Η Εκκλησία εκποίησε την περιουσία της για την άμυνα αλλά και για την καταπολέμηση της φτώχειας

 

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου από τον Ευαγγελισμό προς τους καιροσκόπους που της επιτίθενται για κορωνοϊό – Θεία Κοινωνία.

Στις αρχές Οκτωβρίου ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε την ευγενή καλοσύνη να αποστείλει στον Διευθυντή της «Εστίας» το νέο του βιβλίο για την εκκλησιαστική περιουσία. Η ανάγνωση του υπήρξε αληθινή έκπληξη.

Και αυτό διότι ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν περιορίστηκε στην εξιστόρηση προσφάτων γεγονότων αλλά θεώρησε χρήσιμο να περιλάβει στην εισαγωγή του πονήματος του άγνωστα ντοκουμέντα για την συμβολή της Εκκλησίας μας στους Εθνικούς Αγώνες του 2021.

Σήμερα υπό το φως των απαράδεκτων διεργασιών που πυροδότησε η εισαγωγή και νοσηλεία του κυρίου Ιερωνύμου στον Ευαγγελισμό μετά από διάγνωση κορωνοιού, η «Εστία» θεωρεί χρέος της να παρουσιάσει στους αναγνώστες της ένα από αυτά τα ντοκουμέντα. Είναι το «μήνυμα» του Αρχιεπισκόπου από την Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του Ευαγγελισμού.

Μήνυμα και προς το εσωτερικό της Εκκλησίας αλλά κυρίως προς τα έξω. Προς άπαντες τους αδημονούντες αντικληρακαλιστές νεοφιλελευθέρους που έσπευσαν με αρθρογραφία να καλέσουν την κυβέρνηση να λάβει μέτρα κατά της Εκκλησίας επειδή με την Θεία Κοινωνία δεν τηρεί δήθεν τα μέτρα του κορωνοιού.

Το μήνυμα είναι σαφές: Η Εκκλησία είναι συνιδρυτής του Νεότερου Ελληνικού Κράτους.

Εκποίησε την περιουσία της για την άμυνα αλλά και για την καταπολέμηση της φτώχειας. Πράγμα που κάνει έως σήμερα. Η Εκκλησία της Ελλάδας δεν είναι απολογούμενη στους εθνομηδενιστές της πολυπολιτισμικότητας. Τα έδωσε όλα για να σωθεί το Έθνος. Και το 1821 και το 1940. Τα μόνα σκεύη της που δεν εκποιήθηκαν ήταν οι εικόνες, τα Άγια Δισκοπότηρα και οι λαβίδες. Ω ανιστόρητοι!

Το ντοκουμέντο που παρουσιάζεται στις σελίδες 43-47 του βιβλίου του Ιερωνύμου που φέρει τον τίτλο «Συνοπτική θεώρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας» έχει ως εξής:

«ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΕΘΕΣΠΙΣΑΤΟ

Επειδή νέος στόλος εχθρικός, εκπλεύσας από τον Ελλήσποντον διευθύνεται καθ ημών
Επειδή ο άσπονδος ημών εχθρός , καίτοι επιμένει νικηθείς από τα όπλα μας, επιμένει μεταχειριζόμενος όλα τα τα δυνατά μέσα διά να να εκπληρώση τους εκδικητικούς αυτού σκοπούς εναντίον της πατρίδος και της ιεράς ημών θρησκείας.

Επειδή εφόσον φαίνεται μεγαλυτέρα η επιμονή του εχθρού προς κατόρθωσιν των αδίκων και ανοσίων σκοπών του επί τοσούτον και εμείς θαρρούντες εις την θείαν αντίληψιν , εις το δίκαιον του επιχειρήματος και εις τας προτητέρας μας τύχας , να διπλασιάσωμεν την προθυμία μας , και να δείξωμεν εις τον εχθρόν και εις όλον τον κόσμον , ότι αποφασίσαμε να θυσιάσωμεν το παν , δια να υπερασπισθώμεν την πίστιν, πατρίδα, ελευθερία, τιμήν, υα υπάρχοντα και την ιδία μας την ύπαρξιν.

Επειδή ομολογουμένως το αρμοδιώτερο μέσον εις ματαίωσιν των σκοπών του εχθρού είναι η ταχίστη έκπλευσις του εθνικού στόλου , η δε στέρησις των χρημάτων είναι το μόνον εμπόδιον του αναγκαίου τούτου επιχειρήματος , και επομένως μας αναγκάζει να προσδράμωμεν εις αμέσους πηγάς , όσον ειμπορούν εκ του προχείρου να μας δώσωσιν την απαιτούμενη χρηματική ποσότητα , επειδή μόναι άμεσαι πηγαί , όπου πρέπει να καταφύγωμεν εις τοιαύτη καπεπείγουσαν χρείαν είναι ο χρυσός και ο άργυρος των Μοναστηρίων και Εκκλησιών, μέταλλα τα οποία γινόμενα νομίσματα προσφέρουσι το ετοιμόματον μέσον διά να ολουτήση το εθνικόν ταμείον και ούτω να κατασταθεή επιτήδειον εις το να παρέξει τας απαιτούμενας δαπάνας ππρος υπεράσπιση της πατρίδος, η δε αφαίρεσις αύτη του χρυσού και του αργύρου , απλών κοσμημάτων και έργων πολυτελείας θεωρουμένων , δεν αντιβαίνει ποσώς εις το προς την αγίαν Εκκλησίαν οφειλόμενο σέβας , της οποίας ο θεμελιωτής και νυμφίος ηγάπησε την απλότητα, ταπείνωσιν και πτωχείαν.

Επειδή το συμφέρον και η σωτηρία της πατρίδος είναι σφικτά, ενωμένα με την ύπαρξιν και λαμπρότητα της θρησκείας και αν εκείνη χαθή αύτη βεβαίως καθυβρίζεται και καταπιέζεται ώστε μόνος αυτός ο ισχυρός και αναντίρρητος λόγος δικαιώνει ικανώς τα προς σωτηρίαν της Πατρίδος λαμβανόμενα μέτρα :
α: Όλα τα χρυσά και αργυρά σκεύη των Μοναστηρίων και Εκκλησιών , των κατά πάσα την ελληνική επικράτεια να δοθώσιν εις το εθνικό ταμείον
β, Τα αυτά σκεύη ή το αντίτιμον αυτών εξ εθνικών κτημάτων να αφιερωθώσιν πάλι εις τα Μοναστήρια και Εκκλησίας αφ ών ελήφθησαν , μετά την αποκατάστασιν των πραγμάτων της Πατρίδος.

γ. Εξαιρούνται από τον αριθμόν των ειρημένων σκευών αι εικόνες, τα ιερά δισκοπότηρα και αι λαβίδες .
δ. Να διορισθώσιν υπό της Διοικήσεως απεσταλμένοι, κατά την παράστασιν των Μινίστρων των Μινίστρων της Θρησκείας και της Οικονομίας διά να φροντίσωσι την σύναξιν των ειρημμένων χρυσών και αργυρών συσκευών .(…)
στ. Οι αυτοί απεσταλμένοι να παραδώσωσι ζυγισμένα τα διάφορα είδη σκευών εις τους απεσταλμένους της Οικονομίας και να λάβωσιν παρ αυτών απόδειξιν παραλαβής.
(..)
ι. Τα ειρημμένα σκεύη να μεταβληθώσιν εις νομίσματα διά να επαρκέσωσιν εις τας μεγίστας της πατρίδας χρείας.”. Την απόφαση αυτή της προσωρινής κυβέρνησης η οποία υπεγράφη στις 5 Απριλίου 1822 από τον Πρόεδρο του Βουλευτικού Α. Μαυροκορδάτο και τον Μινίστρο, Αρχιγραμματέα της Επικρατείας και των Εξωτερικών Υποθέσεων Θεόδωρο Νέγρη εισηγήθηκε ο Μινίστρος της Θρησκείας Επίσκοπος Ανδρούσης και είχε ως αποτέλεσμα να διατεθούν 800 οκάδες χρυσού και αργύρου που ετέθησαν στην διάθεση του Εθνικού Ταμείου.»

Η Εκκλησία εκποίησε την περιουσία της για την άμυνα αλλά και για την καταπολέμηση της φτώχειας – olympia

source https://www.olympia.gr/istoria/i-ekklisia-ekpoiise-tin-periousia-tis-gia-tin-amyna-alla-kai-gia-tin-katapolemisi-tis-ftocheias/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=i-ekklisia-ekpoiise-tin-periousia-tis-gia-tin-amyna-alla-kai-gia-tin-katapolemisi-tis-ftocheias

Advertisement

How good were Byzantine soldiers?

Cameron D. Akins ·

Although the Byzantines suffered many attacks, prolonged sieges, internal rebellions, and even a period of occupation in the 13th century AD by the crusaders in the Fourth Crusade, Constantinoples legendary defences were the most formidable in both the ancient and medieval worlds. It could not, though, resist the mighty cannons of the Ottoman Sultan Mehmed II.

After being sieged for several weeks, Constantinople, the jewel and bastion of Christendom, was finally conquered, smashed, and looted on Tuesday, May 29, 1453 ending the most renowned empire to have ever lived…the Romans.

The Roman empire had lasted over 2,000 years and yet was brought to its knees, how then did they become so powerful?

Αγία Σοφία: Έφθασε στα όριά του ο Ερντογάν

 

Του Παντελή Σαββίδη

Την ώρα που δημοσιευόταν η ανακοίνωση που εξέδωσαν διακεκριμένοι βυζαντινολόγοι, οθωμανολόγοι  και ακαδημαϊκοί της Τέχνης από όλον τον κόσμο με την οποία ζητούσαν να μην καταλήξει, η Αγία Σοφία, εργαλείο σε παιχνίδια εξωτερικής πολιτικής, ήρθε και η είδηση της αναβολής της απόφασης του Ανωτάτου Τουρκικού Δικαστηρίου. Η απόφαση θα εκδοθεί μετά 7 ημέρες.

Στην Τουρκία ο μόνος νόμος που έχει σοβαρή ισχύ είναι η επιθυμία του Ερντογάν. Η υπόθεση της Αγίας Σοφίας θα εξελιχθεί, αναλόγως, των επιθυμιών του Ερντογάν. Και ο τούρκος πρόεδρος έχει λόγους και να θέλει και να μην θέλει η Αγία Σοφία να μετατραπεί σε τζαμί.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Ενώ αναμένεται η απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Τουρκίας για την Αγιά Σοφιά, εντείνονται οι εκκλήσεις, ναι περί εκκλήσεων πρόκειται, προς τον Ερντογάν να μην αλλάξει το καθεστώς του μεγαλοπρεπούς αυτού μνημείου της χριστιανοσύνης.
Οι ΗΠΑ, μάλιστα, αντέδρασαν επανειλημμένως καλώντας τον Τούρκο πρόεδρο να μην προχωρήσει στις αλλαγές.
Για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, ο Ερντογάν χρησιμοποιεί το δικαστήριο ως πρόσχημα.
1.-Νόμος στην Τουρκία είναι η βούληση του Ερντογάν. Αν θελήσει να μετατρέψει την Αγιά Σοφιά σε τζαμί το δικαστήριο θα βγάλει την απόφαση που επιθυμεί ο πρόεδρος.
2.-Η Αγιά Σοφιά υπήρξε από τη στιγμή της δημιουργίας της ως το Σχίσμα χριστιανικός καθεδρικός ναός. Μετά το Σχίσμα, ως το 1453, λειτούργησε ως ορθόδοξος χριστιανικός ναός. Από το 1453 ως το 1934 υπήρξε τόπος προσευχής των Σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Πρωθυπουργών της Τουρκίας. Και το 1934 ο Κεμάλ Ατατούρκ την μετέτρεψε σε μουσείο.
3.-Αν το Διοικητικό Δικαστήριο της Τουρκίας αποφανθεί πως κακώς ο Κεμάλ μετέτρεψε το Ναό σε Μουσείο τότε θα πρέπει να επανέλθει στο προηγούμενο καθεστώς. Δηλαδή του χριστιανικού ναού. Η Αγιά Σοφιά ποτέ δεν υπήρξε τζαμί.
4.-Τώρα, γιατί τα κάνει αυτά ο Ερντογάν; Διότι:
-Αυξάνει την ατζέντα των ζητημάτων που συζητά με τη Δύση και κυρίως Ε.Ε. και ΗΠΑ. Αυτό, δηλαδή που κάνει και με την Ελλάδα. Φορτώνει την ατζέντα για να ικανοποιήσει άλλες επιδιώξεις του.
-Το σπουδαιότερον διότι θέλει να στείλει μήνυμα στους ισλαμιστές ανά τον κόσμο τους οποίους επιχειρεί να εκφράσει. Δεν τον ενδιαφέρει τόσο το εσωτερικό ακροατήριο, (αν και στο εσωτερικό έχει ανάγκη την συσπείρωση των οπαδών του διότι χάνει σε επιρροή) αλλά το παγκόσμιο.
5.-Η Αγιά Σοφιά έχει χαρακτηριστεί από την Unesco μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και δεν είναι τόσο εύκολο στον Ερντογάν να προχωρήσει στον αποχαρακτηρισμό του.Έχουν διατεθεί πολλά χρήματα για να λειτουργήσει ως μνημείο και υπάρχουν, προφανώς, διεθνείς δεσμεύσεις.
6.-Δεν είναι σίγουρο ότι συμφέρει στον Ερντογάν η μετατροπή της Αγιά Σοφιάς σε τζαμί από οικονομικής απόψεως. Ως μνημείο το επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες. Ως τζαμί;
7.-Με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα χριστιανικά ιερά ο Ερντογάν έρχεται σε αντίθεση με τις προτροπές του ίδιου του Προφήτη.
8.-Ως κλασικό μνημείο η Αγιά Σοφιά ξεπερνά την εποχή της, τις λαϊκές εντυπώσεις, κυβερνήσεις και καθεστώτα.
9.-Ορθώς ο Πατριάρχης το χαρακτήρισε μνημείο στο οποίο συγκλίνει η Ανατολή με τη Δύση και αναφορά ειρηνικής συνύπαρξης.
10.-Προειδοποίησε και για κάτι άλλο ο Πατριάρχης. Ότι θα δημιουργηθούν δυσμενείς εντυπώσεις και αντιδράσεις διεθνώς κατά των μουσουλμάνων.

anixneuseis

Ο «εκσυγχρονισμός» της παράδοσης. Σολωμός και Σεφέρης

Του Γιώργου Καραμπελιά  29 Απριλίου 2020

Το παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης και ένταξης στην παγκόσμια οικονομία και κοινωνία που ακολουθούσε η Ελλάδα, την οδήγησε στα βράχια από τη δεκαετία του 2010  μετά την πρώτη μεγάλη κρίση της παγκοσμιοποίησης ενώ και μπροστά στην κρίση του κορωνοϊού κατέδειξε τη γύμνια μιας οικονομίας που στηρίζεται στην τουριστική μονοκαλλιέργεια.  Η δε απάντηση σε αυτή τη σαρωτική και εκθεμελειωτική κρίση μιας ολόκληρης δεκαετίας θέτει και πάλι επιτακτικά όχι απλώς ένα ζήτημα μοντέλου ανάπτυξης –με μια περιγραφική και στενά οικονομική έννοια– αλλά αφορά και κινητοποιεί την κατεύθυνση της κοινωνίας μας με μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη  έννοια.

Όλοι οι λαοί, ιδιαίτερα οι εκτός Δύσεως που κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν θετικά και δημιουργικά το σοκ της παγκοσμιοποίησης, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα, στηρίχτηκαν σε αυτό που αποκαλούμε εδώ «εκσυγχρονισμό της παράδοσης». Δηλαδή στήριξαν τον εκσυγχρονισμό τους στη δικιά τους παράδοση, εντάσσοντας τα επείσακτα από τη Δύση  στοιχεία, της βιομηχανίας, της τεχνολογίας, της επιστήμης  σε αυτήν.

Αργύρης Κουνάδης 1924 – 2011

Έλληνας συνθέτης, με ευρύτητα έργου, που ξεκινά από τη λαϊκή μουσική και φθάνει έως τη μουσική πρωτοπορία.

Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 14 Φεβρουαρίου 1924, στους κόλπους μιας οικογένειας με κεφαλλονίτικη καταγωγή. Τις μουσικές του σπουδές πραγματοποίησε στο Ωδείο Αθηνών, με καθηγητές τους Δημήτριο Μακρή και Σπύρο Φαραντάτο. Το 1952 έλαβε δίπλωμα πιάνου και το 1956 δίπλωμα σύνθεσης από το Ελληνικό Ωδείο με καθηγητή τον Γιάννη A. Παπαϊωάννου.

Κάρολος Κουν 1908 – 1987

Δημιουργός τέχνης και παιδαγωγός του θεάτρου. Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1908 στην Προύσα. Ο πατέρας του, Ερρίκος Κοέν, πάμπλουτος έμπορος και κοσμοπολίτης, ήταν κατά το ήμισυ έλληνας χριστιανός και κατά το άλλο ήμισυ γερμανοπωλονοεβραίος. Η μητέρα του, Μελπομένη Παπαδοπούλου, ήταν ελληνίδα χριστιανή ορθόδοξη.

Οι γονείς του απουσίαζαν συχνά από το σπίτι, κάποια στιγμή χώρισαν και πολύ αργότερα η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε ένα μακρινό συγγενή της. Μοναχικό παιδί, ο Κάρολος μεγάλωσε σ’ ένα αστικό σπίτι, με πρωσογερμανίδα γκουβερνάντα, μ’ έναν παπά και μια καθηγήτρια πιάνου ανάμεσα στους κατ’ οίκον διδασκάλους.

Η φραγκοκρατία στην βυζαντινή Κύπρο, η ορθόδοξη πίστη και η ελληνική γλώσσα στην μεγαλόνησο

 

     Η βυζαντινή περίοδος της Ιστορίας της Κύπρου τερματίζεται με μια ακόμη αποσχιστική ενέργεια, το 1185, και την κατάληψη του νησιού από το Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο το βασιλιά της Αγγλίας, το 1191.
Το 1185 έφτασε στην Κύπρο ο Ισαάκιος Κομνηνός, γόνος της ίδιας οικογένειας των Κομνηνών αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Με πλαστά έγγραφα, κατέλαβε την εξουσία ως κυβερνήτης του νησιού και μετά ανακήρυξε τον εαυτό του ως ανεξάρτητο μονάρχη και ηγεμόνα της Κύπρου. Ο Ισαάκιος ήταν ανεψιός του αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ Κομνηνού (1143-1180). Είχε διοριστεί το 1185 στρατιωτικός διοικητής της βυζαντινής πόλης Ταρσού της Κιλικίας (Μικρά Ασία, απέναντι από την Κύπρο), όπου απέτυχε σε στρατιωτική επιχείρηση κατά των Αρμενίων και πιάστηκε αιχμάλωτος. Με λύτρα που καταβλήθηκαν από τους Κυπρίους, με τη συγκατάθεση του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Α’ Κομνηνού (1183-1185), αφέθηκε ελεύθερος. Αντί τότε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, όπως είχε διαταχτεί, ήρθε στην Κύπρο με μικρή δύναμη μισθοφόρων που είχε στρατολογήσει και κατέλαβε την εξουσία στο νησί. Το Βυζάντιο, αντιδρώντας στη στασιαστική ενέργεια του Ισαακίου, έστειλε εναντίον του στρατιωτική δύναμη από 70 πλοία το 1186. Με βοήθεια του Νορμανδικού στόλου από τη Σικελία, ο Ισαάκιος απέκρουσε το βυζαντινό στράτευμα και σταθεροποίησε τη θέση του ως ανεξάρτητος ηγεμόνας της Κύπρου. Όχι όμως για πολύ. Κυβέρνησε το νησί τυραννικά για λίγα μόνο χρόνια, μέχρι το 1191. Ο άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος, που βρισκόταν στη ζωή αυτή ακριβώς την περίοδο, σε ένα κείμενό του με τίτλο «Περί των κατά την χώραν Κύπρου σκαιών», αφηγείται με δραματικό τρόπο τα γεγονότα. Ο άγιος Νεόφυτος αναφέρει ότι αυτός «εκάκωσε την χώραν», «διήρπασε τους βίους των πλουσίων», τυράννησε δε τους άρχοντες, ακόμη και τους φίλους του, «ώστε πάντας εν αμηχανία διάγειν».

“Να τα πούμε;”: Η ιστορία πίσω από τα κάλαντα

Τα κάλαντα είναι, ίσως, μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων γιατί εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εορτών των Χριστουγέννων είναι το έθιμο που αφορά, όσο κανένα άλλο, τα παιδιά.
Γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται.

Βυζαντινή υμνολογία.Από τον βερμπαλισμό του Ρωμανού στον αποφατισμό του Κουκουζέλη

by Αμετανόητος

Γιώργος Ντόκος

Την 1^η Οκτωβρίου η Εκκλησία τιμά μαζί την μνήμη του αγίου Ρωμανού του Μελωδού και του αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη. Οι δυο αυτοί άγιοι έζησαν σε διαφορετικές περιόδους, ωστόσο υπήρξαν σταθμοί στην διαμόρφωση και εξέλιξη της λατρείας στον τομέα της μουσικής και της υμνογραφίας. Ο Ρωμανός έζησε τον 6^ο μ.Χ. αιώνα στα χρόνια του Ιουστινιανού, ενώ ο Κουκουζέλης τον 13^ο-14^ο μ.Χ. αιώνα στα χρόνια που είχε ξεκινήσει χωρίς γυρισμό η πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Χαρακτηριστικό της ποίησης του Ρωμανού (Κοντάκια) είναι ο βερμπαλισμός. Το έργο του είναι σε μέγεθος τεράστιο (1000 μακροσκελή ποιήματα)[1]. Ο Ρωμανός αφήνει την πατρίδα του Συρία και πηγαίνει στην πρωτεύουσα της ισχυρής αυτοκρατορίας Κωνσταντινούπολη, όπου θα πραγματοποιήσει μια λαμπρή καριέρα. Ο Κουκουζέλης επτά αιώνες αργότερα κινείται αντίθετα. Εγκαταλείπει απογοητευμένος την σταδιοδρομία του μουσικού στο παλάτι και εμφανίζεται σύμφωνα με τον θρύλο στη Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους ως βοσκός. Μετά την αναγνώρισή του ξεκινάει το έργο του, που το χαρακτηρίζει ο αποφατισμός. Στο έργο του Κουκουζέλη ίσως για πρώτη φορά ο λόγος παίρνει διαζύγιο από το μέλος-μουσική. Είναι η εποχή κατά την οποία η εκκλησιαστική ποίηση αρχίζει να φθίνει και αρχίζουν να δημιουργούνται τα αργά μουσικά μέλη.

Θεόφιλος: ζωγράφος γεννημένος από το ελληνικό τοπίο…

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Στην Μακρινίτσα, όταν πάω, πάντα κάθομαι και «χαζεύω ταξιδεύοντας» μια τεράστια τοιχογραφία του Θεόφιλου, με το τίτλο, « Ο Κατσαντώνης στα Τζουμέρκα»!, στο ομώνυμο ιστορικό διατηρητέο καφενεδάκι, στην πλατεία.

«Χαζεύω» γιατί δεν είμαι άνθρωπος της Τέχνης, για να την αντιμετωπίσω με τους όρους που της αντιστοιχούν, και «ταξιδεύω» μέσα από μια χρωματική ευδαιμονία, αλλά και μια αφηγηματική σύνθεση, που συνιστά ένα ολόκληρο ιστορικό παραμύθι..

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ

Ο αγαπητός φίλος ιατρός Δημήτριος κ. Γερούκαλης μας παρουσιάζει το βιβλίο του διαπρεπούς ιστορικού και βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη με τίτλο «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ«, το οποίο έχει τεθεί σε κυκλοφορία από τις Εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα σημαντική έκδοση, η οποία από το 1996 (α΄έκδοση) έχει κάνει τρεις εκδόσεις (η γ΄το 2008).

Ο διαπρεπής ιστορικός και Βυζαντινολόγος Σπύρος Βρυώνης συνέγραψε το βιβλίο Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, έκδοση Μ.Ι.Ε.Τ.

Βιβλίο εξαιρετικής δυναμικής και ιδιαίτερης πολιτικής αξίας. Στις σελίδες του αναδύονται και αναδεικνύονται οι πτυχές, σκοτεινές, αμφιλεγόμενες, ή ακτινογραφία των καιρών και παρουσιάζεται η συνήθης άρτια ερμηνευτική προσέγγιση της Παρακμής του Μεσαιωνικού Ελληνισμού.

Για την παρουσίαση του βιβλίου επιλέγω την παράθεση της απόψεως του σημαντικού φιλοσόφου της εποχής μας κ. Θεοδώρου Ζιάκα.

Στο κρίσιμο λοιπόν ερώτημα: γιατί κατέρρευσε η ΡΩΜΑΝΙΑ ( το ονομαζόμενο Βυζάντιο), ο Θεόδωρος Ζιάκας γράφει.

Η πραγματική ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη: Όντως ο θεός αγαπούσε το χαβιάρι;

Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι. Με αυτόν τον τίτλο ο Ιωάννης Σμαραγδής, σκηνοθέτης της ταινίας «Ελ Γκρέκο», κάνει τη δεύτερη απόπειρα του να δημιουργήσει μια πολυδάπανη ταινία με πρωταγωνιστή την εμβληματική φιγούρα του Ιωάννη Βαρβάκη. Οι κριτικές που απέσπασε είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία αρνητικές. Η ιστορία του ανθρώπου που πλούτισε από το εμπόριο χαβιάρι σε ολόκληρη την Ευρώπη, του ανθρώπου που δρούσε ως πειρατής στις θάλασσες του Αιγαίου είναι αναμφισβήτητα συναρπαστική. Ποιος λοιπόν ήταν ο πραγματικός Βαρβάκης, ο άνθρωπος που κατάφερε ολόκληρη Ρωσία να πίνει νερό στο όνομα του;
Σ’ενα μικρό νησί δίπλα από τη Χίο, γεννήθηκε ο γιος του Ανδρέα Λεοντίδη και της Μαρίας Μάρου, Ιωάννης Λεοντής. Η ημερομηνία γέννησής του δεν είναι πλήρως εξακριβωμένη αλλά οι ιστορικοί θέτουν ως πιθανότερη την 24η Ιουνίου 1745. «Στο νησί που ονομάζεται Ψαρά -γράφουν οι ιστορικές πηγές- κατοικεί ένα είδος γερακιού ονόματι Ιέραξ ο οξύπτερος. Οι κάτοικοι όμως αποκαλούν το αρπακτικό πουλί βαρβάκι. Όταν ο Ιωάννης ήταν μικρός, οι φίλοι του συνηθίζουν να τον αποκαλούν έτσι εξαιτίας των μεγάλων ματιών του και της ορμητικότητας του χαρακτήρα του. Φαίνεται πως αυτό το παρατσούκλι του άρεσε πολύ και έτσι από Λεοντής μετατράπηκε σε Ιωάνης Βαρβάκης.

Ο Γιάννης Γαϊτης και τα μοναχικά ανθρωπάκια (ναι, αυτά στο σταθμό Λαρίσης του μετρό!)…

 

«Θέλω πάρα πολύ να εξηγήσω τη δουλειά μου […] υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να κάνουν αυτήν τη δουλειά […] αλλά εγώ νομίζω έχω πιο πολύ δικαίωμα να μιλήσω για τα Ανθρωπάκια, αυτά τα οποία είναι ξύλινα βέβαια, αλλά αληθινά Ανθρωπάκια. Δηλαδή είναι τα Ανθρωπάκια τού σήμερα, είναι το κατεστημένο και το ίδιο το Ανθρωπάκι αυτό αντιδρά στο κατεστημένο.

Οι άνθρωποι, τα Ανθρωπάκια που λέω, το κατεστημένο, έφτασε σ’ ένα σημείο όπου δεν παίρνει άλλο να πάει πιο μακριά […] γίνανε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Εδώ εγώ κάνω μια μαρτυρία και σας λέω: Φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εγώ εκτός απ’ αυτήν τη μαρτυρία». ?«Μονόγραμμα» ΕΡΤ2, Γιάννης Γαΐτης, Νοέμβριος 1984

Γιώργος Σεφέρης 1900 – 1971

5127

1

 

Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και διπλωμάτης. Από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963. Γραμματολογικά ανήκει στη «Γενιά του ’30».

Ο Γεώργιος Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 1900 στη Σμύρνη. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί του Στυλιανού Σεφεριάδη (1873-1951) – δικηγόρου, σημαντικού κοινωνικού παράγοντα της Σμύρνης και ανθρώπου με λογοτεχνικές ανησυχίες – και της Δέσποινας Τενεκίδη με καταγωγή από τη Νάξο. Το ζευγάρι είχε άλλα δυο παιδιά, τον Άγγελο (1905-1950) και την Ιωάννα (1902-2000), σύζυγο του φιλόσοφου και πολιτικού Κωνσταντίνου Τσάτσου.

Ὁ Αυτομέδων καὶ τὰ ἄλογα τοῦ Ἀχιλλέως

Ἡ Ποδάγρη ἦταν μία ἀπὸ τὶς Άρπυιες. Ἀπὸ τὴν ἔνωσή της μὲ τὸν Ζέφυρο, ἔφερε στὸν κόσμο τὸν Ξάνθο καὶ τὸν Βαλίαν, τὰ δύο ἀθάνατα ἄλογα τοῦ Ἀχιλλέως.
«τῷ δὲ καὶ Αὐτομέδων ὕπαγε ζυγὸν ὠκέας ἵππους Ξάνθον καὶ Βαλίαν, τὼ ἄμα πνοιῇσι πετέσθην, τοὺς ἔτεκε Ζεφύρῳ ἀνέμῳ Ἄρπυια Ποδάγρη βοσκομένη λειμῶνι παρὰ ῥόον Ὠκεανοῖο» Ἰλ. 16, 150

Τὰ Ἄλογα τοῦ Ἀχιλλέως (Κωνσταντίνου Καβάφη)

Τὸν Πάτροκλο σὰν εἶδαν σκοτωμένο,
ποὺ ἦταν τόσο ἀνδρεῖος, καὶ δυνατός, καὶ νέος,
ἄρχισαν τ’ ἄλογα νὰ κλαῖνε τοῦ Ἀχιλλέως•
ἡ φύσις των ἡ ἀθάνατη ἀγανακτοῦσε
γιὰ τοῦ θανάτου αὐτὸ τὸ ἔργον ποὺ θωροῦσε.

Τίναζαν τὰ κεφάλια των καὶ τὲς μακρυὲς χαῖτες κουνοῦσαν,
τὴν γῆ χτυποῦσαν μὲ τὰ πόδια, καὶ θρηνοῦσαν
τὸν Πάτροκλο ποὺ ἐνοιώθανε ἄψυχο — ἀφανισμένο —
μιὰ σάρκα τώρα ποταπὴ — τὸ πνεῦμα τοῦ χαμένο —
ἀνυπεράσπιστο — χωρὶς πνοὴ —
εἰς τὸ μεγάλο Τίποτε ἐπιστραμένο ἀπ’ τὴν ζωή.

Τὰ δάκρυα εἶδε ὁ Ζεὺς τῶν ἀθανάτων
ἀλόγων καὶ λυπήθη. «Στοῦ Πηλέως τὸν γάμο»
εἶπε «δὲν ἔπρεπ’ ἔτσι ἄσκεπτα νὰ κάμω•
καλύτερα νὰ μὴν σᾶς δίναμε, ἄλογά μου
δυστυχισμένα! Τί γυρεύατ’ ἐκεῖ χάμου
στὴν ἄθλια ἀνθρωπότητα ποὖναι τὸ παίγνιον τῆς μοίρας.

Σεῖς ποὺ οὐδὲ ὁ θάνατος φυλάγει, οὐδὲ τὸ γῆρας
πρόσκαιρες συμφορὲς σᾶς τυραννοῦν. Στὰ βάσανά των
σᾶς ἔμπλεξαν οἱ ἄνθρωποι.»— Ὅμως τὰ δάκρυά των
γιὰ τοῦ θανάτου τὴν παντοτεινὴ
τὴν συμφορὰν ἐχύνανε τὰ δυὸ τὰ ζῶα τὰ εὐγενῆ.

Το τέλος ενός ιστορικού κτηρίου

Το 1937 το Υπουργείο Στρατιωτικών αποφάσισε να κατεδαφίσει ένα κτήριο με μεγάλη ιστορία, που καταλάμβανε μια σημαντική έκταση στον Πειραιά έναντι του τότε Ταχυδρομείου και νύν Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιώς. Οι κάτοικοι τότε το αποκαλούσαν Γενική Αποθήκη Υλικού Στρατού και η αλήθεια είναι πως έτσι την γνώρισαν οι περισσότεροι, καθώς τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την προγενέστερη χρήση του ήταν πολλά.

Η έκταση μεταξύ των οδών Φίλωνος, Ναυάρχου Μπήττυ και Μιαούλη (σύμφωνα με τις ονομασίες της δεκαετίας του ’30, που αντιστοιχούν σήμερα σε Φίλωνος, Καραολή & Δημητρίου και Εθνικής Αντιστάσεως) ήταν τεράστια και εντός αυτής κυριαρχούσε ένα επιβλητικό και υπερμεγέθες σε όγκο κτήριο, πραγματικό οικοδομικό κολοσσό στην εποχή του. Επρόκειτο για ένα κομψοτέχνημα του Θεόφιλου Χάνσεν.

Ο …δοσίλογος Σπαρίδης

Ο Γιάννης Σπαρίδης (Γιάννης Σπανομαρίδης το πραγματικό του όνομα, 1898-1973) ήταν ένας ηθοποιός πολύ γνωστός για τον τύπο του Αρμένη που είχε δημιουργήσει κι έπαιζε στις επιθεωρήσεις. Ήταν, ακόμα, γνωστός και ως κομμουνιστής και στην Κατοχή ήταν οργανωμένος στο ΕΑΜ.

Προς το τέλος της Κατοχής, τότε που οι Ρώσοι είχαν πάρει φαλάγγι τους Γερμανούς, ο Σπαρίδης διαπραγματευόταν με τον επιχειρηματία Αντώνη Ζερβό το μισθό του για τη συμμετοχή του στην επιθεώρηση που θα ανέβαινε στην «Αίγλη» του Ζαππείου. Οι διαπραγματεύσεις τραβούσαν μέρες και μέρες, με το Σπαρίδη να επιμένει να πάρει το μισθό του και τον θεατρικό επιχειρηματία να προσπαθεί να κόψει κάτι.

Τα μυστικά της βίλας του Άγγελου Σικελιανού

Από τα ιερά τέρατα της διανόησης των αρχών του 20ου αιώνα στους πρωτοπόρους του ελληνικού τουρισμού και τους δαιμόνιους επιχειρηματίες του σήμερα. Οι ιστορίες πίσω από την ιστορία της θρυλικής βίλας του Άγγελου Σικελιανού και της Εύας Πάλμερ στο Ξυλόκαστρο.

Της Ιωάννας Μπρατσιάκου

Βρισκόμαστε στο Ξυλόκαστρο, στη νότια πλευρά του Κορινθιακού Κόλπου. Περπατάμε μέσα στο πευκοδάσος του Πευκιά, δίπλα στην παραλία της Συκιάς. Ακολουθώντας το μονοπάτι με κατεύθυνση ανατολική φτάνουμε στον καταπράσινο κήπο του ξενοδοχείου Sikyon, μέσα στο κτήμα που δεσπόζει εδώ και έναν αιώνα η βίλα του Άγγελου Σικελιανού και της Εύας Πάλμερ. Ένα διώροφο κτίριο μοναδικής αρχιτεκτονικής, προστατευόμενο μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και κομμάτι της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Μπαμπινιώτης: «Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.

«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας …ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας.

Οι ιστορίες ενός …πραγματικού Καραγκιόζη

Υπάρχει η παράδοση πως ανάμεσα στους εργάτες που έχτιζαν το περίφημο Σουλεϊμάν Τζαμί της Κωνσταντινούπολης ήταν κι ένας πολύ αστείος τύπος, με το όνομα Καραγκιόζης, που διηγόταν στους συντεχνίτες του πλήθος κωμικές ιστορίες. Αυτοί διασκέδαζαν φυσικά και παραμελούσαν την εργασία τους.
Κάποτε, όμως, το πήρε είδηση ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Α’ ο Μεγαλοπρεπής (1494-1566) και πρόσταξε να συλλάβουν τον Καραγκιόζη και να του τον πάνε στο Σεράι.
– Πες μου κι εμένα καμιά από τις κωμικές ιστορίες, που λες στους συντρόφους σου, τον πρόσταξε.
Και ο Καραγκιόζης, που άλλο δεν ήθελε, τις αράδιασε όλες. Ο Σουλτάνος γέλασε πολύ, λέει η παράδοση, μα στο τέλος κρέμασε τον Καραγκιόζη κι έτσι τέλειωσε το τζαμί.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/anekdota/67#ixzz3movfIVgU

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή Ο μεγαλύτερος Ελληνας μαθηματικός

 

O Kων/νος Καραθεοδωρή υπήρξε μία σπανίζουσα μορφή στην ιστορία της επιστήμης, όπου η δυσθεώρητου ύψους επιστημονική του οντότητα, συναγωνίζεται αυτήν που αφορά τον άνθρωπο Καραθεοδωρή, τον φιλόστοργο οικογενειάρχη, τον σεμνό ώριμο πολίτη της κοινωνίας, τον φιλόπατρη στο επίπεδο του άδολου και ανιδιοτελούς οραματιστή. Η συγκρότηση ενός τέτοιου αδαμάντινου χαρακτήρα σε συνδυασμό με μια υγιώς αναπτυσσόμενη φιλοδοξία, που είχε τα θεμέλιά της στο ταλέντο του και τον ευφυή νου, δεν μπορούσε παρά να προδιαγράψει λαμπρή φωτοδότρα πορεία, άστρου φωτεινού που μας φωτίζει ακόμα και σήμερα με φως ελληνικό και οικουμενικό και μας κάνει περήφανους.

Είναι γόνος ενός ισχυρού μεγαλεπήβολου γενεαλογικού δέντρου με ρίζες στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης.

Γενάρχης είναι ο Στέφανος Καραθεοδωρής 1789-1867 ιατρός, λόγιος και μαθηματικός, ιδρυτής της αυτοκρατορικής ιατρικής σχολής της Κωνσταντινούπολης στην οποία δίδαξε ως καθηγητής επί σαράντα χρόνια. Υπήρξε προσωπικός ιατρός του σουλτάνου, σύμβουλος του υπουργείου εκπαίδευσης, όπου εισήγαγε και επέβαλε στη τουρκική γλώσσα πολλούς επιστημονικούς όρους με ελληνική ρίζα. Άλλωστε μιλούσε και έγραφε δεκαεφτά γλώσσες. Γενικά οι Καραθεοδωρή κατελάμβαναν ανώτατα αξιώματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ως υπουργοί, πρεσβευτές, ηγεμόνες νήσων και διπλωματικοί υπάλληλοι.

«Άμα δεις την Ελπινίκη». Βόρεια και Νότια… ιδιώματα.

(Περιορίζουμε την ιδιωματικότητα ΜΟΝΟ στην απόδοση του πάλαι ποτέ
κατά δοτικήν αντικειμένου ή της δοτικής ηθικής).

Πόσο κοντά είναι τα λεγόμενα «βόρεια» ιδιώματα με τα λεγόμενα «νότια» ιδιώματα; Ή πόσο ψευδεπίγραφη είναι η διαφοροποίησή τους.

Σε λείπω ή Σου λείπω;

Χρόνης Εξαρχάκος 1932 – 1984

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους. Είχε μπριόζικο στυλ, έδινε τέμπο στο ρόλο του και είχε την ικανότητα να μιλάει γρήγορα, αλλά πολύ καθαρά. Οι γκριμάτσες του και μόνο, αρκούσαν για να προκαλούν το γέλιο στους θεατές. Έφυγε νωρίς από τη ζωή και δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει ολοκληρωτικά την πλούσια κωμική του φλέβα.

Ο Πολυχρόνης Έξαρχος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου και μεγάλωσε στην Πλάκα. Σπούδασε τη δραματική τέχνη στη σχολή του Πέλου Κατσέλη και πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1963, στο έργο «Βίλα των οργίων» με το θίασο Αναλυτή – Ρηγόπουλου. Από τότε συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου.

Τίτος Βανδής 1917 – 2003

• ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Σημαντικός ηθοποιός, με θητεία στο Μπρόντγουεϊ και το Χόλιγουντ. Από τους λιγοστούς Έλληνες ηθοποιούς με διεθνή καριέρα.

Ο Τίτος Βανδής γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1917 στο Νέο Φάληρο. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας της Καβάλας (ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος), επέστρεψε σε μικρή ηλικία στον τόπο καταγωγής των γονέων του. Σε ηλικία πέντε ετών έπαθε ελονοσία και γι’ αυτό το λόγο έφυγε με τη μητέρα και τα αδέλφια του για την Ελβετία. Πήγε σχολείο στη Λωζάνη και τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.

---

Στη Θεσσαλονίκη φοίτησε στο Γαλλικό Λύκειο της πόλης, μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες από τον Κυρ-Κώστα τον τσαγκάρη και πήρε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής στο Ωδείο  Θεσσαλονίκης. Ο διακαής του πόθος να γίνει ηθοποιός τον ώθησε να παρατήσει το σχολείο και να κατηφορίσει στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου σε ηλικία 16 ετών.

Αλέκος Σακελλάριος 1913 – 1991

Κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Νοεμβρίου του 1913. Σπούδασε νομικά και ξεκίνησε την πολυσήμαντη καριέρα του ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Μαθητής». Η πένα του δημοσιογράφου δεν σταμάτησε να τον συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αφού αρθρογραφούσε και κρατούσε μόνιμη στήλη χρονογραφήματος σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες για περίπου 60 χρόνια.

Γρήγορα άρχισε ν’ ασχολείται με τη συγγραφή θεατρικών έργων και κειμένων για επιθεωρήσεις, ξεκινώντας το 1935 με το «Βασιλιά του Χαλβά», που ανέβασε ο θίασος του Πέτρου Κυριακού στο θέατρο «Κοτοπούλη». Πολυγραφότατος, στο θέατρο έγραψε 185 έργα, πολλά απ’ τα οποία είναι καρποί της ευδόκιμης συνεργασίας του με το Χρήστο Γιαννακόπουλο.

Ερωτόκριτος

by Αμετανόητος

Βιτσέντζος Κορνάρος

Ποιος εις τον κόσμον φάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει,
ποιος δεν την εδοκίμασε; ποιος δεν τήνε ξετρέχει;

ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ “ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ”

Τη λαμπιράδα τση φωτιάς ορέκτηκα κι εθώρου,
κι εσίμωσα κι εκάηκα, να φύγω δεν εμπόρου.

ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ “ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ”

  

Ο Ερωτόκριτος και η Αρετούσα σε πίνακα του Θεόφιλου
(από την Βικιπαίδεια)

 ποίημα ερωτικών

Ο Γ. Σεφέρης γράφει για τον Ερωτόκριτο:

Μια φυλλάδα ελεεινά τυπωμένη σε χαρτί εφημερίδας, όπου, χωρίς να λογαριάσει κανείς τα τυπογραφικά λάθη, ο εκδότης παίρνει την άδεια να αλλάζει κάθε λέξη όπως του αρέσει· μ’ ένα εξώφυλλο χρώμα κουφέτου, είτε τριανταφυλλί, είτε φυστικί – μ’ αυτή την όψη κυκλοφορούσε, από τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, ο Ερωτόκριτος, “ποίημα ερωτικών (το ον με με ωμέγα στο αντίτυπό μου), συνταχθέν παρά Βικεντίου Κορνάρου, του εκ της Σιτίας χώρας, εν τη νήσω της Κρήτης”.

Ελένη Παπαδάκη 1908 – 1944

Μεγάλη ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου. Υπήρξε το πλέον «επώνυμο» θύμα των Δεκεμβριανών.

Η Ελένη Παπαδάκη γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1908 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας της, Νικόλαος Παπαδάκης, ήταν ανώτερος υπάλληλος της Ιονικής Τράπεζας και η μητέρα της Αικατερίνη Κωνσταντινίδη ήταν κόρη του πανεπιστημιακού καθηγητή Στυλιανού Κωνσταντινίδη, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Η οικογένεια Παπαδάκη είχε και ένα γιo, τον Μιχάλη, δύο χρόνια μικρότερο από την Ελένη.

Έτυχε εξαιρετικής μόρφωσης και από νεαρή ηλικία έτρεφε μεγάλο πάθος για το θέατρο. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε ως ακροάτρια μαθήματα φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μιλούσε απταίστως τέσσερις γλώσσες (γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά) και τελειοποίησε τα αρχαία ελληνικά της για να μπορεί να διαβάζει τους τραγικούς από το πρωτότυπο. Τη μόρφωσή της συμπλήρωσε με σπουδές φωνητικής μουσικής και πιάνου στο «Ελληνικό Ωδείο» Αθηνών.

» Αχέροντας ο ποταμός των ψυχών ,της αναγέννησης και της αθανασίας «

Αχέροντας , ο μυθικός ποταμός γιός του Ουρανού και της Γαίας αναφέρεται ως , ο σπουδαιότερος ποταμός της αρχαιότητας μετά τον Ωκεανό.
Πολλές οι αναφορές και οι μύθοι για τον παράξενο και μυστήριο ποταμό που μετέφερε τις ψυχές στον Κάτω κόσμο , στο βασίλειο του Άδη .

Στην αρχαιότητα τα νερά του ήταν μαύρα και πικρά ,λέει ο μύθος και δεν φύτρωνε τίποτα στις όχθες του .
Σήμερα τα νερά του είναι γλυκά και πεντακάθαρα με περισσότερα από 600 είδη βλάστησης στις όχθες του .

Κάποτε δεν μπορούσε κανείς να διασχίσει τις πύλες του Άδη, τις φύλαγε ο Κέρβερος ο φοβερός και τρομερός τερατόμορφος σκύλος με τα τρία κεφάλια και την φιδίσια ουρά.

Ναπολέων Λαπαθιώτης 1888 – 1944

Ποιητής, που άκμασε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, ένας από τους «καταραμένους» και «ιδανικούς αυτόχειρες» της λογοτεχνίας μας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής.

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1888 στην Αθήνα. Ήταν γιος του Λεωνίδα Λαπαθιώτη (1852-1942), αξιωματικού του ελληνικού στρατού με καταγωγή από την Κύπρο, που έφτασε ως το βαθμό του αντιστρατήγου και έγινε υπουργός Στρατιωτικών μετά από συμμετοχή του στο κίνημα στο Γουδί, και της Βασιλικής Παπαδοπούλου, ανιψιάς του Χαρίλαου Τρικούπη. Σε ηλικία δέκα ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Ναύπλιο, όπου τέλειωσε το σχολείο, έμαθε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, ενώ παρακολούθησε μαθήματα πιάνου και ζωγραφικής. Το 1905 γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, από την οποία αποφοίτησε κανονικά, χωρίς ν’ ασκήσει  το επάγγελμα του δικηγόρου.

Κωνσταντίνος Τσικλητήρας 1888 – 1913

Θρυλική μορφή του ελληνικού αθλητισμού, τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης στα αγωνίσματα άνευ φοράς.

Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1888 στην Πύλο της Μεσσηνίας από εύπορη οικογένεια της περιοχής. Ο πατέρας του τον έστειλε στην Αθήνα για να σπουδάσει Οικονομικά, αλλά ο νεαρός Κωστής έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Γράφτηκε στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και το 1906 είχε την πρώτη επιτυχία, καθώς κατέκτησε την τρίτη θέση στο μήκος άνευ φοράς στους Πανελληνίους Αγώνες με επίδοση 2.83 μ. Αμέσως, όμως, έρχεται και η πρώτη απογοήτευση, όταν στους Μεσολυμπιακούς της Αθήνας, τον ίδιο χρόνο, κατετάγη 6ος στο ύψος άνευ φοράς με 1.30 μ, ενώ στο μήκος άνευ φοράς αποκλείστηκε στον προκριματικό.

Κώστας Καρυωτάκης 1896 – 1928

Ποιητής και πεζογράφος, ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή, που ανέδειξε η γενιά του ’20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές (Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και με την αυτοκτονία του δημιούργησε φιλολογική μόδα, τον Καρυωτακισμό, που πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896 και ήταν γιoς του νομομηχανικού Γεωργίου Καρυωτάκη από τη Συκιά Κορινθίας και της Κατήγκως Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Ήταν ο δευτερότοκος της οικογένειας. Είχε μία αδελφή ένα χρόνο μεγαλύτερή του, τη Νίτσα, και έναν αδελφό μικρότερο, το Θάνο, που γεννήθηκε το 1899 και σταδιοδρόμησε ως τραπεζικός υπάλληλος.

Η πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων

Η πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων γυρίστηκε από τον σκιτσογράφο Σταμάτη Πολενάκη (1908-1997) με τίτλο Ο Ντούτσε αφηγείται… Η επτάλεπτη ταινία «τύπου Μίκυ-Μάους», όπως αναφέρει στο ζενερίκ ο δημιουργός της, σατιρίζει την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940 και ειδικά τον Μουσολίνι, ο οποίος αφηγείται τα κατορθώματά του, αλλά η πραγματικότητα συνεχώς τον διαψεύδει.

Ο Σταμάτης Πολενάκης, από τους κορυφαίους έλληνες σκιτσογράφους του 20ου αιώνα και πρωτοπόρος του κινούμενου σχεδίου στη χώρα μας, ξεκίνησε να σχεδιάζει τα σκίτσα της ταινίας το 1942 στην πατρίδα του, τη Σίφνο, όπου είχε καταφύγει κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Δούλευε κάτω από την μπότα του Ιταλού κατακτητή, με κίνδυνο να συλληφθεί.

Η ιστορία του Ερυθρού Σταυρού

Η υπογραφή της Συνθήκης της Γενεύης, με την οποία ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός.

Ο Ερυθρός Σταυρός είναι ένας διεθνής οργανισμός ανθρωπιστικού χαρακτήρα, ο οποίος ιδρύθηκε με σκοπό την προσφορά βοήθειας στα θύματα των πολέμων. Είναι μία από τις πρώτες μη κυβερνητικές οργανώσεις και στις μέρες μας η μεγαλύτερη και σημαντικότερη, με δράση σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκτός από την περίθαλψη των τραυματιών και την προστασία των αιχμαλώτων πολέμου, ο Ερυθρός Σταυρός σε καιρό ειρήνης παρεμβαίνει σε περιπτώσεις καταστροφών, ενώ ασχολείται ιδιαίτερα με το ζήτημα των προσφύγων.

Αφορμή για την ίδρυση του Ερυθρού Σταυρού στάθηκε η Μάχη του Σολφερίνο (24 Ιουνίου 1859), κατά την οποία οι Γάλλοι νίκησαν τους Αυστριακούς στην πόλη Σολφερίνο της βόρειας Ιταλίας, μετά από ολοήμερη μάχη. Αυτόπτης μάρτυς της αγριότητας των πολεμικών συγκρούσεων, ο ελβετός επιχειρηματίας Ζαν Ανρί Ντυνάν, ο οποίος ταραγμένος από την αγωνία των τραυματισμένων στρατιωτών, οργάνωσε ένα δίκτυο βοήθειας, με τη συνδρομή ντόπιων εθελοντών.

28η Οκτωβρίου 1940 Οι αφίσες της νίκης

olympia.gr

Πόλυ Πάνου 1940 – 2013

Ελληνίδα τραγουδίστρια, μία από τις σημαντικότερες φωνές του λαϊκού τραγουδιού.

Η Πολυτίμη Κολιοπάνου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1940, αλλά μεγάλωσε στην Πάτρα. «Νονός» του καλλιτεχνικού της ονόματος ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο άνθρωπος που την ανακάλυψε στην Πάτρα και έμελλε να της αλλάξει τη ζωή.

Η 28η Οκτωβρίου αφιερωμένη στα παιδιά στο Μουσείο της Ακρόπολης

Στα παιδιά «αφιερώνει» την αργία της 28ης Οκτωβρίου το Μουσείο Ακρόπολης, που με τη βοήθεια των Αρχαιολόγων – Φροντιστών του απαντά στις απορίες τους και αφηγείται συναρπαστικές ιστορίες.

Τα παιδιά γοητεύονται από τη φύση και ρωτούν για τα πλάσματα του ζωικού βασιλείου, αποτυπώνοντας τη φαντασία τους σε πολύχρωμες κάρτες και στη συνέχεια ξεκινώντας την πορεία της αναζήτησης μύθων και πλασμάτων ανάμεσα στα εκθέματα του Μουσείου.

Οι Αρχαιολόγοι-Φροντιστές θα περιμένουν τα παιδιά και τους συνοδούς τους από τις 12 το μεσημέρι έως τις 6 το απόγευμα στο δεύτερο όροφο του Μουσείου, στον εξώστη με θέα στην Αρχαϊκή Αίθουσα. Την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, το Μουσείο Ακρόπολης θα είναι ανοιχτό από τις 8 π.μ. έως τις 8 μ.μ., με ελεύθερη είσοδο.

olympia.gr

Θρασύβουλος Ζαΐμης 1825 – 1880

Πολιτικός της πρώτης μετεπαναστατικής γενιάς, που ανήλθε στα ύπατα αξιώματα του Ελληνικού Κράτους. Διετέλεσε δις Πρωθυπουργός και τετράκις Πρόεδρος της Βουλής.

Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης γεννήθηκε το 1825 στη Κερπινή Καλαβρύτων και καταγόταν από τη μεγάλη οικογένεια προκρίτων και πολιτικών της περιοχής. Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας Ζαΐμης (1791-1840), ηγετική προσωπικότητα του απελευθερωτικού αγώνα. Ο νεαρός Θρασύβουλος σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία.

Έλλη Παππά 1920 – 2009

Συγγραφέας, δημοσιογράφος και αγωνίστρια της κομμουνιστικής Αριστεράς. Με την κριτική σκέψη που τη χαρακτήριζε, διαφοροποιήθηκε από πολλές προσωπικότητες της γενιάς της. Στόχος της, όπως η ίδια έλεγε, «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις». Ήταν σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και αδελφή της Διδούς Σωτηρίου.

Η Έλλη Παππά γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920, «πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο», όπως γράφει αυτοβιογραφούμενη, του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. «Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει. Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές».

Από τα γυμνασιακά της χρόνια, στη διάρκεια της Μεταξικής Δικτατορίας, οργανώθηκε σε αντιδικτατορική ομάδα και στην Κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές της, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε ο άνδρας της ζωής της.

Συνελήφθη για την κομμουνιστική της δράση τον Δεκέμβριο του 1950 και καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη τον Φεβρουάριο του 1952. Δεν εκτελέστηκε, όπως ο Μπελογιάννης, γιατί ο γιος τους Νίκος, που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ την πρωτοχρονιά του 1964 και αμέσως εντάχθηκε στην ΕΔΑ. Δούλεψε στη σύνταξη της εφημερίδας «Δημοκρατική Αλλαγή», αλλά το 1968 η Απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας. Η Σοβιετική Ένωση προσφέρθηκε να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνήθηκε, επειδή είχε διαφωνήσει με τη στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία.

Μέχρι την πτώση της δικτατορίας εργάστηκε σε εγκυκλοπαίδειες και περιοδικά και αργότερα στην εφημερίδα «Μακεδονία» με ψευδώνυμο. Στη μεταπολίτευση, η Έλλη Παππά προσπάθησε μάταια να επανασυνδεθεί με το ΚΚΕ: «Η επανένωση της Αριστεράς ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Απεχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε». Επαγγελματικά δούλεψε στις εφημερίδες «Έθνος», «Μακεδονία» και το περιοδικό «Γυναίκα» έως το 1990, οπότε και αφιερώθηκε αποκλειστικά στο συγγραφικό της έργο.

Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» («Εκδόσεις 21ου Αιώνα»), η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας – Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό» («Άγρα»), και «Αρχαίοι Έλληνες Συγγραφείς στο “Κεφάλαιο” του Μαρξ» («Άγρα»), μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση – οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» («Εστία») και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».

Τα τελευταία πολιτικά βιβλία της ήταν «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» («Κέδρος»), «Μακιαβέλι ή Μαρξ» («Άγρα») και «Η Κομμούνα του 1871» («Άγρα»). Το αρχείο της φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α).

Η Έλλη Παππά πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 2009, σε ηλικία 89 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/402#ixzz3pl9Opie7

Η άγνωστη έκθεση του Ν. Καζαντζάκη για τις θηριωδίες των Ναζί!

Πως ο Νίκος Καζαντζάκης μέτρησε, κατέγραψε, αποτύπωσε σε φωτογραφίες όσα έκαναν οι Γερμανοί στον τόπο του (pics)

Από την Ηρώ Παππά

«Μαυροφορεμένες γυναίκες έξω από τα σπίτια τους. Στις πόρτες υπάρχουν τόσοι σταυροί όσοι και οι άνθρωποι που έχασαν στην κατοχή», λέει η Νίκη Σταύρου, εγγονή της Ελένης Καζαντζάκη και υπεύθυνη των εκδόσεων, δείχνοντας μία φωτογραφία από το αρχείο του Νίκου Καζαντζάκη.

Την συναντήσαμε με αφορμή την επέτειο από το θάνατό του στις 26 Οκτωβρίου 1957 και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για εκείνη την σχετικά άγνωστη περίοδο της ζωής του, μιας και ο θάνατός του ήταν τόσο κοντά στην εθνική επέτειο του ΟΧΙ.

Νικόλαος Μάντζαρος 1795 – 1873

Επτανήσιος μουσουργός, ο συνθέτης του Εθνικού μας Ύμνου. Φυσιογνωμία ευγενική, εργάσθηκε ακούραστα για τη διάδοση της μουσικής στην Ελλάδα και θεωρείται όχι μόνο ο αρχηγός της επτανησιακής σχολής, αλλά και γενικότερα ο θεμελιωτής της δυτικότροπης μουσικής στην Ελλάδα.

Ο Νικόλαος Χαλικιόπουλος – Μάντζαρος, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 26 Οκτωβρίου 1795. Γόνος πλούσιας οικογένειας ευγενών, σπούδασε από μικρός μουσική και αργότερα πήγε και τελειοποιήθηκε στην Ιταλία. Σε ηλικία μόλις 18 χρονών νυμφεύθηκε τη μοναχοκόρη του δούκα Αντωνίου Ιουστινιάνη, Μαριάννα, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες και δύο γιους.

Νίκος Καζαντζάκης 1883 – 1957

• ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος και πολιτικός. Ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τεράστιο σε όγκο, αλλά και σε ευρύτητα έργο.

Κέρδισε παγκόσμια φήμη μεταθανάτια από τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη τού μυθιστορήματός του «Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» από τον Μιχάλη Κακογιάννη το 1964.

Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος έλληνας συγγραφέας.

Νίκος Νικολαΐδης 1939 – 2007

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, διαφημιστής και συγγραφέας. Ως κινηματογραφιστής δημιουργός διαμόρφωσε ένα προσωπικό ύφος, που τον κατέταξε ανάμεσα στους πρωτοπόρους του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ) και τους σημαντικούς δημιουργούς της 7ης τέχνης στη χώρα μας.

Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1939 στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Εξάρχεια. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και σκηνογραφία στη Σχολή Βακαλό. Στο χώρο του κινηματογράφου μπήκε το 1960 ως βοηθός του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη και δύο χρόνια αργότερα υπέγραψε την πρώτη του ταινία, τη μικρού μήκους «Lacrimae Rerum», εμπνευσμένη από ένα ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα.

Μία σκέψη για τον Τζούλιο Καΐμη ανακαλύπτοντας τυχαία τον τάφο του.

     Μάθαμε τον Τζούλιο Καΐμη από την ‘Αννα Κοκκίνου τότε που ετοίμαζε την παράστασή της με τον Καραγκιόζη του Μόλλα. Είχε χαρίσει το κλασικό του βιβλίο στη Μάρω. Φωτ. Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος. Φωτ. Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος. ‘Ενα βιογραφικό σημείωμα για τον Τζούλιο Καΐμη (Giulio Caimi) αναδημοσιευμένο από το περιοδικό Χρονικά, Ιούλιος-Αύγουστος 2008: Τζούλιο Καΐμη (1897-1982) Ελληνικές εβραϊκές προσωπικότητες του 20ου αιώνα του Δ. Ρηγίνου ‘Ενας μοναχικός άνθρωπος, αποσιωπημένος στη ζωή, φτωχότατος, χωρίς αναγνώριση του σημαντικού για την ιστορία του ελληνικού πνεύματος έργου του υπήρξε ο Ιούλιος Καΐμης. «Είχε μία άγια ζωή και απίστευτη αφιλοκέρδεια» (Δ. Π. Κοκκινίδης). Ο γράφων αυτές τις γραμμές τον είχε γνωρίσει προς το τέλος της ζωής του να κυκλοφορεί με μία ρυπαρή καπαρντίνα, εγκαταλειμμένος, βυθισμένος σε ποιές άραγε σκέψεις, περιπλανώμενος οδοιπόρος, κουφός, ενώ η αδελφή του Ραχήλ ζήταγε βοήθεια γι’ αυτόν, δεδομένου ότι το Υπουργείο Πολιτισμού είχε αρνηθεί να του χορηγήσει σύνταξη.

Ο Εθνικός ποιητής της Ελλάδας

 

Ο Διονύσιος Σολωμός, έμελλε να συνδέσει το όνομά του, με τη συγγραφή του ποιήματος «Υμνος εις την Ελευθερίαν», οι πρώτες δύο στροφές του οποίου, έγιναν ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.

Λάτρης της ποιητικής παράδοσης, ο γεννημένος στη Ζάκυνθο ποιητής, πρωτοπόρησε καλλιεργώντας τη δημοτική γλώσσα και συνδυάζοντάς τη με την Κρητική Λογοτεχνία και το δημοτικό τραγούδι. Πολυγραφότατος, αποτελεί και ως ο Εθνικός μας ποιητής τεράστιο κεφάλαιο για τον πολιτισμό του τόπου, ωστόσο, ήταν ο ίδιος που έλεγε, πως η αναγνώριση του Ύμνου εις την Ελευθερία, λειτούργησε σε βάρος των άλλων σπουδαίων έργων του, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος». Φαίνεται εξάλλου πως τόσο τον επηρέασε η συγγραφή του ποιήματος που έμελλε να γίνει ο Εθνικός μας ύμνος, που σχεδόν κανένα από τα έργα που έγραψε μετά δεν ολοκληρώθηκε και δεν δημοσιεύθηκε από τον ίδιο.

Καίτη Χωματά 1946 – 2010

Ελληνίδα τραγουδίστρια, που ταυτίστηκε με το «Νέο Κύμα» του ελληνικού τραγουδιού στα μέσα της δεκαετίας του ’60.

Η Αικατερίνη (Καίτη) Χωματά, με καταγωγή από τη Νάξο, γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1946 στην Αθήνα και έζησε τα νεανικά της χρόνια στην Πλάκα. Σπούδασε κλασσικό χορό και με το τραγούδι ασχολήθηκε εντελώς τυχαία στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν εξαιτίας μιας αποβολής από το σχολείο, βρέθηκε στην εκπομπή «Νέα Ταλέντα», που παρουσίαζε ο Γιώργος Οικονομίδης στους ραδιοθαλάμους του ΕΙΡ στο Ζάππειο. Την άκουσε ο Αλέκος Πατσιφάς (παραγωγός και ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρείας ΛΥΡΑ) και τη σύστησε στον συνθέτη Γιάννη Σπανό, που εκείνη την εποχή πηγαινοερχόταν μεταξύ Παρισιού και Αθήνας και αναζητούσε νέες και άφθαρτες φωνές.

Ανδρέας Καρκαβίτσας 1865 – 1922

 

•  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Έλληνας πεζογράφος, κύριος εκπρόσωπος του ηθογραφικού διηγήματος με τους Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Γεώργιο Βιζυηνό και ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του νατουραλισμού στη νεοελληνική λογοτεχνία. Πιο γνωστά έργα του είναι η συλλογή διηγημάτων Λόγια της Πλώρης και η νουβέλα Ο Ζητιάνος.

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας γεννήθηκε το 1865 στα Λεχαινά Hλείας. Ήταν το μεγαλύτερο από τα έντεκα παιδιά του ρουμελιώτη Δημητρίου Καρκαβίτσα και της ντόπιας Άννας Σκαλτσά. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του και δεκατριών χρόνων πήγε στην Πάτρα για γυμνασιακές σπουδές. Την περίοδο αυτή χρονολογείται ο άτυχος έρωτάς του για την Ιολάνθη Βασιλειάδη, από τη μορφή της οποίας θεωρείται πως εμπνεύστηκε για την ηρωίδα της Λυγερής (1896).

Το 1883 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε τον Δεκέμβριο του 1888. Στην Αθήνα σχετίστηκε με τον Κωστή Παλαμά, τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Η προκήρυξη του διαγωνισμού διηγήματος της Εστίας τον ώθησε στο χώρο της ηθογραφίας και ταξίδεψε σε χωριά της Ρούμελης για να συλλέξει λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία, τα οποία χρησιμοποίησε στα πρώτα έργα του. Το 1889 στρατεύτηκε και κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Μεσολόγγι γνώρισε τις άθλιες συνθήκες ζωής της ελληνικής υπαίθρου. Τις εντυπώσεις του κατέγραψε σε μια σειρά οδοιπορικών σημειώσεων, που αξιοποίησε στη νουβέλα του Ο ζητιάνος (1897).

Μετά τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας το 1891 δούλεψε ως γιατρός στο ατμόπλοιο Αθήναι, με το οποίο ταξίδεψε στη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα, τα παράλια της Μικράς Ασίας και τον Ελλήσποντο. Οι εμπειρίες του από την περίοδο αυτή της ζωής του περιέχονται στο ταξιδιωτικό ημερολόγιο Σ’ Ανατολή και Δύση και αξιοποιήθηκαν στην περίφημη συλλογή διηγημάτων του Λόγια της πλώρης (1899). Από τον Αύγουστο του 1896 και ως το 1921 υπήρξε μόνιμος αξιωματικός του ελληνικού στρατού, φθάνοντας ως το βαθμό του γενικού αρχίατρου (συνταγματάρχη). Από τη θέση αυτή συνέχισε να ταξιδεύει με συνεχείς μεταθέσεις, που επιδίωκε ο ίδιος (την έντονη αυτή επιθυμία του για τα ταξίδια ονόμαζε «αειφυγία»).

Ξανά το άρθρο του Γιάννη Φιλιππάκη για τους «Ιαβέρηδες» της ενημέρωσης

Δημοκρατία χωρίς ανεξάρτητη λειτουργία της ενημέρωσης δεν μπορεί να υπάρξει

Του
Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη

Εχουν γραφτεί εκατοντάδες σελίδες για τους περίφημους»Ιαβέρηδες»  της ενημέρωσης. Το τελευταίο διάστημα οι αναφορές έχουν πληθύνει. Φουντώνουν και πάλι οι φωνές ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος στο φαινόμενο που άνθησε την αλησμόνητη εποχή Σημίτη. Την περίοδο στην οποία «οφείλουμε», κατά κύριο λόγο, την κατάντια της σημερινής κατάστασης.

Από την άλλη, με περίσσιο θάρρος και θράσος, ομολογουμένως, οι κατεξοχήν εκφραστές του φαινομένου μάς δείχνουν τα δόντια τους (έχουν, άραγε, ακόμα; Ούτως ή άλλως, εμφυτεύματα ήταν πάντα!) και εμφανίζονται ως τιμητές της ελευθερίας του λόγου!Μέσα από τα πολυτελή σκάφη τους ή τις, εξωφρενικής πολυτέλειας, κατοικίες τους, όλα αγορασμένα με τα κεφάλαια που λείπουν σήμερα από τα ταμεία του ελληνικού λαού, μας κάνουν μαθήματα ηθικής και εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματος.

Ποια είναι, όμως, τα χαρακτηριστικά ενός «Ιαβέρη» της ενημέρωσης; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που διαμορφώνουν την εικόνα των σύγχρονων «Ιαβέρηδων» της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας της πληροφορίας;

Διονύσιος Λαυράγκας 1860 – 1941

Επτανήσιος μουσουργός, από τους ιδρυτές της Εθνικής Μουσικής Σχολής και από τους πρωτεργάτες της όπερας στην Ελλάδα. Τέκνο του Σπύρου Λαυράγκα από το Ληξούρι και της Κασάνδρας Ραζή από τα Ραζάτα, γεννήθηκε στο αγγλοκρατούμενο Αργοστόλι στις 17 Οκτωβρίου 1860.

Σπούδασε μουσική στη γενέτειρά του και αργότερα στην Ιταλία και τη Γαλλία, με καθηγητές τους συνθέτες Ντελίμπ και Μασνέ. Παρέμεινε στο εξωτερικό για πολλά χρόνια, διευθύνοντας παραστάσεις όπερας στη Γαλλία και την Ιταλία. Το 1894 επέστρεψε στην Ελλάδα, κατόπιν προσκλήσεως της Φιλαρμονικής Εταιρείας Αθηνών, προκειμένου να αναλάβει τη διεύθυνση της χορωδίας της.

Δημήτριος Μάξιμος 1873 – 1955

Τραπεζίτης και πολιτικός από την Πάτρα, που διατέλεσε πρωθυπουργός επί οκτάμηνο στα κρίσιμα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου. Ιδιοκτησίας του ήταν το Μέγαρο Μαξίμου, που στεγάζει τον εκάστοτε πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Ο Δημήτριος Μάξιμος γεννήθηκε το 1873 στην αχαϊκή πρωτεύουσα και ήταν γιος του Επαμεινώνδα Μάξιμου, με καταγωγή από τη Χίο, και της Ασπασίας Λόντου, της γνωστής οικογενείας των προυχόντων του ’21. Μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του προσλήφθηκε στην Εθνική Τράπεζα (1891) και παράλληλα ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.