικαιρότητας, π.χ. την αναχώρηση του Καραμανλή από την Ελλάδα το 1963 ή την αποστασία του 1965.

Φυσικά, η αξία της παρωδίας εξαρτάται και από το ποιητικό μέγεθος όχι μόνο του παρωδού αλλά και του παρωδούμενου. Όταν και οι δυο είναι μάστορες, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι απολαυστικό και να αντέξει στο χρόνο, σε αντίθεση με τις παρωδίες της σειράς, που προορίζονται να ξεχαστούν. Μια τέτοια παρωδία θα παρουσιάσω σήμερα — θα δούμε πώς παρώδησε ο Κώστας Βάρναλης την «Προσευχή του ταπεινού» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Το παρωδούμενο ποίημα παραμένει και σήμερα γνωστό, αλλά στην εποχή του είχε κάνει πάταγο. Πράγματι, το εκδοτικό γεγονός των Χριστουγέννων του 1931 ήταν η κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής Θεία δώρα του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Το βιβλίο δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές από τον Τύπο, επαινέθηκε δημόσια από πολιτικούς αρχηγούς όπως ο Αλέξ. Παπαναστασίου ή ο Γ. Καφαντάρης, αλλά είχε και εμπορική επιτυχία (όχι πάντοτε αυθόρμητη: γράφτηκε ότι η Εθνική Τράπεζα αγόρασε 2.000 αντίτυπα!) Αμέσως ξεχώρισε ένα ποίημα, «Η προσευχή του ταπεινού». Όχι άδικα:

ΤΙΜΗ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΩΡΙΣΑΝ ΝΑ ΦΥΛΑΓΟΥΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

Κωνσταντίνος Καβάφης «Θερμοπύλες»Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες•
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία•
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε•
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Ανάλυση Ποιήματος

Ο Καβάφης αξιοποιώντας το ιστορικό γεγονός της μάχης των Θερμοπυλών, (της μάχης ανάμεσα στους Έλληνες και τον πολυάριθμο στρατό του Ξέρξη Α΄, τον Αύγουστο του 480 π.Χ., κατά την οποία οι Σπαρτιάτες έδειξαν υπέρτατη γενναιότητα με τη θυσία τους), συνθέτει ένα ποίημα για να επαινέσει όσους θέτουν στη ζωή τους «Θερμοπύλες», όσους θέτουν δηλαδή κάποιον σημαντικό για εκείνους σκοπό και τον υπερασπίζονται μέχρι τέλους.

ΦΥΓΕ (ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ)

 

Τη μεγάλη δυστυχία που προκάλεσες Πίκο
αν ο χρόνος μετριάσει / δεν θα επουλώσει τον πόνο.
Την μεγάλη ντροπή / που η Χώρα επέστη
απ’ τα φαύλα σου λόγια / δεν ξεπλένει ο χρόνος
και το άγος θα μένει / να θυμίζει αιώνια

Κατερίνα Γώγου: Εν αρχή ην ο πόνος…

Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι “ποιητές” έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες… Ας ξεμπερδεύω με τα βιογραφικά. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς. Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το “Τρία κλικ αριστερά” και βγήκε το 1978. Έβγαλε επίσης τα βιβλία “Ιδιώνυμο”(1980),” Το ξύλινο παλτό”(1982),” Απόντες”(1986),” Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών”(1988). Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι΄αυτό σπάνια θα δείτε να αναφέρονται σε αυτήν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Αυτοκτόνησε το 1993 με χάπια σε ηλικία 53 χρονών… Ακολουθούν κάποια από τα ποιήματα της…

Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ “Aν”

 

 

 

 

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΣΟΥ, όταν οι άλλοι χάνουν τη δική τους και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη και την αιτία της αδυναμίας τους.

 

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα και δε σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους.

 

“”ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ή όταν διαδίδουν ψέματα για σένα να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα, ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος να μην αφήνεις το μίσος να σε καταλάβει. Κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια.”»

 

ΑΝ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΙΚΑΝΟΣ, δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων. 

Μαζί σου έμεινα…

Μαζί σου έμεινα…

στο άγγιγμά σου

Η Φαρμακωμένη. Το ποίημα που έγραψε ο Σολωμός για να υπερασπιστεί την «ατιμασμένη» φίλη του

Τὸ κορμί σου ἐκεῖ μέσα στὸν τάφο
Τὸ στολίζει σεμνὴ παρθενιά,
Τοῦ κακοῦ σὲ ἀδικοῦσεν ὁ κόσμος,
Καὶ σοῦ φώναζε λόγια κακά.

Η Φαρμακωμένη

Η μούσα του Διονυσίου Σολωμού για το ποίημα «Φαρμακωμένη» ήταν η τραγική Μαρία Παπαγεωργοπούλου.
Ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας έγραψε το ποίημα το 1826, για να υπερασπίσει την φίλη του Μαρία από τα κακά λόγια της κερκυραϊκής κοινωνίας.

Η νεαρή Μαρία είχε την κακή τύχη να ερωτευτεί έναν παντρεμένο άντρα.
Το ειδύλλιο τους έγινε γνωστό και ο κόσμος τη «μαστίγωσε» με τα λόγια του.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να πιστοποιήσει την εγκυρότητα των πληροφοριών. Οι φήμες για έναν παράνομο έρωτα αρκούσαν για να την καταδικάσουν.

ΩΣΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

  Mαν.Αρκάς

 

αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου

ενάντια σ” όλα τ” άλλα,

μην το κάνεις.

εκτός αν έρχεται χωρίς να το “χεις ζητήσει, από την

καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου

και τα σπλάχνα σου,

Ο Τσαλαπετεινός του Wyoming

 

 

 

 

Σήμερα σα να ’μαι εσύ ψυχή μου

 

κράτα με όπως δε σ’ έχουν κρατήσει ποτέ

 

Άκουσα να λέτε φωνές του ανέμου

 

τ’ όνομά μου και μια προσευχή τρεις φορές

 

Έφτασε ένα δάκρυ
Στων χειλιών την άκρη
Τρέχει στο αυλάκι απ’ το πρώτο φιλί
Μέσα του είδα να τρέχεις κι εσύ
Μη με θυμάσαι αν δεν είσαι εδώ

Εφυγε η νομπελίστρια συγγραφέας Ντόρις Λέσινγκ, στα 94 της

 

 

«Ποτέ δεν φοβήθηκα το θάνατο»

«Να ζείτε με αρχές, αυτό έχει σημασία», έλεγε

 

Τι ωραίος θάνατος! Η νομπελίστρια συγγραφέας Ντόρις Λέσινγκ πέρασε στην αντίπερα όχθη καθώς κοιμόταν, τα ξημερώματα της Κυριακής, σε ηλικία 94 χρόνων, αφήνοντας ως παρακαταθήκη πάνω από πενήντα βιβλία που αγκαλιάζουν από τη γυναικεία χειραφέτηση και τον πολιτικό στοχασμό ώς το μυστικισμό και την επιστημονική φαντασία.

«Για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν φοβήθηκα το θάνατο», έλεγε στη συντάκτρια της «Ε» Ιωάννα Νιαώτη το 1999. «Νομίζω ότι θα είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί που είναι άθεοι ανησυχούν. Τους λέω “δεν έχετε τίποτε να περιμένετε”. Ούτε οι χριστιανοί καταλαβαίνω γιατί φοβούνται, αφού πιστεύουν στη μετά θάνατο ζωή. Τους λέω “να ζείτε με αρχές, αυτό έχει σημασία». Η ίδια η Λέσινγκ, δεκαετίες τώρα, είχε ασπαστεί το σουφισμό.

Γυναίκα που είχε τα κότσια ν’ αλλάξει κάμποσες φορές τη ζωή της, η Ντόρις Λέσινγκ υπήρξε μια ταξιδιώτισσα του 20ού αιώνα που υπερασπίστηκε ουμανιστικές αξίες χωρίς να εγκλωβιστεί σ’ ετοιματζίδικες σκέψεις και δόγματα, μια ορκισμένη αντάρτισσα απέναντι στη βαρβαρότητα -του απαρτχάιντ, του πολέμου, του ολοκληρωτισμού- με μοναδικό όπλο την τέχνη της.

Γ. ΡΙΤΣΟΣ: και να αδελφέ μου

 

υ

 

 

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Tο «Τραγούδι του νεκρού αδελφού»

 

Η υπερφυσική ιστορία του νεκρού αδελφού, που τον σηκώνουν από το μνήμα οι κατάρες της μάνας, για να εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε, είχε, όπως μαρτυρούν οι πολλές παραλλαγές, ευρύτατη διάδοση όχι μόνο σε όλο τον ελληνικό χώρο, αλλά και στους βαλκανικούς και τους άλλους λαούς της Ευρώπης.

Η προέλευση του τραγουδιού αυτού έχει απασχολήσει πολύ τους μελετητές. Σήμερα όλοι συμφωνούν ότι το τραγούδι είναι από τα πιο παλιά ελληνικά τραγούδια και πλάστηκε πριν από τον 9ο μ.Χ. αιώνα στην περιοχή της Μ. Ασίας. Ακόμη υποστηρίζεται ότι ο μύθος του συνδέεται με την αρχαία μυθολογία, την επάνοδο του Άδωνη στη γη, ή την ιστορία της Δήμητρας και της Κόρης.

Το θέμα το έχουν χρησιμοποιήσει στα έργα τους πολλοί λογοτέχνες, Έλληνες και ξένοι. Ο C. Fauriel είχε επισημάνει τις ομοιότητες που παρουσιάζει η μπαλάντα Λεονόρα (1773) του Γερμανού ποιητή G. A. Bürger με το Τραγούδι του νεκρού αδελφού. Από τους Έλληνες δραματοποίησαν το τραγούδι ο Αργ. Εφταλιώτης, ο Φώτος Πολίτης και ο Ζ. Παπαντωνίου.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία – Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Διαβάστε περισσότερα: http://www.ellinikoarxeio.com/2011/12/elliniki-apoikia-kavafis.html#ixzz2SxZ3vTf4

Η Κική Δημουλά πέρα από λόγια είναι και έργα: αυτά είναι μερικά από τα καλύτερά της

Με αφορμή το σάλο που ξεσήκωσαν πρόσφατα τα (παρεξηγημένα) λόγια της ποιήτριας Κικής Δημουλά για τις αλλαγές του τρόπου ζωής στην Κυψέλη, το Cosmo.gr δημοσιεύει μερικά από τα καλύτερα ποιήματά της.

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις εἰς ἀρίστην κατάστασιν,

καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον. Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον ἔδαφος πωλεῖται ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον

Ὥρα: Πᾶσα.

~ Τα Πάθη Ε’ ~ (Οδυσσέας Ελύτης – Το Άξιον Εστί)

Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Ταράζεται ο καιρός
κι απ’ τα πόδια τις μέρες κρεμάζει
αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.
Ποιοι, πώς, πότε ανέβηκαν την άβυσσο;
Ποιες, ποιων, πόσων οι στρατιές;
Τ’ ουρανού το πρόσωπο γυρίζει κι οι εχθροί μου έφυγαν μακριά.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Εσύ μόνη απ’ τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις
Εσύ μόνη απ’ την κόψη της πέτρας μιλάς
Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις
πασχαλιάν αναστάσιμη!
Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης!
Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται!
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.
Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς
για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα.
Όμως τι τα βουνά; Ποιος και τι στα βουνά;
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος!

http://2mnka.wordpress.com/

About these ads .

Ο ποιητής της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Μοσχοβολιά άνοιξης με δύο ανέκδοτα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου από τη συλλογή του «Υπερώον» (1985), που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο

Της ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Η φωνή του ποιητή Γιάννη Ρίτσου ηχεί σαν βάλσαμο στην ψυχή μας 23 χρόνια από το θάνατό του. Φωνές σαν τη δική του μπορούσαν να ξεσηκώσουν, να γοητεύσουν, να ταξιδεύσουν, να φωτίσουν, να εμπνεύσουν… Χωρίς αυτές όμως νιώθουμε να πορευόμαστε γυμνοί και ανέστιοι, εφ’ ενός ζυγού την οδό της σιωπής.

Το τοπίο μπροστά μας είναι σκοτεινό και άδειο. Οι μεγάλοι ποιητές μάς εγκατέλειψαν. Τα δύο παραπάνω ανέκδοτα ποιήματα του Ρίτσου, που είχε την καλοσύνη να μας προσφέρει για τους αναγνώστες της «Ε» η κόρη του, Ερη Ρίτσου, θα μπορούσε να είχαν γραφεί σήμερα. Είναι προφητικά, δείχνουν «το κενό από τη στέρηση της ελευθερίας» που βιώνουμε εσχάτως όλοι μας. Και όμως, γράφηκαν πριν από 28 ολόκληρα χρόνια και περιλαμβάνονται στην ανέκδοτη συλλογή του «Υπερώον» (Αθήνα 1985) που θα κυκλοφορήσει το προσεχές φθινόπωρο και συγκεριμένα στις 11 Νοεμβρίου, την ημέρα που άφησε την τελευταία του πνοή, το 1990.

Καλό μήνα!

150 χρόνια από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Καβάφη

Ενάμισης αιώνας συμπληρώνεται σήμερα από τη γέννηση του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή, Κωνσταντίνου Καβάφη.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του, εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. Ήταν το ένατο παιδί του Πέτρου Καβάφη (1814-1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού. Μετά το θάνατο του πατέρα του και την σταδιακή διάλυση της οικογενειακής επιχείρησης, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (Λίβερπουλ και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876.

Στην Αλεξάνδρεια ο Kαβάφης διδάχτηκε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμόρφωση, στην Πόλη (1882-84).

Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης

«Στην αρχή το ΦΩΣ και η ώρα η πρώτη

που τα χείλη ακόμη στον πηλό

δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου.

Αίμα πράσινο και βολβοί στη γη χρυσοί

Πανωραία στον ύπνο της άπλωσε και η θάλασσα

Γάζες αιθέρος τις αλεύκαντες

Κάτω από τις χαρουπιές και τους μεγάλους όρθιους φοίνικες.

Εκεί μόνος αντίκρισα

Τον κόσμο

Κλαίγοντας γοερά

Η ψυχή μου ζητούσε σηματωρό και κήρυκα…»

(Άξιον Εστί)

Του Γιάννη  Γούναρη*

Κάτι τέτοιες μέρες του Ιούλη περνούν δίχως να φυσά πνοή από πουθενά, και η κάψα του μεσημεριού τα πλακώνει όλα. Η στεριά, η θάλασσα και ότι ζει πάνω στην πλάση απομένει λαχανιασμένο και βουβό λες και έπαψε η ζωή. Μα ξαφνικά σηκώνεται αγέρας από τον βοριά και δροσίζει τον κόσμο, κι η πλάση ζωντανεύει από τις δροσοσταλιές που φέρνει ο άνεμος και οι καρδιές ανασταίνονται. Μια τέτοια δροσιά με αύρα από το Αιγαίο έφερε ο Ελύτης στην νεοελληνική ποίηση.

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης-αυτό είναι το πραγματικό του όνομα-γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1912 και σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Από ένα, τεράστιας έκτασης, βιογραφικό που περιλαμβάνει πλήθος ποιητικών εκδόσεων, μεταφράσεων, πεζογραφήματα στοχασμών, αλλά και ημερομηνίες σημαδιακές για την αναγνώριση της ποίησής του σε παγκόσμια κλίμακα, ξεχωρίζει αυτή της απονομής του NOBEL ποίησης από την σουηδική Ακαδημία, για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Ο δεύτερος μετά τον Γιώργο Σεφέρη  έλληνας που απόσπασε μια τόσο μεγάλη διάκριση.

Πρωτοπαρουσιάστηκε στα «ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» το 1935, συνεργάστηκε επίσης στις «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΗΜΕΡΕΣ» στα ‘ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στην «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ» κ.α. Η παρουσία του Ελύτη στην νεοελληνική ποίηση φρεσκάρισε τον στίχο, έδωσε βάθος στην φαντασία, νέες προοπτικές στην ποιητική σύλληψη, νέες αποχρώσεις στην σημασία των λέξεων…Υπήρξε γλωσσοπλάστης και δημιουργός μιας ιδιαίτερης προσωπικής ποιητικής γλώσσας.

Η ποίησή του αγαπά την φύση και την αισιοδοξία. Φωνάζει τον έρωτα, παρασιωπά κάποιο ενδόμυχο άλγος και προσέχει την έκταση του θαλασσινού αιγιακού στοιχείου. Παρόλο τον λυρισμό του ο Ελύτης στηρίζεται στην λογική, ή μάλλον δεν την απορρίπτει εντελώς και ζητάει την βοήθειά της για την οργάνωση της γλώσσας.

«Και είδα και εθαύμασα.

Και στην μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ’ εικόνα

Και ομοίωσή μου:

…Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα.

ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή

Και γαλήνιοι αμφορείς

Και λοξές δελφινιών ράχες.

Η Ιος, η Σίκινος, η Σέριφος, η Μήλος.

Κάθε λέξη κι από ένα χελιδόνι

Για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος είπε.

Και πολλά τα λιόδεντρα

Που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως

Κι ελαφρό να απλώνεται στον ύπνο σου

Και πολλά τα τζιτζίκια

Που να μην τα νιώθεις

Όπως δεν νιώθεις τον σφυγμό στο χέρι σου,

Αλλά λίγο το νερό

Για να το έχεις θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του,

Και το δέντρο μοναχό του

Χωρίς κοπάδι

Για να το κάνεις φίλο σου

Και να γνωρίζεις το ακριβό του το όνομα.

Φτενό στα πόδια σου το χώμα

Για να μην έχεις που να απλώσεις ρίζα

Και να τραβάς του βάθους ολοένα

Και πλατύς επάνου ο ουρανός

Για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας».

(Άξιον Εστί)

Θάλασσα…στοιχείο γεμάτο μυστήριο! Φοβερό μαζί και αγαπημένο τραβάει τον άνθρωπο σαν να είναι μαγνήτης. Ο βαθύς και αιώνιος βόγκος της νανουρίζει την ψυχή μας, γεμάτος μυστηριώδεις και ανεξιχνίαστες φωνές. Η θάλασσα είναι η αιώνια πατρίδα της ελευθερίας και των ανοιγμένων πανιών, για αυτό και όταν τη βλέπει ο άνθρωπος νιώθει να φτερουγίζει μέσα του τούτη η θεϊκή πνοή.

Το απομεσήμερο του καλοκαιριού, την ώρα που βράζει ο κόσμος κρατά μια βουβή ησυχία σαν να είναι νύχτα βαθιά. Ο ήλιος γίνεται φωτιά που μου θαμπώνει τα μάτια και δεν μπορώ να κοιτάξω. Τα κλείνω που και που, καθώς ο ιδρώτας τα τσούζει. Οι κάβοι ξεπροβάλουν σαν στοιχειωμένοι μέσα από το νερό, πέτρες, αγκάθια, αμμουδιές, όλα μοιάζουν στοιχειωμένα μέσα σε ένα σιωπηλό φως. Η βουή της ερημιάς γίνεται όλο και πιο δυνατή, ένα βαθύ μυστήριο απλώνεται παντού.

«Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις

το δικό σου νόημα είπε:

Πριν από την καρδιά σου θα είναι αυτή

Και μετά πάλι αυτή θα ακολουθήσει

Τούτο μόνο να ξέρεις,

Ότι σώζεις μεσ’ την αστραπή

Καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει…»

Όπως αιώνια διαρκούν τα αληθινά οράματα της ψυχής και οι ήσυχες της καρδιάς αναπολήσεις μέσα στην οργασμική δόνηση του κόσμου.

«Και τον ήλιο κεφάλι κερασφόρο

ν’ ανεβαίνει Αβάδιστος είδα ο Μέγας Κριός

και αυτός αλήθεια που ήμουνα ο πολλούς αιώνες πριν.

Ο ακόμη χλωρός μεσ’ την φωτιά ο άκοπος απ’ τον ουρανό

Ψιθύρισε όταν ρώτησα:

Τι το καλό; Τι το κακό;

– Ένα σημείο. Ένα σημείο

και σ’ αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις

κι απ’ αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος

κι απ’ αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων

– Ένα σημείο. Ένα σημείο

και σε αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις

ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια.

Κι ο Ζυγός που ανοίγοντας τα χέρια μου, έμοιαζε

Να ζυγιάζει το φως και το ένστικτο ήτανε.

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας!»

ο Οδυσσέας Ελύτης παραλαμβάνει το βραβείο Νόμπελ

Πόσο όμορφο είναι το πέλαγος αυτήν την ώρα. Όλο το πέλαγος. Γίνεται δροσερό και γαλανό. Αν βρίσκεσαι επάνω σε καμιά ράχη κοντά στη θάλασσα, ακούς να’ ρχεται από την βορινή πλευρά μια μακρινή βουή που όλο και δυναμώνει υπόκωφα και νιώθεις τη γλυκιά δροσιά πάνω στο δέρμα σου, το χάδι στις ρίζες των μαλλιών. Αυτό το θαλασσινό αγέρι και πεθαμένο ανασταίνει. Ο κυρ-Βοριάς σαλαγά σαν βοσκός τα άσπρα του πρόβατα που γεμίζουν το πέλαγος, καράβια και καΐκια αρμενίζουνε ανάμεσά τους και τα κριάρια δροσολογημένα από το μελτέμι του δεκαπενταύγουστου, κτυπούν με δύναμη τις κεφαλές τους στα βράχια.

Ήρεμος καιρός, ΠΡΟΣΩ ΗΡΕΜΑ, ψυχή μου μονολογώ και μπαίνω στο εκκλησάκι του Αη Νικόλα, στο χωριό του Πύργου, που χρόνια τώρα είναι εγκαταλελειμμένο στην πλαγιά του ανεμοδαρμένου λόφου. Κάθομαι σ’ ένα στασίδι και ακούω για κάμποση ώρα τον αγέρα που σφυρίζει και κρατάει το ίσο, χωρίς να ψέλνει κανείς. Κάνω τον σταυρό μου και κοιτάζω την παλιά εικόνα του Χριστού, όπου είναι ζωγραφισμένος τριάντα χρονών, με πρόσωπο σπλαχνικό, με λίγα γένια και μικρό μουστάκι, σαν θαλασσινός κι εκείνος απλός και βαστά το ευαγγέλιο που γράφει, «Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή», σαν σύνεργο ψαρικής που «αλιεύει ανθρώπους» στο πέλαγος της ζωής.

«Πνεύμα που για να το εισδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από την συγκίνηση. Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάκτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από κει μιλάει ο κόσμος. Πιο καλά θάλλουν τα λουλούδια στον επιτάφιο. Μυρίζει έρωτα η εκκλησία. Η ζωή μένει δεν τελειώνει εδώ».

(Ιδιωτική οδός)

«ΠΡΟΣΩ ΗΡΕΜΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ, μονολογώ…»

«Μπροστά στην ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία. Ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες, κάτι παράλογο ίσως, παρόλα αυτά ικανό να φέρνει τον άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις …Ερήμην του το ΑΙΓΑΙΟ λέει και ξαναλέει εδώ και χιλιάδες χρόνια με το στόμα του Φλοίσβου σε ένα μήκος ακτών απέραντο…ΑΥΤΟΣ ΕΙΣΑΙ».

  * Ο Γ. Γούναρης έχει κάνει σπουδές σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στην σχολή Σταυράκου και έχει εργαστεί σαν βοηθός σκηνοθέτη στην παραγωγή τηλεταινιών για την ελληνική τηλεόραση.

Λόρδος Βύρων: Ένας παρεξηγημένος επαναστάτης

Η κατάρα της Αθηνάς

«Μα στερνός, στο σαστισμένο πλήθος, κάπου σε μιαν άκρη,

Ένας που ήσυχα κοιτάζει βουρκωμένος απ’ το δάκρυ,

Μ’ άλαλο θυμό και πόνο μια αυτά πού ’κλεψαν θαμάζει,

Μια σιχένεται τον κλέφτη σύψυχα κι ανατριχιάζει

Ω! που ζώντας και που σκόνη, δίχως σχώριο να γροικήση,

Ν’ ακλουθιέται η αχορτασιά του η ιερόσυλη με μίση,

Και η εκδίκηση ως τον τάφο και πιο πέρα, το όνομά του

Να το κυνηγά, στο πλάγι του μωρόδοξου Ηροστράτου,

Και σε φύλλα λεκιασμένα και γραμμές που καίνε ας γίνη
Ατελείωτα να στράφτουν εμπρηστές ναών κι Ελγίνοι,

Καταδικασμένοι αιώνια στο ίδιο ανάθεμα κι οι δυο τους,
Που ίσως στο στερνό θε να ’βρης και τον πιο χειρότερό τους,

Έτσι ας στέκουν, να τους βλέπουν τα μελλούμενα τα χρόνια,
Άγαλμα άσειστο, με βάση μοναχή, την καταφρόνια».

(μετάφραση Στέφανου Μύρτα)

Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω

εγώ στην τράπεζα του Μέλλοντος επάνω

πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλλω.

Κεφάλαια μεγα αν έχει αμφιβάλλω.

Κι άρχισα να φοβούμαι μην στην πρώτη κρίση

εξαφνικά τάς πληρωμάς της σταματήσει.

κ.π.Καβάφης

Κική Δημουλά στη Herald Tribune: «Θα ζήσουμε χειρότερα απ’ ό,τι στη Χούντα»

Τι δήλωσε η Ελληνίδα ποιήτρια σε συνέντευξη που παραχώρησε στην International Herald Tribune

Η Κική Δημουλά φιλοξενείται στο εξώφυλλο της  International Herald Tribune, την παγκόσμια, έντυπη έκδοση των New York Times.

Αφορμή για το αφιέρωμα στην Ελληνίδα ποιήτρια είναι η έκδοση ποιημάτων της στα αγγλικά από το πανεπιστήμιο Yale.

«Σκοτάδι και χάος»

Όταν ο δημοσιογράφος της ζήτησε, μεταξύ άλλων, να περιγράψει την κατάσταση στην Ελλάδα, η 81χρονη ποιήτρια είπε χαρακτηριστικά: «Σκοτάδι και χάος».

«Η κ. Δημουλά μπορεί να έχει μια τάση προς τη δραματοποίηση αλλά οι λέξεις της είναι πάντα διαλεγμένες σωστά και με προσοχή», αναφέρει ο Rachel Donadio, συντάκτης του κειμένου.

Η ποιήτρια Κική Δημουλά

Του δάσκαλου-συγγραφέα

Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη

Η ποιήτρια Κική Δημουλά ανήκει στην ποιητική γενιά του 60 μαζί με τις ποιήτριες Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ζέφη Δαράκη, Ρούλα Αλαβέρα, Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Νανά Ησαΐα και Αμαλία Τσακνιά. Θεωρείται ως η πιο σημαντική εκπρόσωπος της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, γιατί με τις καινοτομίες που εισήγαγε στην θεματολογία της κατόρθωσε να γίνει η πιο καταξιωμένη από την κριτική και αγαπητή από το αναγνωστικό κοινό ποιήτρια.

Γύριζε

«Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,

ὁ ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά ἡ πλεμπάγια,

ἡ Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμὴ δε θάβρῃ.

Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Από θαμποὺς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους ἡ Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός καὶ δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτοὺς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοὶ καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περιγελά και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.

λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοὶ και ψωριασμένοι οι σκύλοι

κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη ἡ Ρωμιοσύνη!».

K.Παλαμάς

O όρκος