Μετά την απελευθέρωση το ντύσιμο των Ελλήνων αρχίζει να έχει ευρωπαϊκές επιρροές. Ίσως να μη ντύνονται ακόμα όλοι «ευρωπαϊκά» αλλά και οι ελληνικές φορεσιές αρχίζουν να παίρνουν πολλές μεταλλαγές. Οι στολές της προεδρικής φρουράς και οι τυποποιημένες και πανομοιότυπες «παραδοσιακές ενδυμασίες» που υπάρχουν σήμερα μικρή σχέση είχαν με τις πραγματικές φορεσιές της εποχής. Σύμφωνα με τον Τάκη Λάππα το ντύσιμο από τα χρόνια 1600-1829 είναι ένα σπουδαίο θέμα για έρευνα, γιατί το θέαμα που παρουσιάζει η υπόδουλη Ελλάδα δεν απαντάται σε καμία άλλη σχεδόν χώρα του κόσμου. Δηλαδή δεν υπάρχουν μικροπαραλλαγές από περιοχή σε περιοχή, αλλά ολότελα αλλιώτικο ντύσιμο από ένα χωριό στο άλλο, χωριά που η απόστασή τους δεν ήταν δυο ώρες δρόμος.
Σχεδόν κανείς γειτονοχωρίτης δεν ήταν όμοια ντυμένος και αυτό ξεχώριζε περισσότερο στο γυναικείο ντύσιμο. Τα χρόνια εκείνα μπορούσες μια χαρά να καταλάβεις αμέσως πούθε κρατάει ο ξενοχωρίτης. Όχι από την προφορά και τους ιδιωματισμούς του, μα αρκούσε η φορεσιά του για να προδώσει το χωριό του. Το ίδιο μπορούσε κανείς να τους ξεχωρίσει επαγγελματικά ή ταξικά. Αλλιώς ντυνόταν ο κοτζαμπάσης, αλλιώς ο προύχοντας, ο προεστός, ο γεωργός, ο τσοπάνης, ο ξωτάρης… Στην συνέχεια θα δούμε το ντύσιμο Ρουμελιωτών και Μοραϊτών. Το ντύσιμο στην επανάσταση κρατήθηκε το ίδιο πού είχαν οι κλέφτες και οι αρματολοί. Διαβάστε περισσότερα…
Πρόλογος – η συνθήκη των Αθηνών και οι τουρκικές διεκδικήσεις στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ( Νοέμβριος 1913-Ιανουάριος 1914)
Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο η Ελλάδα χάρις το περίφημο θωρακισμένο καταδρομικό Αβέρωφ, όχι μόνο είχε κυριαρχήσει πλήρως σε όλο το ανατολικό Αιγαίο απελευθερώνοντας τα νησιά του από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά είχε κλείσει τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλλια από όπου αυτός όσες φορές προσπάθησε να εκπλεύσει γνώρισε τη συντριβή.
Η επανάληψη των ελληνοτουρκικών σχέσεων επισφραγίστηκε με την υπογραφή της συνθήκης των Αθηνών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδος. Η συνθήκη που υπογράφηκε στις 14/27 Νοεμβρίου 1913, έπαυσε επίσημα τις εχθροπραξίες μεταξύ τους, παραχωρώντας τη Μακεδονία την Ήπειρο, την Κρήτη και κάποια νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα. Η συνθήκη όμως άφηνε μετέωρο το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου το οποίο προέβλεπε ότι θα ρυθμιζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Με συλλογική διπλωματική διακοίνωση της 31ης Ιανουαρίου/13ης Φεβρουαρίου 1914, οι Μεγάλες Δυνάμεις κοινοποίησαν στην ελληνική κυβέρνηση και στην Υψηλή Πύλη την απόφασή τους για τα νησιά του Αιγαίου: Τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο, εκχωρούνταν στην Ελλάδα υπό τον όρο ότι θα παρέμειναν ανοχύρωτα, δεν θα χρησιμοποιούνταν για ναυτικό ή στρατιωτικό σκοπό, θα καταπολεμούνταν τα λαθρεμπόριο μεταξύ των νησιών και της Μικράς Ασίας και θα δίνονταν εγγυήσεις προστασίας των μουσουλμανικών μειοψηφιών. Η διακοίνωση προέβλεπε ότι τα νησιά θα εντάσσονταν οριστικά στην Ελλάδα όταν ο ελληνικός στρατός εκκένωνε τη Βόρειο Ήπειρο η οποία θα αποτελούσε τμήμα του νέου αλβανικού κράτους.
Η προτεινόμενη λύση όμως ουσιαστικά άφηνε άλυτο το ζήτημα, καθώς δεν προέβλεπε καμιά άσκηση πίεσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να συμμορφωθεί με την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, ο Βενιζέλος όμως, έσπευσε να συμμορφωθεί με το περιεχόμενο της, εκκενώνοντας τη Β. Ήπειρο. Η συντριβή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και η οριστική απώλεια των βαλκανικών εδαφών της, είχε εξάψει τον εθνικισμό τόσο στην ηγεσία της όσο και στην κοινή γνώμη. Στις 3/16 Φεβρουαρίου 1914 ο μέγας βεζίρης, Σαΐντ Χαλίμ πασάς, απέρριψε τη διπλωματική διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων, θεωρώντας τα νησιά αναπόσπαστο μέρος των ασιατικών κτήσεων της Αυτοκρατορίας.
Η Υψηλή Πύλη δεν αποδεχόταν την εκχώρηση στην Ελλάδα όσων νησιών βρίσκονταν κοντά στα Δαρδανέλλια, αλλά και γενικότερα την εκχώρηση των μεγάλων νησιών στο βορειοανατολικό Αιγαίο, όπως η Χίος και η Μυτιλήνη. Ήδη ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα σε συζήτηση με τον Άγγλο ομόλογό του τον Ιανουάριο του 1914, υπογράμμισε την νομιμότητα των τουρκικών διεκδικήσεων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, δηλώνοντας ότι αν η Ελλάδα δεν παραχωρούσε οικειοθελώς τη Χίο και τη Μυτιλήνη, η Τουρκία θα τα αποσπούσε διά της βίας. Αλλά και ο Διεθνής παράγοντας όχι μόνο δεν στήριζε αποφασιστικά την Ελλάδα στην διαφαινόμενη διένεξη, αλλά τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία προέτρεπαν τον Βενιζέλο να προβεί σε παραχωρήσεις αποκλείοντας κάθε πιθανότητα για συμμαχία και ναυτική βοήθεια.
Ο ναυτικός ανταγωνισμός εξοπλισμών στο Αιγαίο και το ελληνικό αδιέξοδο (Ιανουάριος – Ιούνιος 1914)
Για να αλλάξει τις ισορροπίες στο Αιγαίο και να αμφισβήτησει έμπρακτα την Ελληνική κυριαρχία, η Οθ. Αυτοκρατορία προέβη στην παραγγελία ενός μεγάλου θωρηκτού τύπου υπερντρετνοτ στην Αγγλία το οποίο καθελκύστηκε στις 21 Αυγούστου 1913, αλλά και ενός ακόμη (Rio de Janeiro) στις 10 Δεκεμβρίου 1913 (ονομάστηκε σουλτάνος Osman Ι), αποκτώντας σοβαρή ναυτική υπεροπλία στο Αιγαίο. Παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις του Γενικού Επιτελείου για την ανεπιθύμητη εξέλιξη, η κυβέρνηση υποτίμησε τον κίνδυνο και δεν αντέδρασε άμεσα προλαβαίνοντας τουλάχιστον να αγοράσει το Rio de Janeiro.
Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν περιοριζόταν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου αλλά αφορούσε και την Μακεδονία καθώς η ναυτική υπεροχή της Τουρκίας θα εμπόδιζε την μεταφορά ελληνικού στρατού από τον Νότο προς τον Βορρά για να αντιμετωπίσει την ελλοχεύουσα Βουλγαρία, οδηγώντας οποιαδήποτε ελληνική αμυντική προσπάθεια σε βέβαιη αποτυχία. Ομοίως όλα τα μεγάλα λιμάνια της Χώρας όπως ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη, θα παρέμεναν στο έλεος του Τουρκικού ναυτικού. Η υπαρκτή πιθανότητα μιας ανίερης συμμαχίας μεταξύ Βουλγαρίας και Τουρκίας και η άρνηση της Σερβίας να τηρήσει τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από το Σύμφωνο Αμυντικής Συμμαχίας μεταξύ των δύο χωρών, δημιουργούσαν ένα εφιαλτικό σκηνικό και απειλούσαν την Ελλάδα με ολικό στρατιωτικό όλεθρο.
Το θωρηκτό Λήμνος
Οι σχέσεις των δύο χωρών παρέμεναν ιδιαίτερα τεταμένες καθώς τον Φεβρουάριο του 1914 εξαπολύθηκαν οι πρώτες σκληρές διώξεις εις βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που οργανώθηκαν συστηματικά από την κυβέρνηση των Νεότουρκων και υποβοηθήθηκαν από την έλευση χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων από την Μακεδονία. Την εκτέλεση των διώξεων ανέλαβε η μυστική υπηρεσία «Ειδική Οργάνωση» [Τεσκιλατι Μασχούσα] δρώντας με ένοπλες ομάδες/συμμορίες που τελούσαν υπό την καθοδήγηση αξιωματικών του Οθωμανικού Στρατού και στελεχώνονταν και από μουσουλμάνους πρόσφυγες από τον Καύκασο και τα Βαλκάνια. Οι διωγμοί που είχαν την μορφή εθνοκάθαρσης, συνεχίσθηκαν με διαλείμματα μέχρι τον Ιούλιο του 1915 και οδήγησαν στη φυγή περίπου 150.000 Ελλήνων από τις εστίες τους, ενώ στις εγκαταλειφθείσες περιουσίες τους εγκαταστάθηκαν μουσουλμάνοι πρόσφυγες από τα Βαλκάνια.
Καθώς ο Αύγουστος που είχε οριστεί ως ημερομηνία παράδοσης των δύο πλοίων στην Τουρκία πλησίαζε, η Ελλάδα προσπάθησε την τελευταία στιγμή να ισορροπήσει την κατάσταση στο Αιγαίο αγοράζοντας δύο θωρηκτά από την Αμερική τα οποία μετονομάστηκαν Κιλκίς και Λήμνος. Όμως τα δύο αυτά θωρηκτά ήταν παλαιάς τεχνολογίας, είχαν μικρή δύναμη πυρός, ενώ δεν μπορούσαν να αναπτύξουν υψηλές ταχύτητες πλεύσης και οι Έλληνες ιθύνοντες τα χαρακτήριζαν ως «πλωτές χελώνες». Τα δύο πλοία ήταν εντελώς ακατάλληλα για να διατηρήσουν το ισοζύγιο ισχύος στο Αιγαίο, ενώ κόστισαν ακριβότερα από όσο κόστισε τελικά το Rio de Janeiro στους Τούρκους.
Έτσι, στο δεύτερο τρίμηνο του 1914, η Ελλάδα είχε βρεθεί σε πραγματική απορία πως να αντιδράσει απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο. Διατυπώθηκαν σκέψεις απελπισίας όπως αυτή του ναυαρχου Κουντουριώτη, να ενεδρεύσει στη Mάλτα με ένα υποβρύχιο την πλεύση των δύο θωρηκτών προς την Κωνσταντινούπολη και να τα βυθίσει αιφνιδιαστικά παίρνοντας την ευθύνη προσωπικά. Το πρόβλημα όμως περιπλεκόταν καθώς υπήρχε η φήμη ότι ανάμεσα στα πληρώματα των δύο σκαφών θα υπήρχαν Άγγλοι αξιωματικοί και ναύτες.
Ο Βενιζέλος ήθελε οπωσδήποτε να αποφύγει έναν νέο πόλεμο για τον λόγο αυτό απέστειλε απεσταλμένο στην Κωνσταντινούπολη με τη μυστική αποστολή να προτείνει στην Τουρκία συγκυριαρχία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ο αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Μεταξάς ως υπαρχηγός του Γενικού επιτελείου στις πολλές συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό, του τόνιζε ότι αν η Τουρκία αποκτούσε την ναυτική υπεροπλία δεν θα περιοριζόταν στα νησιά, αλλά ίσως επεδίωκε μια νέα αναμέτρηση στη Μακεδονία, καθώς λόγω των μη επαρκών συγκοινωνιών, η Ελλάδα δεν θα προλάβαινε να μεταφέρει εγκαίρως στρατεύματα στον Βορρά. Αναμφίβολα ο Βενιζέλος είχε βρεθεί σε δυσχερή θέση, καθώς ο Βασιλιάς, το Γενικό επιτελείο, η αντιπολίτευση, η κοινή γνώμη, αλλά και οι πρόσφυγες που είχαν εκδιωχθεί από την Μικρά Ασία απαιτούσαν δυναμική απάντηση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ο ίδιος προωθούσε μια πολιτική κατευνασμού και συμβιβασμού.
Το σχέδιο του Ιωάννη Μεταξά για προληπτικό στρατηγικό χτύπημα εναντίον της Τουρκίας
Σε εκείνη την δύσκολη συγκυρία ο Μεταξάς μελέτησε και συνέταξε από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο του 1914 το περίφημο άκρως απόρρητο σχέδιο εκπόρθησης των Δαρδανελλίων χωρίς προηγούμενη κήρυξη πολέμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το σχέδιο προέβλεπε ένα ταχύ Ελληνικό προληπτικό συντριπτικό χτύπημα εναντίον του εχθρού με αιφνιδιαστική μεταφορά τριών μεραρχιών από την ηπειρωτική Ελλάδα στα στενά των Δαρδανελλίων.
Πιο συγκεκριμένα, τα Α΄, Β΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού θα προετοίμαζαν μια μεραρχία πλήρους σύνθεσης, κατάλληλα εφοδιασμένη και εξοπλισμένη χωρίς να προβούν σε τοπική επιστράτευση ώστε να μην προκαλέσουν υποψίες στον εχθρό. Το σύνολο του εκστρατευτικού Σώματος θα ήταν 27.000 οπλίτες που θα επιβιβάζονταν σε επιταγμένα ατμόπλοια στον Πειραιά και στην Θεσσαλονίκη. Τα ατμόπλοια θα μετέφεραν το Εκστρατευτικό Σώμα στην Λήμνο, όπου θα ενοποιούνταν οι δύο στολίσκοι και ακολούθως θα αποβίβαζαν τις ελληνικές δυνάμεις αιφνιδιαστικά στα Δαρδανέλλια στον μυχό του κόλπου του Ξηρού, όπου θα είχαν μεγάλη αριθμητική υπεροχή έναντι των μικρών δυνάμεων του εχθρού που δεν θα είχε προλάβει να επιστρατευτεί.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή απόβαση θα ήταν ότι ο ελληνικός στόλος θα είχε επιτεθεί και θα είχε βυθίσει το σύνολο του τουρκικού στόλου που βρισκόταν ανεπτυγμένος στην περιοχή, κάτι που θα ήταν πολύ πιθανό αφού ο ελληνικός στόλος θα χτυπούσε πρώτος συντριπτικά, χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου.
Η απόβαση στην Καλλίπολη το 1915
Η απόβαση θα ξεκινούσε το μεσονύκτιο θα διαρκούσε 24 ώρες και η επιχείρηση θα έπρεπε να ολοκληρωθεί σε 5 μέρες. Οι Έλληνες θα υπερείχαν έναντι των Τούρκων 4:1, τα τουρκικά στρατεύματα που δεν ξεπερνούσαν τους 7.000 ενόπλους ήταν διεσπαρμένα στη χερσόνησο και η στρατιωτική συντριβή τους ήταν σχεδόν βέβαιη. Αφού το εκστρατευτικό σώμα θα καταλάμβανε τα οχυρά των Στενών από τους Τούρκους, ο ελληνικός στόλος θα έπλεε ανενόχλητος προς τον Βόσπορο και θα απειλούσε με τα πυροβόλα του την Κωνσταντινούπολη. Ταυτόχρονα το εκστρατευτικό σώμα θα προωθούσε τις δυνάμεις του προς την Κωνσταντινούπολη για να καθηλώσει τα τουρκικά στρατεύματα που θα αποστέλλονταν από Βορρά για να επανακαταλάβουν τα πυροβολεία των Στενών. Καθώς η Τουρκία θα είχε δεχθεί ένα συντριπτικό ναυτικό και κυρίως ηθικό χτύπημα, η Ελλάδα θα πρότεινε εκεχειρία και διαπραγματεύσεις ζητώντας κυρίως να εξασφαλίσει τα κεκτημένα.
Το σχέδιο ουσιαστικά παραβίαζε κάθε διεθνή νομιμότητα αφού δεν προέβλεπε κήρυξη πολέμου ούτε διακοπή διπλωματικών σχέσεων, αλλά καθιστούσε πολύ πιθανή μια ελληνική νίκη καθώς και την εξασφάλιση των ελληνικών κεκτημένων. Η διεθνής καταφορά εναντίον της Ελλάδας θα σιγούσε, αφού η Ελλάδα βρισκόταν ουσιαστικά σε αυτοάμυνα αντιμετωπίζοντας την συνεχή πολεμική απειλή των Τούρκων σε λόγια και σε έργα.
Υπέρ του προληπτικού συντριπτικού χτυπήματος στα Δαρδανέλια είχαν εκφραστεί ο Βασιλιάς (αν και δεν είχε φτάσει στην τελική έγκρισή του στο σχέδιο), ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Β. Δούσμανης, ο υπουργός Ναυτικών Κ. Δεμερτζής, αλλά ο Βενιζέλος
δίσταζε καθώς θεωρούσε ότι είχε μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Καθώς όμως η κατάσταση με την Τουρκία συνεχώς επιδεινωνόταν και το δημόσιο φρόνημα εκφραζόταν απροκάλυπτα υπέρ μιας νέας ένοπλης αντιπαράθεσης με την γείτονα, ο Βενιζέλος προέτρεπε τον Μεταξά να ολοκληρώσει τη μελέτη του.
Επίλογος – Η απρόσμενη λύση του προβλήματος
Στις 28 Ιουνίου 1914 ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάρδος, διάδοχος του θρόνου των Αψβούργων, δολοφονήθηκε από τον Σέρβο εθνικιστή Γαβρίλο Πρίντσιπ στο Σεράγεβο της Βοσνίας.
Η δολοφονία αυτή οδήγησε σε πολεμική ανάφλεξη όλη την Ευρώπη και συνεπακόλουθα η Αγγλία δέσμευσε τα δύο ελλιμενισμένα τουρκικά θωρηκτά, σώζοντας απρόσμενα την Ελλάδα την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή.
Ο Βενιζέλος βρισκόταν ήδη στις Βρυξέλες για να συναντηθεί με τον Μεγάλο Βεζύρη Χαλίμ Πασά με πρόθεση για παραχωρήσεις στο καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και μια συμφωνία αμοιβαίας ανταλλαγής πληθυσμών. Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατέστησε τις παραχωρήσεις αυτές περιττές.
Η εκστρατεία των Δαρδανελλίων όμως, έμελλε να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο μόλις ένα έτος μετά…
Πηγές
Μεταξάς Ιωάννης, Το προσωπικό του ημερολόγιο (τόμος Β1), εκδόσεις Γκοβόστη.
Μελέτες και υπομνήματα του υπαρχηγού του Γενικού επιτελείου Ιωάννη Μεταξά (Σεπτέμβριος 1913-Ιούλιος 1914)
Ι. Μελέτη περί των δυνατών πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ Ελάδος και Τουρκίας.
ΙΙ.Υπέράσπισης των νήσων Λέσβου, Χίου και Σάμου εναντίον Τουρκικής επιθέσεως
ΙΙΙ. Σχέδιο εκστρατείας βάσει της καταστάσεως της 10ης Ιουνίου 1914
Η Ιστορία του εθνικού διχασμού κατά την αρθρογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Ιωάννη Μεταξά, εκδόσεις Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 1994.
Στρατηγός Ξενοφών, Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία, εκδόσεις Δημιουργία, Αθήνα 1999.
Βεντήρης Γεώργιος, Η Ελλάς του 1910-1920 (τόμος Α΄), εκδόσεις Ίκαρος,
Πλουμίδης Σπυρίδων, Τα μυστήρια της Αιγηϊδος (Το μικρασιατικό ζήτημα στην ελληνική πολιτική (1891-1922), εκδόσεις βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 2016.
Συρίγος Άγγελος, Μειονοτικές και άλλες διατάξεις στη Σύμβαση των Αθηνών (1913)https://www.academia.edu/Μειονοτικές και άλλες διατάξεις στη Σύμβαση των Αθηνών (1913)_
Ιωακείμ Γ. Ιωακείμ, Ιωάννης Μεταξάς (Η ανοδική πορεία του πό την στρατιωτική στην πολιτική δράση (1871-1922), εκδόσεις Παπαδήμα, Αθήνα 2005.
Σφέτας Σπυρίδων, Το ζήτημα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και της γερμανικής πολιτικής (1914/1915), https://infognomonpolitics.gr/2014/06/19141915/
Παπαφλωράτος Ιωάννης, Τα σχέδια για εκπόρθηση των Στενών των Δαρδανελλίων 1914-15, περιοδικό Ναυτική Επιθεώρηση (τ. 552), Μάρτιος 2015.
Η καρτ ποστάλ με την εικόνα μέρους του παλιού τείχους της Θεσσαλονίκης / Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ NEWSROOM IEFIMERIDA.GR
Η ημερομηνία πάνω στην πολυκαιρισμένη καρτ ποστάλ με την εικόνα μέρους του παλιού τείχους της Θεσσαλονίκης στη μία όψη και τη σφραγίδα «Armée d’Orient» (Στρατιά της Ανατολής), παραπέμπει στις μέρες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Σαλονίκη, 18 Οκτωβρίου 1917», γράφει στο αριστερό πάνω μέρος της κάρτας που εστάλη από τον Louis Fieu, μέλος της γαλλικής στρατιάς στη Θεσσαλονίκη, με αποδέκτη τη σύζυγό του. Με μια πρώτη ματιά, η καρτ ποστάλ που 103 χρόνια μετά την αποστολή της «επιστρέφει» στην πόλη από την οποία «έφυγε», αφού την απέκτησε σε διαδικτυακό πλειστηριασμό ο Θεσσαλονικός ιστορικός Λεόν Σαλτιέλ, δεν έμοιαζε να έχει κάτι σπάνιο. Ήταν, ωστόσο, το γραμμένο σε μια …διαφορετική γραφή μήνυμα του αποστολέα αυτό που κίνησε την περιέργεια του επίμονου μελετητή της ιστορίας και νέου ιδιοκτήτη της καρτ ποστάλ, αυτό που τον έκανε να προσπαθήσει ν’ ανασυνθέσει την ιστορία της. Διαβάστε περισσότερα…
Ένα από μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 δυνάμεις της «Βέρμαχτ» σκότωσαν σχεδόν όλους τους άρρενες κατοίκους των Καλαβρύτων, σε αντίποινα για την εκτέλεση αιχμαλώτων Γερμανών στρατιωτών από τον ΕΛΑΣ.
Οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 09/12. Δημιούργησαν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη, προκειμένου να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει. Την έντονη ανησυχία των κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους, να κατευνάσει ο Γερμανός Διοικητής, ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε και ότι ο στόχος τους ήταν η εξόντωση των ανταρτών. Προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της Κερπινής.
Στις 12/12, οι Γερμανοί άρχισαν να ετοιμάζονται για να αποχωρήσουν την επομένη. Το πρωί στις 13/12, ημέρα Δευτέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, χτύπησαν τις καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό Σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας. Διαβάστε περισσότερα…
Με την έναρξη του 20ου αιώνα είχε διατυπωθεί δημοσίως η άποψη ότι αυτός θα καθοριζόταν από τις ΗΠΑ και πως ο κόσμος στον αιώνα που ξεκινούσε θα “εξαμερικανιζόταν”. Ενδεικτικός ήταν και ο τίτλος του βιβλίου με το οποίο ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη επιστημονική πρόβλεψη: “TheAmericanizationoftheWorldortheTrendoftheTwentiethCentury”. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1902 στο Λονδίνο και συγγραφέας του ήταν ο WilliamThomasStead.
Η εκτίμηση αυτή του Βρετανού επιστήμονα δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Από τα μέσα και προς το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του νέου αιώνα οι ΗΠΑ έγιναν η κύρια οικονομική δύναμη στον πλανήτη και είχαν μετατραπεί, ήδη το 1917, ο πιστωτής του κόσμου. Η οικονομική δύναμη τους καθόρισε, εν πολλοίς, και την έκβαση του μεγάλου πολέμου. Σύμφωνα με την άποψη κάποιων ιστορικών, “δεν είναι υπερβολική η θέση ότι και χωρίς την ενεργή στρατιωτική ανάμιξη (των ΗΠΑ) στον πόλεμο η Γερμανία θα είχε χάσει και τις δύο φορές (σ.σ. πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο), διότι το υπερέχον οικονομικό δυναμικό βρισκόταν από την άλλη πλευρά”. [Βλ. Ulrich Menzel, Die Ordnung der Welt (“Ητάξιςπραγμάτωντουκόσμου»), Berlin 2015, σ. 874]. Διαβάστε περισσότερα…
1971: Μυστική επιχείρηση – Ο Κίσινγκερ στο Πεκίνο μέσω Λονδίνου…
Η ειδική σχέση του Ηνωμένου Βασιλείου με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής συζητείται έντονα αυτές τις μέρες.
Η ειδική αυτή σχέση (Special Relationship) καθιερώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από μια ομιλία του Βρετανού τότε Πρωθυπουργού Winston Churchill το 1946. Ο οποίος τόνισε τις στενές συμμαχικές σχέσεις των δύο χωρών, που συνεχίστηκαν έκτοτε και στην πράξη προϋπήρξαν του 1946… Διαβάστε περισσότερα…
Πέρα από τα σημαντικά στοιχεία για μια -από πολλές απόψεις- ξεχωριστή προεδρική θητεία, τα απομνημονεύματα του Μπαράκ Ομπάμα περιλαμβάνουν και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναφορές στην ελληνική κρίση και τον τρόπο που αντιμετώπισαν την Ελλάδα οι ισχυροί της Ευρώπης.
Ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ είχε και κατά τη διάρκεια της θητείας του ασκήσει κριτική, πρωτίστως στο Βερολίνο, αλλά και στο Παρίσι ιδιαίτερα για την πρώτη φάση της διαχείριση της κρίσης, για την επιμονή τους στη δημοσιονομική λιτότητα την ώρα που η αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτούσε την εφαρμογή επεκτακτικής πολιτικής.
Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου από τον Ευαγγελισμό προς τους καιροσκόπους που της επιτίθενται για κορωνοϊό – Θεία Κοινωνία.
Στις αρχές Οκτωβρίου ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε την ευγενή καλοσύνη να αποστείλει στον Διευθυντή της «Εστίας» το νέο του βιβλίο για την εκκλησιαστική περιουσία. Η ανάγνωση του υπήρξε αληθινή έκπληξη.
Και αυτό διότι ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν περιορίστηκε στην εξιστόρηση προσφάτων γεγονότων αλλά θεώρησε χρήσιμο να περιλάβει στην εισαγωγή του πονήματος του άγνωστα ντοκουμέντα για την συμβολή της Εκκλησίας μας στους Εθνικούς Αγώνες του 2021.
Σήμερα υπό το φως των απαράδεκτων διεργασιών που πυροδότησε η εισαγωγή και νοσηλεία του κυρίου Ιερωνύμου στον Ευαγγελισμό μετά από διάγνωση κορωνοιού, η «Εστία» θεωρεί χρέος της να παρουσιάσει στους αναγνώστες της ένα από αυτά τα ντοκουμέντα. Είναι το «μήνυμα» του Αρχιεπισκόπου από την Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του Ευαγγελισμού.
Μήνυμα και προς το εσωτερικό της Εκκλησίας αλλά κυρίως προς τα έξω. Προς άπαντες τους αδημονούντες αντικληρακαλιστές νεοφιλελευθέρους που έσπευσαν με αρθρογραφία να καλέσουν την κυβέρνηση να λάβει μέτρα κατά της Εκκλησίας επειδή με την Θεία Κοινωνία δεν τηρεί δήθεν τα μέτρα του κορωνοιού.
Το μήνυμα είναι σαφές: Η Εκκλησία είναι συνιδρυτής του Νεότερου Ελληνικού Κράτους.
Εκποίησε την περιουσία της για την άμυνα αλλά και για την καταπολέμηση της φτώχειας. Πράγμα που κάνει έως σήμερα. Η Εκκλησία της Ελλάδας δεν είναι απολογούμενη στους εθνομηδενιστές της πολυπολιτισμικότητας. Τα έδωσε όλα για να σωθεί το Έθνος. Και το 1821 και το 1940. Τα μόνα σκεύη της που δεν εκποιήθηκαν ήταν οι εικόνες, τα Άγια Δισκοπότηρα και οι λαβίδες. Ω ανιστόρητοι!
Το ντοκουμέντο που παρουσιάζεται στις σελίδες 43-47 του βιβλίου του Ιερωνύμου που φέρει τον τίτλο «Συνοπτική θεώρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας» έχει ως εξής:
«ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΕΘΕΣΠΙΣΑΤΟ
Επειδή νέος στόλος εχθρικός, εκπλεύσας από τον Ελλήσποντον διευθύνεται καθ ημών Επειδή ο άσπονδος ημών εχθρός , καίτοι επιμένει νικηθείς από τα όπλα μας, επιμένει μεταχειριζόμενος όλα τα τα δυνατά μέσα διά να να εκπληρώση τους εκδικητικούς αυτού σκοπούς εναντίον της πατρίδος και της ιεράς ημών θρησκείας.
Επειδή εφόσον φαίνεται μεγαλυτέρα η επιμονή του εχθρού προς κατόρθωσιν των αδίκων και ανοσίων σκοπών του επί τοσούτον και εμείς θαρρούντες εις την θείαν αντίληψιν , εις το δίκαιον του επιχειρήματος και εις τας προτητέρας μας τύχας , να διπλασιάσωμεν την προθυμία μας , και να δείξωμεν εις τον εχθρόν και εις όλον τον κόσμον , ότι αποφασίσαμε να θυσιάσωμεν το παν , δια να υπερασπισθώμεν την πίστιν, πατρίδα, ελευθερία, τιμήν, υα υπάρχοντα και την ιδία μας την ύπαρξιν.
Επειδή ομολογουμένως το αρμοδιώτερο μέσον εις ματαίωσιν των σκοπών του εχθρού είναι η ταχίστη έκπλευσις του εθνικού στόλου , η δε στέρησις των χρημάτων είναι το μόνον εμπόδιον του αναγκαίου τούτου επιχειρήματος , και επομένως μας αναγκάζει να προσδράμωμεν εις αμέσους πηγάς , όσον ειμπορούν εκ του προχείρου να μας δώσωσιν την απαιτούμενη χρηματική ποσότητα , επειδή μόναι άμεσαι πηγαί , όπου πρέπει να καταφύγωμεν εις τοιαύτη καπεπείγουσαν χρείαν είναι ο χρυσός και ο άργυρος των Μοναστηρίων και Εκκλησιών, μέταλλα τα οποία γινόμενα νομίσματα προσφέρουσι το ετοιμόματον μέσον διά να ολουτήση το εθνικόν ταμείον και ούτω να κατασταθεή επιτήδειον εις το να παρέξει τας απαιτούμενας δαπάνας ππρος υπεράσπιση της πατρίδος, η δε αφαίρεσις αύτη του χρυσού και του αργύρου , απλών κοσμημάτων και έργων πολυτελείας θεωρουμένων , δεν αντιβαίνει ποσώς εις το προς την αγίαν Εκκλησίαν οφειλόμενο σέβας , της οποίας ο θεμελιωτής και νυμφίος ηγάπησε την απλότητα, ταπείνωσιν και πτωχείαν.
Επειδή το συμφέρον και η σωτηρία της πατρίδος είναι σφικτά, ενωμένα με την ύπαρξιν και λαμπρότητα της θρησκείας και αν εκείνη χαθή αύτη βεβαίως καθυβρίζεται και καταπιέζεται ώστε μόνος αυτός ο ισχυρός και αναντίρρητος λόγος δικαιώνει ικανώς τα προς σωτηρίαν της Πατρίδος λαμβανόμενα μέτρα : α: Όλα τα χρυσά και αργυρά σκεύη των Μοναστηρίων και Εκκλησιών , των κατά πάσα την ελληνική επικράτεια να δοθώσιν εις το εθνικό ταμείον β, Τα αυτά σκεύη ή το αντίτιμον αυτών εξ εθνικών κτημάτων να αφιερωθώσιν πάλι εις τα Μοναστήρια και Εκκλησίας αφ ών ελήφθησαν , μετά την αποκατάστασιν των πραγμάτων της Πατρίδος.
γ. Εξαιρούνται από τον αριθμόν των ειρημένων σκευών αι εικόνες, τα ιερά δισκοπότηρα και αι λαβίδες . δ. Να διορισθώσιν υπό της Διοικήσεως απεσταλμένοι, κατά την παράστασιν των Μινίστρων των Μινίστρων της Θρησκείας και της Οικονομίας διά να φροντίσωσι την σύναξιν των ειρημμένων χρυσών και αργυρών συσκευών .(…) στ. Οι αυτοί απεσταλμένοι να παραδώσωσι ζυγισμένα τα διάφορα είδη σκευών εις τους απεσταλμένους της Οικονομίας και να λάβωσιν παρ αυτών απόδειξιν παραλαβής. (..) ι. Τα ειρημμένα σκεύη να μεταβληθώσιν εις νομίσματα διά να επαρκέσωσιν εις τας μεγίστας της πατρίδας χρείας.”. Την απόφαση αυτή της προσωρινής κυβέρνησης η οποία υπεγράφη στις 5 Απριλίου 1822 από τον Πρόεδρο του Βουλευτικού Α. Μαυροκορδάτο και τον Μινίστρο, Αρχιγραμματέα της Επικρατείας και των Εξωτερικών Υποθέσεων Θεόδωρο Νέγρη εισηγήθηκε ο Μινίστρος της Θρησκείας Επίσκοπος Ανδρούσης και είχε ως αποτέλεσμα να διατεθούν 800 οκάδες χρυσού και αργύρου που ετέθησαν στην διάθεση του Εθνικού Ταμείου.»
Στις 25 Νοεμβρίου1942 οι αντιστασιακές οργανώσεις ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, σε συνεργασία με Βρετανούς κομάντος, ανατίναξαν τη σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοποτάμου, που φρουρούσαν ιταλικές και γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου ήταν μία από τις μεγαλύτερες αντιστασιακές ενέργειες εναντίον των δυνάμεων του Άξονα. Προκάλεσε τον θαυμασμό όλης της κατεχόμενης Ευρώπης και έδωσε κουράγιο στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.Διαβάστε περισσότερα…
Ο πρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα Αντρέι Μάσλοφ και ο ακόλουθος Αμύνης, στρατηγός Αλεξάντρ Πριχόντκο, απένειμαν το μετάλλιο «Για την υπεράσπιση της Σεβαστούπολης» στον βετεράνο του Β’ Παγκόσμιου πολέμου Κωνσταντίνο Κανάκη.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ρωσική πρεσβεία στην Ελλάδα, ο Κ. Κανάκης βραβεύτηκε με το συγκεκριμένο μετάλλιο το Δεκέμβριο του 1942 σύμφωνα με το Διάταγμα του Ανωτάτου Συμβουλίου της ΕΣΣΔ και προσθέτει: «Σήμερα είναι 97 χρονών, πολεμούσε στο σοβιετικό στρατό εναντίον των φασίστων κατακτητών. Το 1941 σε ηλικία 18 ετών στρατολογήθηκε στο σοβιετικό στρατό και μέχρι το Μάρτιο του 1942 συμμετείχε στην υπεράσπιση της πόλης της Σεβαστούπολης ως μέλος του 136ου συντάγματος πεζικού. Ύστερα από 77 χρόνια το μετάλλιο βρήκε τον παραλήπτη του».
Ο πρέσβης και ο ακόλουθος Άμυνας συνεχάρησαν εγκάρδια τον Έλληνα ήρωα Κωνσταντίνο Κανάκη για το υψηλό στρατιωτικό βραβείο της Ρωσίας και του ευχήθηκαν γερή υγεία και ευημερία.
Ο όρος αυτός αναφέρεται στο Χαλασμό που έγινε στα χωριά της Χερσονήσου της Κασσάνδρας από τους Τούρκους το 1821. Η λέξη Χαλασμός περιγράφει στην κυριολεξία τα τραγικά γεγονότα που συνέβηκαν τότε στην Κασσάνδρα και για το λόγο αυτό καθιερώθηκε από την παράδοση και δεν αλλοιώθηκε από την ιστορία. Για παρόμοια νεότερα γεγονότα χρησιμοποιήθηκε ο όρος ολοκαύτωμα. Ο Χαλασμός της Κασσάνδρας (λέγεται και μεγάλος Χαλασμός) σημαίνει την ανελέητη σφαγή των κατοίκων της Κασσάνδρας, την κλοπή και την αρπαγή των περιουσιών τους, τον εξανδραποδισμό μεγάλου αριθμού γυναικών και νεαρών παιδιών, την πυρπόληση εκκλησιών, το κάψιμο των σπιτιών και τη λεηλασία και την καταστροφή όλων των μετοχιών της χερσονήσου.
Τα άγρια ένστικτα και η καταστροφική μανία του εχθρού εκδηλώθηκαν ύστερα από την ήττα των λίγων Ηρωικών Κασσανδρινών, που πάνω από πέντε μήνες αμύνονταν σθεναρά στον ισθμό της σημερινής Ποτίδαιας. Εκεί, πίσω από τα κατάλοιπα των τειχών της αρχαίας Ποτίδαιας, οχυρώθηκαν 300-400 Κασσανδρινοί αγωνιστές και ως άλλοι Σπαρτιάτες μετέτρεψαν τα στενά σε Θερμοπύλες και πολέμησαν για του Χριστού την πίστη την αγία και την ελευθερία. Είχαν λίγα μέσα στη διάθεσή τους και ελάχιστη βοήθεια από την υπόλοιπη επαναστατημένη Ελλάδα και όμως το ηθικό τους παρέμεινε ακμαίο ως την τελευταία στιγμή και δεν θα έχαναν τον αγώνα, αν ο εχθρός δεν κατάφερνε να τους περικυκλώσει, περνώντας πίσω από τη γραμμή της άμυνάς τους, χρησιμοποιώντας το στενότερο και αβαθέστερο σημείο του θαλάσσιου περάσματος, ίσως μετά από προδοτική ενέργεια.Διαβάστε περισσότερα…
«Το Βήμα» έλαβε και ευχαρίστως δημοσιεύει επιστολή του πρέσβεως επί τιμή κ. Αντωνίου Ι.Κοραντή, που αποκαλύπτει άγνωστα πολιτικοδιπλωματικά παρασκήνια. Επιβεβαιώνει ιδιαιτέρως την ανάμειξη της αμερικανικής ηγεσίας στα ελληνικά πράγματα, με εργαλείο την απριλιανή Χούντα που την πέταξε (ο Κίσινγκερ τον Γ.Παπαδόπουλο ) σαν στυμμένο λεμόνι όταν επέστη ο χρόνος… Προ της αναγνώσεως της επιστολής Κοραντή ο αναγνώστης πρέπει να έχει υπ΄ όψιν του τα εξής για τον πρέσβη ε.τ., ο οποίος απεφάσισε τελικά να μιλήσει δημοσίως για όσα έπραξε και έζησε κυρίως κατά την περίοδο της Δικτατορίας.
2 Ιουλίου 2011
«Το Βήμα» έλαβε και ευχαρίστως δημοσιεύει επιστολή του πρέσβεως επί τιμή κ. Αντωνίου Ι.Κοραντή, που αποκαλύπτει άγνωστα πολιτικοδιπλωματικά παρασκήνια. Επιβεβαιώνει ιδιαιτέρως την ανάμειξη της αμερικανικής ηγεσίας στα ελληνικά πράγματα, με εργαλείο την απριλιανή Χούντα που την πέταξε (ο Κίσινγκερ τον Γ.Παπαδόπουλο ) σαν στυμμένο λεμόνι όταν επέστη ο χρόνος… Διαβάστε περισσότερα…
Η κυβέρνηση Μητσοτακη γράφει αυτές τις μέρες τις μελανότερες στιγμές της σύντομης ιστορίας της. Όλοι πλέον θα την θυμούνται σαν άλλη μια αυταρχική διακυβέρνηση που επιχειρούσε μέσω απαγορεύσεων και αναστολών άρθρων του Συντάγματος να παραμείνει στην εξουσία.
Πολλοί βέβαια μέσα στην αναμπουμπούλα της πανδημίας μπορεί να πουν και τι να εκανε; Να αφήσει να καεί για άλλη μια φορά η Αθήνα; Να αφήσει να γίνει μια πορεία που που θα διέσπειρε παντού στο διάβα της τον Κορωνοϊο;
Η Αθήνα έχει κάθε δεκάδες φορές γιατί πολύ απλά το ελληνικό κράτος, χρησιμοποιεί τις πορείες σαν βαλβίδα εκτόνωσης του πολιτικού συστήματος. Μιας εκτόνωσης που όμως αδυνατεί ή δεν θέλει να ελέγξει. Ούτε κατά την διάρκεια των επεισοδίων, ούτε μετά. Γιατί ακόμη και αν δεν μπορούν οι αρχές να αποτρέψουν τα επεισόδια μπορούν αν θέλουν μετά από αυτά να ψάξουν και να βρουν εκείνους που τα προκάλεσαν και να τους τιμωρήσουν αλλά δεν το κάνουν για λόγους που μόνο εκείνες ξέρουν.
Όσο αφορά όμως το σήμερα. Η κυβέρνηση που θέλει να δείχνει ένα μετριοπαθές κεντρώο προφίλ δημόσια, κρύβεται από πίσω από την πανδημία για να υλοποιήσει τις ορέξεις όλων εκείνων που την ήθελαν προεκλογικά να κατεβάζει ακόμη και Τανκς ώστε να γκρεμίσει την ΕΡΤ, να καθαρίσει τα Εξαρχεια και κυρίως να ισοπεδωθεί ότι έχει κερδηθεί μέσα από τους αγώνες και της αριστεράς σε αυτή τη χώρα ή αποτελεί ιστορικό σύμβολο της.
Επειδή δεν μπορεί όλα αυτά να τα κάνει στα φανερά, βρήκε στην πανδημία την ιδανική ευκαιρία που έψαχνε. Έτσι κρυμμένη πίσω από την ανάγκη της διασφάλισης της δημόσιας υγείας και με κρυφό σύνθημα “νοσήσατε σωστά και το έχουμε”, ικανοποιεί τους πιο κρυφούς πόθους ενός ακραίου πολιτικού ακροατηρίου που είτε την είχε ψηφίσει με επιφυλάξεις είτε ήταν διάσπαρτο σε άλλα πολιτικά σχήματα που έμειναν εκτός βουλης.
Έχοντας μαλιστα επικεφαλή της δημόσιας τάξης έναν πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ, για κάλυψη και άλλοθι, με πολιτικά τεχνάσματα επιπέδου απολυταρχικών καθεστώτων παίζει με απαγορεύσεις και αναστολές αρθων του Συντάγματος ώστε να παρουσιαστεί ο Μητσοτάκης σαν τον ηγέτη που ΤΣΑΚΙΣΕ την αριστερά, το Πολυτεχνείο και ότι άλλο αριστερό κατάλοιπο υπήρχε σε αυτή τη χώρα. Από τις εργασιακές σχέσεις έως το δικαίωμα διαμαρτυρίας.
Το 1974 όμως μετά τα γεγονότα του πολυτεχνειου ακολούθησε χρονικά η προδοσία της Κύπρου και ο Αττίλας. Ενώ τωρα ήδη ο Ερντογαν παρελάσει σαν κατακτητής στα Βαρώσια. Με την ελληνική κυβέρνηση να κοιτά το δέντρο και να χανει το δάσος.
Κάθε γεγονός που υπερβαίνει την καθημερινότητα και καθορίζει την κοινωνική και πολιτική ζωή μιας χώρας τυγχάνει της κριτικής που το εντάσσει είτε στο μύθο είτε στην απομυθοποίησή του. Η διαδρομή αυτή δεν άφησε ανέπαφη και το Πολυτεχνείο που εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο έρευνας τόσο των κοινωνιολόγων όσο και των ιστορικών ή πολιτικών αναλυτών.
Βέβαια κάποιοι διατείνονται πως ο χρόνος – 47 χρόνια από την εξέγερση του Νοεμβρίου του 1973- δεν είναι αρκετός για μια ψύχραιμη, νηφάλια και αντικειμενική κρίση και ερμηνεία. Η τελική κρίση, δηλαδή, απαιτεί απόσταση χρόνου για να ωριμάσει και να απαλλαγεί από υποκειμενισμούς και ιδεολογικές σκοπιμότητες. Η άλλη άποψη, όμως, πρεσβεύει πως όλα αυτά είναι υπεκφυγές και το Πολυτεχνείο ως γεγονός έχει αξιολογηθεί θετικά από το κοινωνικό σώμα και ενσωματώθηκε με γόνιμο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο.Διαβάστε περισσότερα…
Ο ρόλος της Ρωσίας είναι πολύ πιο καίριος από αυτόν που γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένο. Θα προσπαθήσω να το εκφράσω με δόση υπερβολής αλλά μετά θα επιχειρήσω να δικαιολογήσω τον ισχυρισμό μου: χωρίς τη Ρωσία η Ελληνική Επανάσταση δεν θα είχε ξεκινήσει το 1821 ή θα ήταν πολύ διαφορετική από την Επανάσταση που γνωρίζουμε.
Ο ρόλος της Ρωσίας στην Ελληνική Επανάσταση είναι αρκετά γνωστός. Ξεκινά με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό και καταλήγει στη συμμετοχή των Ρώσων στη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Όταν μιλάμε ή γράφουμε γι’ αυτόν τον ρόλο, έχουμε συνήθως στο μυαλό μας μια πολύ σχηματική εικόνα. Όμως ο ρόλος της Ρωσίας είναι πολύ πιο καίριος από αυτόν που γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένο. Διαβάστε περισσότερα…
Αγτζίδης Βλάσης To σύνθημα των Τούρκων κεμαλικών στις παραμονές των μοιραίων εκλογών του Νοεμβρίου του 1920, μας θύμισε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “Vakit” τo 1930 (24 Ιουνίου)*. Ήταν από τότε γνωστό το τι θα συνέβαινε σε περίπτωση νίκης των βασιλικών του Λαϊκού Κόμματος.
Όπως φαίνεται, το μέλλον των Ελλήνων στην Ανατολή, το ήξεραν καλύτερα οι ίδιοι οι Τούρκοι εθνικιστές από τους, ξεγελασμένους, νεοέλληνες ψηφοφόρους. Η επίσημη εφημερίδα του Κεμάλ στην Άγκυρα έγραφε στις 28 Οκτωβρίου 1920 για τις επερχόμενες ελληνικές εκλογές: «Οι ελληνικές εκλογές θα κρίνουν την τύχη του μικρασιατικού πολέμου. Πτώση του Βενιζέλου, σημαίνει και πτώση της Ελλάδας στη Μικρά Ασία».
Ταυτόχρονα, στις διαδηλώσεις των Τούρκων εθνικιστών στην Άγκυρα κυριαρχούσε το σύνθημα: «Μπιν γιασασίν Μουσταφά Κεμάλ/ Γιασασίν Κωνσταντίνος/ Καχρολσούν Bενιζέλος», δηλαδή: «Πολύ ζήτω στον Μουσταφά Κεμάλ/ Ζήτω στον Κωνσταντίνο/ κατάρα στον Βενιζέλο».
Η απόφαση για τις μοιραίες εκλογές ήταν η πολυπαραγοντική απόφαση του Βενιζέλου, να καταφύγει σε αυτές μετά το θρίαμβο της υπογραφής της Συνθήκης των Σεβρών. Σίγουρα η δολοφονική απόπειρα τον επηρέασε, όπως και η ερήμην του δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, από τους δικούς του παρακρατικούς. Ήξερε ότι χρειαζόταν μια νέα λαϊκή εντολή για να υλοποιήσει οριστικά επί του εδάφους τις κατακτήσεις και κυρίως την ενσωμάτωση του Σαντζακίου Σμύρνης στην Ελλάδα.
Η προσωπική μου γνώμη πλέον είναι, ότι ο Βενιζέλος πίστευε ακράδαντα ότι θα κερδίσει τις εκλογές. Ένας λόγος ήταν ότι οι φανατικοί αντιβενιζελικοί του αντίπαλοι είχαν ήδη φύγει εκτός Ελλάδος, από το 1917. Επιπλέον, ο βασιλιάς Αλέξανδρος, γιος του έκπτωτου Κωνσταντίνου, συμμεριζόταν το όραμα του Βενιζέλου.
Εκλογές και Μικρασιατική Καταστροφή
Κάτω από κανονικές συνθήκες τίποτα δεν απειλούσε την εκλογική επικράτηση του Βενιζέλου. Όμως λίγο καιρό πριν τις εκλογές, ο Αλέξανδρος πέθανε στα 27 του από μόλυνση, μετά από δάγκωμα ενός πιθήκου. Η συνέχεια είναι γνωστή… Στη Μικρασιατική μας περιπέτεια, έγινε ιδιαίτερα αντιληπτή η ευαισθησία των μη γραμμικών συστημάτων στις, ακόμα και μικρές, μεταβολές.
Να σημειώσουμε ότι την κατάταξη του Μικρασιατικού, στα μη γραμμικά συστήματα την οφείλουμε στους όρους που το Σαντζάκιο Σμύρνης παραδόθηκε με τη Συνθήκη των Σεβρών στην ελληνική διοίκηση ως συμμαχική εποπτεία. Με το πολύ μεγάλο μεσοδιάστημα της μεταβατικής περιόδου των πέντε ετών για την πιθανή ένωση με την Ελλάδα.
Το σύστημα θα ήταν γραμμικό εάν εξαρχής το Σαντζάκιο Σμύρνης είχε αποδοθεί στην Ελλάδα, όπως έγινε με την Ανατολική Θράκη. Αυτό όμως δεν συνέβη γιατί λόγω του Εθνικού Διχασμού του 1915 και της επικράτησης των φιλογερμανών στην μοναρχική Αθήνα, η συμμετοχή της Ελλάς στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων, αναβλήθηκε για δυο ολόκληρα κρίσιμα χρόνια και το κενό το κάλυψαν οι Ιταλοί.
Στην εξέλιξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 έχουμε μια εξαιρετική εφαρμογή της Θεωρία του Χάους (Chaos Theory), η οποία έγινε ευρύτερη γνωστή με την έκφραση “το φαινόμενο της πεταλούδας” (το τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στη Νέα Υόρκη), που εκφράζουν το φαινόμενο της ευαισθησίας των μη γραμμικών συστημάτων.
Η επιστροφή των μοναρχικών
Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου οι εξορισμένοι μοναρχικοί επανέρχονται δριμύτατοι επιζητώντας εκδίκηση και επαναφορά του Κωνσταντίνου στο θρόνο. Κέρδισαν με λαϊκίστικα-τοπικιστικά συνθήματα, χωρίς καμιά άποψη για την Μικρά Ασία και τον Πόντο. Με μια άτυπη συμμαχία με το νεαρό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ), καταφέρνουν να πείσουν κυρίως την πλειονότητα των μοναρχικών κατοίκων της λεγόμενης Παλαιάς Ελλάδας, όπως και τις εθνικές μειονότητες των Νέων Χωρών, Τούρκους, Βούλγαρους, Εβραίους.
Η διαχείριση του Μικρασιατικού πολέμου στη συνέχεια ήταν γεμάτη διπλωματικά και στρατιωτικά λάθη. Ήξεραν πολύ καλά οι κεμαλιστές τι θα γινόταν όταν φώναζαν: «Μπινγιασασίν Μουσταφά Κεμάλ/ Γιασασίν Κωνσταντίνος/ Καχρολσούν Bενιζέλος». Η υπενθύμιση της Vakit, έγινε με αφορμή μια ανταπόκριση για τις μαζικές κινητοποιήσεις των προσφύγων στην Αθήνα, κατά της υπογραφής του ελληνοτουρκικού Συμφώνου Φιλίας και Συνεργασίας που υπεγράφη στην Άγκυρα.
Παραχωρούσε οριστικά και αμετάκλητα όλες τις ελληνικές περιουσίες στο τουρκικό κράτος και τις ελλαδικές μουσουλμανικές στο ελληνικό αντίστοιχα (1/10 η διαφορά των δύο περιουσιών). Έκλεινε έτσι οριστικά, όχι μόνο η πόρτα της επιστροφής των προσφύγων στα σπίτια τους, αλλά και της αποζημίωσης με βάση το αληθινό μέγεθος των περιουσιών. Ο Βενιζέλος του 1930 ελάχιστη σχέση είχε με τον Βενιζέλο του 1915 ή του 1919, δηλαδή με τον οραματικό ηγέτη που εξέφραζε την εθνική ολοκλήρωση. Ήταν πλέον ένας τυπικός και αρκετά κυνικός εκφραστής των κρατικών συμφερόντων.
γράφει ο Φιλίστωρ Πρόλογος – Το ελληνικό αμυντικό δόγμα στα βόρεια σύνορα Το Μεσοπολεμικό Ελληνικό αμυντικό δόγμα ως το καλοκαίρι του 1939 προετοίμαζε τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις για μια πιθανή επίθεση από την Βουλγαρία, που παρέμενε η μοναδική σταθερά αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή των Βαλκανίων. Όλα τα αμυντικά κονδύλια που είχαν εγκριθεί, διατέθηκαν για την οχύρωση της Ελληνοβουλγαρικής μεθορίου – την περίφημη γραμμή Μεταξά – μια αλυσίδα απόρθητων φρουρίων που λίγο έλειψε να σταματήσουν ακόμη και τις πανίσχυρες Γερμανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες στην εισβολή του 1941. Για τον τομέα των συνόρων με την Αλβανία δεν υπήρχε πρόβλεψη αμυντικής θωράκισης καθώς η γειτονική χώρα, ασχέτως φιλοδοξιών και προθέσεων δεν αποτελούσε ρεαλιστικό επιθετικό κίνδυνο για την Ελλάδα. Διαβάστε περισσότερα…
Η Παγκόσμια Ένωση Εβραίων Φοιτητών κάλεσε το Ισραήλ να σταματήσει αμέσως όλες τις προμήθειες όπλων στο Αζερμπαϊτζάν, το οποίο συνεχίζει να διεξάγει εχθροπραξίες στη ζώνη σύγκρουσης του Καραμπάχ, ανέφεραν τα αρμενικά ΜΜΕ στις 16 Οκτωβρίου.
Η ένωση πρότεινε στην ισραηλινή ηγεσία αντ ‘αυτού να διαδραματίσει το ρόλο του μεσολαβητή στην εδραίωση της ειρήνης στον Νότιο Καύκασο. Διαβάστε περισσότερα…
Η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα στις εφέσεις της. Μεταξύ των 12 που έχουν ανασταλτικό αποτέλεσμα οι εφέσεις τους είναι και οι πρώην βουλευτές Μιχαήλ Αρβανίτης, Ελένη Ζαρούλια, Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος, Στάθης Μπούκουρας και Δημήτρης Κουκούτσης. Διαβάστε περισσότερα…
Ο διάλογος της προέδρου και της εισαγγελέως σήμερα στη δίκη της Χρυσής Αυγής Θέμα υψίστης σημασίας για την αξιοπιστία και την αμεροληψία της εισαγγελέως Αδαμαντίας Οικονόμου στη δίκη της Χρυσής Αυγής έθεσε σήμερα η πρόεδρος του δικαστηρίου, Μαρία Λεπενιώτη.
Η πρόεδρος του δικαστηρίου «άδειασε» ουσιαστικά την εισαγγελέα Αδαμαντία Οικονόμου, η οποία χθες στη δίκη της Χρυσής Αυγής πρότεινε να χορηγηθεί σε όλους τους καταδικασθέντες αναστολή στην έφεση. Η κυρία Λεπενιώτη σήμερα ανέφερε ότι η εισαγγελέας προτείνοντας για τις αναστολές, δεν αναφέρθηκε στην ύπαρξη ποινικών μητρώων για σοβαρές πράξεις για 11 καταδικασθέντες, ενώ πρόσθεσε ότι ο Ιωάννης Λαγός έχει παραβιάσει τους περιοριστικούς όρους και αυτό πιστοποιείται από βούλευμα δικαστικού συμβουλίου.
Μετά ταύτα, κάλεσε την εισαγγελέα Αδαμαντία Οικονόμου να συμπληρώσει την πρότασή της, τοποθετούμενη εκ νέου.
Ωστόσο, η εισαγγελέας επέμεινε στην πρότασή της, ενώ το δικαστήριο διέκοψε για αύριο, προκειμένου να προσκομιστεί το βούλευμα για την υπόθεση του Ιωάννη Λαγού, καθώς οι συνήγοροί του ανέφεραν ότι τελικώς ο Ιωάννης Λαγός με βούλευμα επί του θέματος αυτού έχει δικαιωθεί. Διαβάστε περισσότερα…
Δεκατρία χρόνια κάθειρξη στους έξι από τους επτά της εγκληματικής οργάνωσης και ισόβια, αλλά και πρόσκαιρη κάθειρξη, στον Γιώργο Ρουπακιά, αποφάσισε το δικαστήριο. Σύμφωνα με την απόφαση που ανακοίνωσε η πρόεδρος Μαρία Λεπενιώτη, οι ποινές χωρίς τις συγχωνεύσεις είναι οι εξής:
Για τη διευθυντική ομάδα -Νίκος Μιχαλολιάκος, Χρήστος Παππάς, Ιωάννης Λαγός, Ηλίας Κασιδιάρης, Ηλίας Παναγιώταρος, Γιώργος Γερμενής- κάθειρξη δεκατριών ετών και επιπλέον ποινές για κάποιους από αυτούς για πλημμελήματα, καθώς και χρηματικές ποινές. Ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος σε κάθειρξη δέκα ετών. Διαβάστε περισσότερα…
Ο Τζορτζ Κάνινγκ το 1825, στο πορτρέτο που ετοίμασε ο Thomas Lawrence με τη βοήθεια του Richard Evans (National Portrait Gallery, Λονδίνο).
Στις 12 Αυγούστου 1822 ο «φιλότουρκος» συντηρητικός υπουργός Eξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Κάσλρεϊ αυτοκτόνησε, κόβοντας την καρωτίδα του με ένα μικρό σουγιά. Ενα μήνα αργότερα θα αντικατασταθεί από τον «φιλέλληνα» φιλελεύθερο Τζορτζ Κάνινγκ που έγραφε ρομαντικά ποιήματα για την αρχαία Ελλάδα και τον απασχολούσε η υποδούλωση των νέων Ελλήνων. Οταν ο Κάνινγκ αρχίσει να μεταβάλει τη βρετανική πολιτική προς όφελος της Ελληνικής Επανάστασης, δεν θα υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Θεός της Ελλάδος ήταν αυτός που επενέβη. Η πραγματικότητα, όμως, είναι λιγότερο συναρπαστική. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Κάσλρεϊ σχεδίαζε να αναγνωρίσει τους Ελληνες επαναστάτες ως εμπόλεμους, απλώς δεν πρόλαβε να το κάνει. Ο Κάνινγκ συνέχισε την πολιτική που ο Κάσλρεϊ είχε ήδη διατυπώσει στις οδηγίες που είχε ετοιμάσει και τις οποίες παρέλαβε ο διάδοχός του. Διαβάστε περισσότερα…
Αρκεί μια σύντομη ματιά στη νεότερη ελληνική ιστορία για να συνειδητοποιήσουμε ότι η «Χρυσή Αυγή» δεν προήλθε από παρθενογέννεση, ούτε είναι ένα φαινόμενο μόνο των δικών μας καιρών. Ο φασισμός στην Ελλάδα έχει βαθιές ρίζες που τραβάνε μακριά μέσα στο χρόνο. Πότε σε έξαρση, κυρίως σε περιόδους οικονομικών και εθνικών κρίσεων, όταν χρησιμοποιούνταν ως το μακρύ χέρι της αστικής τάξης για την αντιμετώπιση κάθε προοδευτικής κίνησης και του ανερχόμενου εργατικού κινήματος και πότε «εν υπνώσει», όταν τα φιλοφασιστικά στοιχεία «κρύβονταν» μέσα στα αστικά κόμματα, για να αναδυθούν ξανά στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία.
Το Μάρτιο του 1919 ο Μουσολίνι μίλησε σε συγκέντρωση οπαδών του στο Μιλάνο. Εκεί ονόμασε για πρώτη φορά το κίνημά του «φασιστικό». Από εκείνη τη στιγμή ο όρος «φασισμός» μπήκε στο πολιτικό λεξιλόγιο. Ωστόσο ο φασισμός έχει μια προϊστορία, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σε άλλες χώρες όπου δρούσαν ομάδες ακραία δεξιές, αντικοινοβουλευτικές και εθνικιστικές. Μπορεί να μην ονομάζονταν φασιστικές, όμως οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν και η ιδεολογία τους μας επιτρέπει να μιλήσουμε για «προπομπούς του φασισμού».
Στη χώρα μας η χρήση του όρου φασισμός άρχισε από το 1922. Τότε εμφανίζονται σε εμβρυακή μορφή και οι πρώτες οργανώσεις με κύριο ιδεολογικό πρόσημο τον εθνικισμό, τον αντικομμουνισμό και τον αντισημιτισμό. Αρχικά ήταν ομάδες θαυμαστών του Μουσολίνι που τον θεωρούσαν πρότυπο της αντιμετώπισης των φιλελεύθερων και σοσιαλιστικών ιδεών χωρίς ωστόσο ανοιχτή και μαζική πολιτική δράση. Αυτή άρχισε λίγα χρόνια μετά, το 1927-1929 και την οικονομική κρίση Διαβάστε περισσότερα…
Ο Τάσος Τούσης γεννήθηκε στο Ασβεστοχώρι το 1906, ανήμερα πρωτοχρονιά. O παππούς του, ο γερο Τούσης είχε μαζέψει από βραδίς στο πατρικό το σπίτι, όπως συνήθιζε να κάνει κάθε χρόνο, τα 6 παιδιά του, τις νύφες του, τους γαμπρούς του και τα εγγόνια του για να γιορτάσουν μαζί τον ερχομό του καινούργιου χρόνου. Σαν ήρθε ο καινούργιος χρόνος έκοψαν τη βασιλόπιτα κι ο γέρο Τούσης μοίρασε τα κομμάτια σε όλους για να δουν σε ποιον θα πέσει το φλουρί. Η Κατίνα, η νύφη του, γυναίκα του Γιώργου, δεν πρόλαβε να ψάξει για το φλουρί. Την έπιασαν οι πόνοι της γέννας. «Απόψε θα γεννήσω», είπε στον άνδρα της κι εκείνος την πήρε, την πήγε στο δωμάτιό τους κι έτρεξε να φωνάξει τη μαμή. Ως το πρωί η Κατίνα γέννησε ένα όμορφο και υγιές αγοράκι. Το πρωί της πρωτοχρονιάς, μετά τη λειτουργία, το Τουσέικο γέμισε κόσμο. Ο παππούς συνήθιζε να καλεί εκείνη τη μέρα για κεράσματα κι ευχές τον παπά του χωριού, τους ψάλτες, τον καντηλανάφτη, όλη τη δημογεροντία, φίλους και συγγενείς. Την ώρα που τσούγκριζαν τα ποτήρια κι εύχονταν ο ένας τον άλλο «καλή χρονιά» μπαίνει ο Γιώργος στο δωμάτιο, ξαναμμένος και χαρούμενος. «Η Κατίνα γέννησε! Γέννησε αγοράκι!» φώναξε. Παππούς και γιαγιά παράτησαν τους καλεσμένους κι έτρεξαν να δουν το νεογέννητο. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας αλλά το πρώτο αγόρι. Ο παππούς κρέμασε με καμάρι στα φασκιά του μωρού ένα μαλαματένιο σταυρό και στη νύφη του, την Κατίνα, έδωσε μια χρυσή λίρα. Η γιαγιά η Τούσαινα κρέμασε στο μωρό ένα φλουρί κωσταντινάτο. Το μωρό αυτό θα είναι πολύ τυχερό, είπαν όλοι. Αφού γεννήθηκε ανήμερα πρωτοχρονιά, χώμα θα πιάνει και μάλαμα θα γίνεται… Διαβάστε περισσότερα…
Το παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης και ένταξης στην παγκόσμια οικονομία και κοινωνία που ακολουθούσε η Ελλάδα, την οδήγησε στα βράχια από τη δεκαετία του 2010 μετά την πρώτη μεγάλη κρίση της παγκοσμιοποίησης ενώ και μπροστά στην κρίση του κορωνοϊού κατέδειξε τη γύμνια μιας οικονομίας που στηρίζεται στην τουριστική μονοκαλλιέργεια. Η δε απάντηση σε αυτή τη σαρωτική και εκθεμελειωτική κρίση μιας ολόκληρης δεκαετίας θέτει και πάλι επιτακτικά όχι απλώς ένα ζήτημα μοντέλου ανάπτυξης –με μια περιγραφική και στενά οικονομική έννοια– αλλά αφορά και κινητοποιεί την κατεύθυνση της κοινωνίας μας με μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη έννοια.
Όλοι οι λαοί, ιδιαίτερα οι εκτός Δύσεως που κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν θετικά και δημιουργικά το σοκ της παγκοσμιοποίησης, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα, στηρίχτηκαν σε αυτό που αποκαλούμε εδώ «εκσυγχρονισμό της παράδοσης». Δηλαδή στήριξαν τον εκσυγχρονισμό τους στη δικιά τους παράδοση, εντάσσοντας τα επείσακτα από τη Δύση στοιχεία, της βιομηχανίας, της τεχνολογίας, της επιστήμης σε αυτήν. Διαβάστε περισσότερα…
Toν Απρίλιο του 1789 ο Στρατηγός Τζορτζ Ουάσινγκτον θα ορκιστεί ως πρώτος πρόεδρος των Η.Π.Α. Η πατρίδα του εξέρχεται από έναν μακρόχρονο πόλεμο ανεξαρτησίας από την Αγγλία, και απευθύνεται στον ήρωά της για να την καθοδηγήσει στα πρώτα της βήματα.
Αν και γόνος ευκατάστατης οικογένειας, ο Ουάσινγκτον δεν κατάφερε να λάβει την παιδεία που έλαβαν τα μεγαλύτερα αδέρφια του, καθώς έχασε νωρίς τον πατέρα του σε ηλικία 11 ετών. Ωστόσο διδάχθηκε αριθμητική και ανάγνωση. Επιτομή της προεπαναστατικής του σταδιοδρομίας αποτέλεσε η στρατιωτική του θητεία, ως ταγματάρχης, υπό τις διαταγές του Άγγλου κυβερνήτη της Βιρτζίνια κατά τον Αγγλογαλλικό πόλεμο στην περιοχή. Για την προσφορά του στον αγώνα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, έλαβε τον τίτλο του Αρχιστράτηγου. Διαβάστε περισσότερα…
Το Κίνημα Γεωργίου Κονδύλη της 22ης Αυγούστου 1926 ήταν η καθοριστική ενέργεια που οδήγησε στην ανατροπή της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου. Ηγέτης του κινήματος ήταν ο επικεφαλής των «Δημοκρατικών Ταγμάτων» Γεώργιος Κονδύλης ο οποίος αιφνιδίασε τον δικτάτορα που παραθέριζε στις Σπέτσες. Αποτέλεσμα του κινήματος υπήρξε η επαναφορά του δημοκρατικού πολιτεύματος και η φυλάκιση του στρατηγού Παγκάλου επί διετία.
Το καλοκαίρι του 1925 η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου ταλανιζόταν από προβλήματα και διαφωνίες που είχαν οδηγήσει τη χώρα σε πολιτική αστάθεια. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύθηκε ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, παλαιός πρόμαχος της Δημοκρατίας και την ανέτρεψε με στρατιωτικό κίνημα. Ακολούθως, διεκήρυξε την απόφασή του να εγκαθιδρύσει μονοκομματικό κράτος, επεξεργάσθηκε νέο Σύνταγμα το οποίο επέβαλε στη Βουλή, την οποία εν συνεχεία διέλυσε.
Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η δικαστική περιπέτεια στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας και πολιτών, τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Κατηγορήθηκαν για δολιοφθορά και κομμουνιστική συνωμοσία, αλλά αμνηστεύτηκαν από την κυβέρνηση Καραμανλή το 1955. Κατοπινές έρευνες έδειξαν ότι η δίωξή τους οφείλεται σε σκευωρία.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1951 στη Σχολή Ικάρων συνέβη ένα ατύχημα σε εκπαιδευτικό αεροπλάνο τύπου Χάρβαρντ. Λίγες μέρες αργότερα, σε αίθουσα της σχολής βρέθηκε γραμμένο στον τοίχο σύνθημα υπέρ του ΚΚΕ. Τα γεγονότα αυτά συσχετίζονται και στις 30 Δεκεμβρίου ο αρχηγός του ΓΕΑ αντιπτέραρχος Εμμανουήλ Κελαϊδής διατάσσει ένορκο προανάκριση για «ενδείξεις δολιοφθοράς σε πολεμικό αεροσκάφος της Σχολής Αεροπορίας».
Έλληνας συνθέτης, με ευρύτητα έργου, που ξεκινά από τη λαϊκή μουσική και φθάνει έως τη μουσική πρωτοπορία.
Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 14 Φεβρουαρίου 1924, στους κόλπους μιας οικογένειας με κεφαλλονίτικη καταγωγή. Τις μουσικές του σπουδές πραγματοποίησε στο Ωδείο Αθηνών, με καθηγητές τους Δημήτριο Μακρή και Σπύρο Φαραντάτο. Το 1952 έλαβε δίπλωμα πιάνου και το 1956 δίπλωμα σύνθεσης από το Ελληνικό Ωδείο με καθηγητή τον Γιάννη A. Παπαϊωάννου. Διαβάστε περισσότερα…
Δημιουργός τέχνης και παιδαγωγός του θεάτρου. Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1908 στην Προύσα. Ο πατέρας του, Ερρίκος Κοέν, πάμπλουτος έμπορος και κοσμοπολίτης, ήταν κατά το ήμισυ έλληνας χριστιανός και κατά το άλλο ήμισυ γερμανοπωλονοεβραίος. Η μητέρα του, Μελπομένη Παπαδοπούλου, ήταν ελληνίδα χριστιανή ορθόδοξη.
Οι γονείς του απουσίαζαν συχνά από το σπίτι, κάποια στιγμή χώρισαν και πολύ αργότερα η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε ένα μακρινό συγγενή της. Μοναχικό παιδί, ο Κάρολος μεγάλωσε σ’ ένα αστικό σπίτι, με πρωσογερμανίδα γκουβερνάντα, μ’ έναν παπά και μια καθηγήτρια πιάνου ανάμεσα στους κατ’ οίκον διδασκάλους. Διαβάστε περισσότερα…
Με την Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο στις 17 Οκτωβρίου 1797 και την διάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν στην Γαλλία, τερματίζοντας έτσι την μακραίωνη κατοχή τους από την Γαληνότατη.Οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης διαδόθηκαν στα νησιά του Ιονίου, η αριστοκρατική διοίκηση παύθηκε και σχηματίστηκαν κοινοτικά συμβούλια από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων για την διοίκηση των νησιών.
Η βυζαντινή περίοδος της Ιστορίας της Κύπρου τερματίζεται με μια ακόμη αποσχιστική ενέργεια, το 1185, και την κατάληψη του νησιού από το Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο το βασιλιά της Αγγλίας, το 1191.
Το 1185 έφτασε στην Κύπρο ο Ισαάκιος Κομνηνός, γόνος της ίδιας οικογένειας των Κομνηνών αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Με πλαστά έγγραφα, κατέλαβε την εξουσία ως κυβερνήτης του νησιού και μετά ανακήρυξε τον εαυτό του ως ανεξάρτητο μονάρχη και ηγεμόνα της Κύπρου. Ο Ισαάκιος ήταν ανεψιός του αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ Κομνηνού (1143-1180). Είχε διοριστεί το 1185 στρατιωτικός διοικητής της βυζαντινής πόλης Ταρσού της Κιλικίας (Μικρά Ασία, απέναντι από την Κύπρο), όπου απέτυχε σε στρατιωτική επιχείρηση κατά των Αρμενίων και πιάστηκε αιχμάλωτος. Με λύτρα που καταβλήθηκαν από τους Κυπρίους, με τη συγκατάθεση του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Α’ Κομνηνού (1183-1185), αφέθηκε ελεύθερος. Αντί τότε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, όπως είχε διαταχτεί, ήρθε στην Κύπρο με μικρή δύναμη μισθοφόρων που είχε στρατολογήσει και κατέλαβε την εξουσία στο νησί. Το Βυζάντιο, αντιδρώντας στη στασιαστική ενέργεια του Ισαακίου, έστειλε εναντίον του στρατιωτική δύναμη από 70 πλοία το 1186. Με βοήθεια του Νορμανδικού στόλου από τη Σικελία, ο Ισαάκιος απέκρουσε το βυζαντινό στράτευμα και σταθεροποίησε τη θέση του ως ανεξάρτητος ηγεμόνας της Κύπρου. Όχι όμως για πολύ. Κυβέρνησε το νησί τυραννικά για λίγα μόνο χρόνια, μέχρι το 1191. Ο άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος, που βρισκόταν στη ζωή αυτή ακριβώς την περίοδο, σε ένα κείμενό του με τίτλο «Περί των κατά την χώραν Κύπρου σκαιών», αφηγείται με δραματικό τρόπο τα γεγονότα. Ο άγιος Νεόφυτος αναφέρει ότι αυτός «εκάκωσε την χώραν», «διήρπασε τους βίους των πλουσίων», τυράννησε δε τους άρχοντες, ακόμη και τους φίλους του, «ώστε πάντας εν αμηχανία διάγειν».
Να τι διαβάζουμε σε μια αναφορά του υπουργού του Δικαίου Ιωάννη Θεοτόκη προς το Εκτελεστικό σώμα, γραμμένη στο Ναύπλιο στις 2 Οκτωμβρίου 1824:
Κάποιος Μεχμέτ δερβίς εφέντης, καταγόμενος εκ μιας των εν Τριπολιτζά οικογενειών, ανήρ έμπειρος εις την οθωμανικήν γλώσσαν, και επομένως από τους κατά πολλά χρησίμους και αναγκαίους εις το υπουργείον τούτο, δια τα καθημέραν παρεμπίπτοντα έγγραφα, τεμεσούκια και χοτζέτια. Ευχαριστείται να προσκοληθή εις το υπουργείον με εκατόν γρόσια μηνιαίον προς εξοικονόμησιν της οικογενείας του.
Περιττόν το υπουργείον να τον συστήση ήδη προς την Διοίκησιν, ως άνθρωπον καίτοι τούρκον όντα, φιλέλληνα όμως και φιλόκαλον, ως πολλάκις το απέδειξεν ο ίδιος πραγματικώς.
Εμφανίζεται και σ’ άλλα έγγραφα αυτός ο φιλέλληνας και φιλόκαλος Τούρκος. Τα ελληνικά του, βέβαια, δεν ήταν τόσο καλά όσο (υποθέτουμε) τα οθωμανικά του. Γράφει τον Απρίλιο του 1825:
Ο δράστης συνελήφθη αλλά έπεσε από το παράθυρο, ενώ βρισκόταν στο κρατητήριο. Βίντεο με όλα τα πιθανά σενάρια Ο Χριστιανός – Γουλιέλμος – Φερδινάνδος – Αδόλφος – Γεώργιος, ευρύτερα γνωστός ως Γεώργιος Α΄, ήταν ο άνθρωπος που διαδέχτηκε τον Όθωνα και στέφθηκε βασιλιάς τον Οκτώβριο του 1863. Υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς των Ελλήνων, από το 1863 μέχρι το 1913, όταν δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στις 18 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη. Ο βασιλιάς, παρόλο που λίγα χρόνια πριν είχε απειλεί η ζωή του και είχε βιώσει τη δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη τον Μάιο του 1905, συνήθιζε να κυκλοφορεί με ελάχιστη συνοδεία και φύλαξη.
Τα ματωμένα ρούχα του βασιλιά και το περίστροφο που του αφαίρεσε τη ζωή. Μουσείο Βασιλέως Γεωργίου Α′ στην Θεσσαλονίκη Η πρώτη απόπειρα κατά του Γεώργιου Georgios A_Peristrofo SxinaΣτις αρχές, του 1898 η Ελλάδα βρισκόταν σε μία πολύ δυσάρεστη κατάσταση. Είχε προηγηθεί ο ατυχής ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 με καταστρεπτικές συνέπειες για την χώρα. Η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, αλλά και το ίδιο το παλάτι βρίσκονταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από την κοινή γνώμη. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1898 ο βασιλιάς Γεώργιος Α’, αποφάσισε να πάει με την άμαξα μία βόλτα με την κόρη του, από την Αθήνα προς το Φάληρο. Παρέμεινε για κάποια ώρα και μετά επέστρεψε από την τότε οδό Αθηνών-Φαλήρου, τη σημερινή οδό Συγγρού, που εκείνη την εποχή, ήταν ένας έρημος περιφερειακός δρόμος. Δύο άντρες που είχαν στήσει ενέδρα στην περιοχή του Νέου Κόσμου, πλησίασαν την άμαξα έβγαλαν τα κουμπούρια και άρχισαν να πυροβολούν. Ο Βασιλιάς και η κόρη του, πριγκίπισσα Μαρία, βγήκαν αλώβητοι από τη δολοφονική απόπειρα. Οι δράστες, συνελήφθησαν αμέσως και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η δημοτικότητα του βασιλιά μετά την απόπειρα της δολοφονίας, εκτοξεύθηκε στα ύψη. Μάλιστα, με έρανο των πολιτών, στο σημείο της απόπειρας, χτίστηκε μια εκκλησία, ο σημερινός ναός του Αγίου Σωστή προς τιμήν της διάσωσης του βασιλέα που γλύτωσε από τους στυγερούς δολοφόνους.
Η δολοφονία Ο Γεώργιος στους Βαλκανικούς πολέμους συντάχθηκε με την πολιτική του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και στις 24 Νοεμβρίου 1912 εισήλθε θριαμβευτικά στη Θεσσαλονίκη, όπου και εγκαταστάθηκε για να θεμελιώσει την ελληνική κυριαρχία στην περιοχή. Όμως, στις 5 Μαρτίου 1913, λίγο προτού συμπληρώσει τα πενήντα χρόνια της παραμονής του στο θρόνο, δολοφονήθηκε από τον Αλέξανδρο Σχινά. Ο δράστης ήταν ένας περιθωριακός τύπος, ο οποίος συνελήφθη και οδηγήθηκε στα κρατητήρια. Παρά την άμεση σύλληψή του, η υπόθεση της δολοφονίας του Γεωργίου δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Τα κίνητρα του δολοφόνου δεν έγιναν γνωστά, ενώ ο ίδιος είχε ένα πολύ μυστήριο τέλος. Ενώ βρισκόταν υπό κράτηση, βρέθηκε αφύλαχτος και πήδηξε από το παράθυρο. Αυτό τουλάχιστον ανέφερε η αστυνομία. Δείτε στο βίντεο της Μηχανής του Χρόνου, καρέ -καρέ τη δολοφονία του βασιλιά, αλλά και το τέλος του δολοφόνου του. Ήταν αυτοκτονία ή εκπαραθύρωση;…
Ότι και να πει κανείς γι’ αυτόν είναι λίγο. Φίλοι και αντίπαλοι τον παραδέχτηκαν. Παραδέχτηκαν τον φλογερό πατριωτισμό του, την επαναστατικότητα του, το αδούλωτο πνεύμα του, την γενναιότητα, την αγνότητα και την ανιδιοτέλειά του.
Σαν πέθανε οι πάντες θρήνησαν τον τίμιο στρατιώτη, τον θρυλικό μαύρο καβαλάρη που όταν ο ελληνικός στρατός – στερημένος την άξια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του – μετά την επίθεση του Νέου Τσένγκις Χαν, του ΚΕΜΑΛ, τον Αύγουστο του ’22, άτακτα υποχωρούσε, ο Πλαστήρας με το θρυλικό 5/42 ευζωνικό του έσωσε την τιμή του στρατεύματος.
Ήταν ο μόνος που υπεχώρησε συντεταγμένα πολεμώντας χωρίς να πανικοβληθεί, πλαγιοκοπόντας και σφυροκοπόντας τον Κεμαλικό στρατό και τα άγρια ασύντακτα στοίφη δηλαδή τους βασιβουτούκους Τούρκους, (Τσέτες) που τον ακολουθούσαν. Αν τον έπιαναν θα το κρεμούσαν ανάποδα, θα τον έγδερναν. Θα τον σούβλιζαν ζωντανό»
Ο Πλαστήρας ! Ο Νικόλαος Πλαστήρας!
Η τιμή και η δόξα του στρατεύματος, το καύχημα της Ελλάδος, που όταν έφτασε πολεμωντας όπως είπαμε αδιάκοπα – σέρνοντας μαζί του χιλιάδες γυναικόπαιδα – στο τσεσμέ – όπου τον περίμεναν τα Ελληνικά πλοία, και βλέποντας να τον περικυκλώνουν οι Τούρκοι του Νουρεντίν Πασά, του στέλνει μήνυμα με ένα Τούρκο αιχμάλωτο λέγοντάς του: Άσε με να φύγω παίρνοντας μαζί μου και τα γυναικόπαιδα γιατί διαφορετικά θα μπω στη Σμύρνη και θα την μεταβάλω σε ερείπια. Και ο Νουρεντίν πασάς ο σκύλος εξηφανίσθη. Τι άλλο μπορούσε να κάνει. Ο Πλαστήρας δεν χωράτευε.
Στη συνέχεια επιβίβασε τα γυναικόπαιδα στα πλοία – μετά τον στρατό του και έμεινε μόνος με τον σαλπιγκτή του. Έβγαλε το μαντήλι του έσκυψε φίλησε την Μικρασιατική γη, έβαλε στο μαντήλι του λίγο χώμα, με την παραγγελιά να το βάλουν στον τάφο του. Έψαλε τον εθνικό ύμνο, διέταξε τον σαλπιγκτή του να σαλπίσει αναχώρηση και τελευταίος αυτός αφού προηγήθη ο σαλπιγκτής μπήκε στο πλοίο και ενώ το πλοίο έφευγε αυτός όρθιος έβαλε το χέρι του στο γείσο του στρατιωτικού πηλικίου του και χαιρετούσε τη Μικρασία που χανόταν.
Ο Πλαστήρας! Ο Νικόλαος Πλαστήρας!
Η πρεπιά του Ελληνισμού που χρημάτισε τρεις φορές πρωθυπουργός, μια φορά απόλυτος άρχων και στρατηγός και πέθανε σε κρεβάτι εκστρατείας και στην ψάθα, γιατί τον μισθό του τον έδινε σε πάσχοντες συνανθρώπους του.
Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν, πέθαιναν γι’ αυτόν. Μα το άξιζε. Ένα περιστατικό χαρακτηριστικό της ανδρείας του μα και της αγάπης του προς τους συν – στρατιώτες του όπως έλεγε. Το μέτωπο στη Μικρασία έσπασε όπως είπαμε, ο Ελληνικός στρατός υποχωρούσε μα ο Πλαστήρας κρατούσε γερά. Σε μια ανάπαυλα της μάχης ο Πλαστήρας διέταξε να αναπαυθούν οι εύζωνοί του αφού τοποθέτησε στα γύρω υψώματα σκοπιές. Οι εύζωνοί κατακουρασμένοι κοιμήθηκαν αμέσως.
Ξημέρωσε. Ένας ένας οι ευζώνοι ξυπνούσαν και με κατάπληξη έβλεπαν πως οι σκοποί είχαν εξαφανιστεί. Παρατηρώντας καλύτερα είδαν πως στο υψηλότερο ύψωμα ένας καβαλάρης οριζοντιωμένος πάνω στο άλογό του αγρυπνούσε. Με τα κιάλια του ερευνούσε την γύρω περιοχή.
Τον πλησίασαν και με έκπληξη και θαυμασμό είδαν ότι ο βιγλάτορας ήταν ο Συνταγματάρχης τότε Πλαστήρας. Αυτός και μόνον αυτός τους φύλαγε όλη νύχτα. Για να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί το στράτευμα, το χιλιοβασανισμένο.
Εσείς κε Συνταγματάρχα μας φυλάγατε όλη νύχτα; Εσείς;
Και ο Πλαστήρας: «Μα ποιος άλλος θα σας φύλαγε καλλίτερα από μένα».
Πώς να μην του δώσεις και την ψυχή σου;
Πώς να μην τον λατρέψεις σαν θεό σου;
Πώς να μην το ακολουθήσεις στον θάνατο;
Κι άλλο ένα δείγμα της λατρείας που του είχαν:
Στρατηγός της ΑΝΤΑΝΤ που βρέθηκε στο μέτωπο και μαθαίνοντας το πόσο αγαπούσαν τον Πλαστήρα οι εύζωνοι, σταματά ένα από αυτούς και τον ‘ρωτά:
– Εσύ σε ποιο Σύνταγμα ανήκεις;
Και εκείνος απαντά με τρεις λέξεις:
– Εγώ είμαι του Πλαστήρα.
Γενναίος, αποφασιστικός, ριψοκίνδυνος πάντα πρωτοπόρος στους αγώνες της πατρίδας και φανατικό ς Βενιζελικός λέγει με θάρρος στον Μεγάλο Κρητικό που τον ακούει συγκινημένος.
«Όποιος βλέπει την πατρίδα του να καταστρέφεται και μένει αδρανής, είναι το ίδιο σαν να την καταστρέφει κι’ αυτός με τα ίδια του τα χέρια».
Γι’ αυτό όπως είπαμε πάντοτε πρωτοπόρος παίρνει μέρος στους Βαλκανικούς αγώνες και τον Οκτώβριο του 1912 στη μάχη της Ελασσόνας ο Πλαστήρας με απαράμιλλη τόλμη πηδάει στα εχθρικά χαρακώματα και συλλαμβάνει τους πρώτους Τούρκους αιχμαλώτους του πολέμου (Ήταν τότε νεαρός ανθυπολοχαγός). Ακολουθούν οι μάχες του Σαρανταπόρου, των Γιαννιτσών, της Φλώρινας όπου ο Πλαστήρας σαν σίφουνας τρέχει εδώ και εκεί πρώτος, πάντα πρώτος και εμψυχώνει τους άνδρες του και ορμάει πρώτος στη φωτιά.
Στις 19 Ιουνίου του 1913 στη μάχη του Λαχανά ο Πλαστήρας καβαλά στο άλογό του είναι ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής της νίκης κατά των Βουλγάρων.
Τον Μάιο του 1918 η Μεραρχία Αρχιπελάγους στέλνεται να πολεμήσει στον Σκρά, τον απότομο αυτό βράχο που οι Βούλγαροι από την καθοδήγηση Γερμανών αξιωματικών, είχαν μεταβάλει σε απόρθητο φρούριο. Ο Πλαστήρας επικεφαλής του τάγματος του ορμάει στα εχθρικά χαρακώματα και σε διάστημα δύο περίπου ωρών τρέπει σε άτακτη φυγή τους Βουλγάρους. Το Γενικό επιτελείο δεν πιστεύει στα μάτια του και ο Πλαστήρας προβιβάζεται στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη «επ’ ανδραγαθία στο πεδίον της μάχης».
στη φωτό ο Ιωάννης Μεταξάς, -αυτός που είπε το Όχι στο φασισμό ντε- με τον ΓιόζεφΓκαίμπελς
———————————–
‘’Νομίζω πως είναι φρόνιμο κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της αριστεράς να αποφεύγουμε τις ιστορικές υπεραπλουστεύσεις. Άκουσα προηγουμένως την τοποθέτηση του κυρίου Παφίλη. Ξέρετε, ανεξάρτητα από την ιστορική του πορεία και τα σκαμπανεβάσματά του, ο Ιωάννης Μεταξάς είναι αυτός που πρόφερε το Όχι στον φασισμό. Να το χαρίσουμε αυτό στη Χρυσή Αυγή είναι λάθος. (…) αυτό για να είμαστε λίγο προσεκτικοί.’’
Έτσι κάπως ξεκίνησε την ομιλία του ο Νίκος Δένδιας κατά τη συζήτηση της Πέμπτης στη Βουλή επί της τροπολογίας για τις άδειες των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Έχει ενδιαφέρον η απόκλιση του ύφους και των προθέσεων (τουλάχιστον αυτών που συμπεριέλαβε στο τέλος της πρότασης) του πολιτικού με το πραγματικό περιεχόμενο του λόγου του. Στο όνομα της μετριοπάθειας και με μειλίχιο ύφος εγκαλεί στην τάξη τους ‘’ακραίους’’ και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Α)Σαν σήμερα προσαρτάται το Ιόνιο στην Γαλλία 17 Οκτωβρίου 1797
Η Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο (Campo Formio) που συνάφθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1797 ήταν μια σπουδαία συνθήκη ειρήνης μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας η οποία και επισφράγησε την προκαταρκτική Συνθήκη ειρήνης Λεόμπεν που είχαν συνομολογήσει οι ίδιες χώρες έξι μήνες πριν. Υπογράφηκε στο Κάμπο Φόρμιο, ένα χωριό της Βενέτσια Τζούλια, (Βενετίας), ύστερα από την ήττα των Αυστριακών και τον τερματισμό της νικηφόρας εκστρατείας του Ναπολέοντος, στην Ιταλία.
Στο άρθρο 5 περιέχονται στην Γαλλία οι ενετικές κτήσεις στον ελλαδικό χώρο (Λεβάντε): Τα Ιόνια Νησιά, το Βουθρωτό, η Πάργα, η Πρέβεζα και η Άρτα. Διακρίνεται η υπογραφή του Βοναπάρτη.
Δισεβδομαδιαία εφημερίδα της Ύδρας, «πολιτική και φιλολογική», που ασκούσε αδιάλλακτη αντιπολίτευση στον Ιωάννη Καποδίστρια, κατά την τελευταία περίοδο της διακυβέρνησης του.
Ο «Απόλλων» εκδιδόταν σε μεσαίο σχήμα τεσσάρων σελίδων, από τις 11 Μαρτίου ως τις 9 Οκτωβρίου 1831, από τον λόγιο Αναστάσιο Πολυζωίδη (1802-1873), πολιτικό φίλο του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και ένθερμο υποστηρικτή των δημοκρατικών και συνταγματικών θεωριών της Ιουλιανής Επανάστασης του 1830 στη Γαλλία. Πρόκειται για τον μετέπειτα δικαστικό, που δίκασε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη το 1834 και αρνήθηκε να επικυρώσει τη θανατική του καταδίκη, με αποτέλεσμα να υποστεί διώξεις και ο ίδιος. Διαβάστε περισσότερα…
Referred to as “an ugly duckling” by Time Magazine, the “Liberty Ship” was the name given to the EC2-type ship which was designed for emergency construction by the U.S. Maritime commission during WWII.
In early 1941, Roosevelt announced a $350 million emergency shipbuilding program. Its goal? To quickly, efficiently, and economically produce in three years over half of the existing pre-war merchant fleet.
Eighteen American shipyards mass-produced 2,710 Liberty Ships between 1941 and 1945, making it an immensely iconic image for the U.S. throughout WWII. Of these eighteen shipyards, the first to take on the task was Baltimore’s Bethlehem-Fairfield Shipyards, which at its peak had over 46,000 workers, including 6,000 African-Americans, who worked around the clock. Διαβάστε περισσότερα…
Ποια ήταν και τι ήθελε να πετύχει η πολυπληθέστερη αντιστασιακή-πολιτική οργάνωση που έδρασε στην κατοχή και τον εμφύλιο
Συμπληρώθηκαν 75 ολόκληρα χρόνια από την 27η Σεπτεμβρίου του 1941, τότε που στην κατεχόμενη Αθήνα, ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Η πολυπληθέστερη οργάνωση που έδρασε στην ματωμένη όσο και σκοτεινή περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου. Η οργάνωση που συσπείρωσε δίπλα της ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων και ταυτόχρονα ήταν αυτή που ένωνε το αντικομουνιστικό στρατόπεδο.
Το κίνημα με τον «ανησυχητικά» πλειοψηφικό χαρακτήρα και την πολυτάραχη διαδρομή που πολεμήθηκε σκληρά και ηττήθηκε δύο φορές. Μία στα Δεκεμβριανά και μία στον εμφύλιο, για να αναγεννηθεί μέσα από τις διώξεις και τελικά να οδηγήσει το 1958 την ΕΔΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά και το κίνημα με τα πολλά «σκοτεινά» σημεία που βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο στόχαστρο των επικριτών του.
Στρατιωτικός και πολιτικός, με σημαντική δράση κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ανήκε στη βενιζελική παράταξη και διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας για τέσσερις ημέρες (6-10 Μαρτίου 1933).
Ο Αλέξανδρος Οθωναίος γεννήθηκε το 1879 στο Γύθειο Λακωνίας, από οικογένεια ανώτατων κρατικών λειτουργών, με καταγωγή από τη Μεθώνη Μεσσηνίας. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές του, εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων, από την οποία εξήλθε το 1900 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού. Διαβάστε περισσότερα…
“Oil does not mix well with blood and the smoke smells bad from the burning of Churches and Bibles.”
Nancy Horton, is the daughter of George Horton the Consulate of United States, officially representing the USA government in Smyrna, during the last tragic days and the destruction during 1922.
Για τον Πόντο κατά τη διάρκεια του Βυζαντίου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μίλησε ο Θεολόγος και Δρ Ιστορίας Θεοδόσης Κυριακίδης στο «Ανοικτό Πανεπιστήμιο» του Δήμου Θεσσαλονίκης, στη σειρά μαθημάτων για τον Ελληνισμό του Εύξεινου Πόντου.
Ο George Magarian, γεννημένος το 1895 σπούδασε στο «Αμερικανικό Κολλέγιο» στο Ικόνιο (Konya) της Τουρκίας. Αργότερα, διατέλεσε διευθυντής στο παράρτημα του Ικονίου της ΧΑΝ (Χριστιανική Αδελφότης Νέων) ή YMCA.
Αν και η YMCA δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση, την περίοδο των γεγονότων στη Μικρά Ασία, το 1922, οργάνωσε δομές ανακούφισης των θυμάτων της τραγωδίας αυτής. Ο George Magarian, την ίδια στιγμή που συμμετείχε στα γεγονότα αυτά, την ίδια στιγμή, με μια μηχανή 35 mm, κινηματογράφησε πολλές σκηνές της ανθρωπιστικής καταστροφής, στη Σμύρνη, στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.
… Όταν οι ναζί εκδικούνται έναν λαό που αντιστέκεται… Φωτό και πλήρης ανάρτηση @ http://fb.me/46yVisZqo
AΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΕΣΑΝ. ΘΑΝΑΤΟ-ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ. ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΧΤΗΤΗ.
«Oι Γερμανοί μας αγαπάνε, είναι φίλοι μας» μας λένε οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Τότε και τώρα… Μας αγαπάνε όπως τότε… στην Κοκκινιά!
Λίγο πριν από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, στην Κοκκινιά, γράφτηκε μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Το Μπλόκο της Κοκκινιάς έχει μείνει στην ιστορία ως μια τραγωδία, με τις ομαδικές εκτελέσεις στην περιοχή από τα κατοχικά στρατεύματα των Γερμανών, με την πλήρη συνδρομή των ντόπιων υποστηριστών τους.
Κοκκινιά, Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944: «Προσοχή-προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άντρες από 14 έως 60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου» Διαβάστε περισσότερα…
Όπερα σε δύο πράξεις του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, η μοναδική του μεγάλου γερμανού συνθέτη.
O «Φιντέλιο» είναι μια δυνατή ιστορία αγάπης, με πολιτικό υπόβαθρο. Στη Σεβίλη του 18ου αιώνα, ο ισπανός επαναστάτης Φλορεστάν φυλακίζεται. Ο κακός διοικητής της φυλακής Πιζάρο διαδίδει ότι πέθανε. Η σύζυγος του Φλορεστάν, η όμορφη και πιστή Λεονώρα, δεν το πιστεύει. Μεταμφιεσμένη σε άνδρα, φροντίζει να προσληφθεί ως δεσμοφύλακας με το όνομα Φιντέλιο, για να τον σώσει.
Ο «Φιντέλιο» παίδεψε πολύ τον Μπετόβεν. «Απ’ όλα τα παιδιά μου, αυτό είναι που μου προξένησε τις μεγαλύτερες ωδίνες, που μου προξένησε τη μεγαλύτερη λύπη· γι’ αυτό είναι και το πιο αγαπημένο μου» είπε κάποτε ο συνθέτης για τη μοναδική του όπερα. Έγραψε 16 διαφορετικές παραλλαγές της πρώτης άριας του Φλορεστάν, 346 σελίδες μουσικής και 4 διαφορετικές εισαγωγές. Αρχικά, η όπερα είχε τον τίτλο «Λεονώρα», αλλά χρειάστηκε να μετονομαστεί, γιατί κυκλοφορούσαν ήδη πολλές όπερες με τον ίδιο τίτλο. Έμειναν μόνο με το όνομα αυτό οι τρεις εισαγωγές (Λεονώρα αρ. 1, 2 και 3), που παίζονται ως αυτόνομα έργα, με δημοφιλέστερη την υπ’ αριθμόν 3, που θεωρείται καλύτερη και από την Εισαγωγή του «Φιντέλιο». Διαβάστε περισσότερα…
Το αρματαγωγό «Λέσβος» καθελκύστηκε το 1942 ως USS «Boone County». Ήταν ένα αρματαγωγό τύπου LST 1 (Landing Ship Tanks = πλοίο αποβίβασης αρμάτων). Το σκάφος είχε εκτόπισμα, με πλήρες φορτίο, περί τους 4.000 τόνους. Είχε μήκος 100 μ. και μέγιστη ταχύτητα μόλις 12 κόμβων. Ήταν οπλισμένο με δίδυμα αντιαεροπορικά πυροβόλα Bofors των 40 χλστ.
Μετά την παράδοση της Ακροπόλεως το 1458 μ.Χ από τους Ατσαγιόλι στους Τούρκους, ο Ιερός Βράχος μετετράπη σε κάστρο της τουρκικής φρουράς, απρόσιτο στον λοιπό λαό. Ο καθολικός ναός της Παναγίας, μετετράπη σε μουσουλμανικό τζαμί και το κωδωνοστάσιο του, αντιστοίχως σε μιναρέ. Εσωτερικά τα ψηφιδωτά και οι λοιπές αγιογραφίες, επικαλύφθηκαν με ασβέστη και γύψο, προκειμένου να εξαλειφθεί κάθε σημάδι του χριστιανικού ναού. Αξιοσημείωτο τυγχάνει ότι πλην του Παρθενώνα, ο Μωάμεθ ο Πορθητής δεν επέτρεψε την μετατροπή καμιάς άλλης εκκλησίας σε τζαμί, ως ένδειξη σεβασμού στην ιστορία και στα αρχαία μνημεία της Αθήνας.
Δύο αιώνες αργότερα όμως και μετά την κατάρρευση μεγάλου τμήματος του Παρθενώνα από τις μπομπάρδες του Μοροζίνη, οι Οθωμανοί ανήγειραν εντός του σηκού του αρχαίου ναού ένα μικρό τζαμί, το οποίο τελικά κατεδαφίστηκε το 1842 μ.Χ. μετά την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Δεν είμαστε πάντα σύμφωνοι ή αντίθετοι με όλα όσα λέει κάθε ανάρτηση, κάθε κείμενο και κάθε σχόλιο. Επίσης, δεν είμαστε αλάθητοι. Οποιοσδήποτε θελήσει για οποιονδήποτε λόγο να αφαιρεθεί ή να προστεθεί κάτι, ή έχει να κάνει κάποια κριτική ή όποιες προτάσεις, παρακαλούμε να επικοινωνήσει μαζί μας με σχόλιο ή μέιλ. Προσπαθούμε όσο μας επιτρέπει ο χρόνος και η νοημοσύνη μας να ακούσουμε κάθε φωνή. Στο χέρι όλων μας είναι μέσα από τον διάλογο να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι και να καταφέρουμε να πολεμήσουμε την παραπολιτική και παρακρατική σήψη που σκοτώνει την Ελλάδα.